Όσοι ζήσαμε φοιτητική ζωή στην Πάτρα έχουμε να λέμε τις καλύτερες ιστορίες!

Αχ Πατρούλα μου γλυκιά!

Όσοι σε ζήσαμε ως φοιτητές, ξέρουμε πόσο όμορφη είσαι και πόσο ξεχωριστή. Οι πιο ωραίες αναμνήσεις φτιάχτηκαν σε αυτό το μέρος. Τέσσερα χρόνια αξέχαστα, τέσσερα χρόνια μαγικά, τέσσερα χρόνια μοναδικά. Ναι, είχαν και τις δυσκολίες τους και τα ξενύχτια και την υγρασία τους, μην είμαστε ουτοπιστές (βρισκόμαστε βέβαια και στη στήλη της ουτοπίας) αλλά σαν τελειώσουν, κρατάμε μόνο τα όμορφα. Κι είναι πολλά, πάρα πολλά τα άτιμα.

Όποιος έχει κάνει φοιτητής σε άλλη πόλη, ξέρει ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις όταν ξεκινάς την πορεία σου στην 4ετία-5ετία αυτή. Κάποιες φορές θα ξεμείνεις από λεφτά γιατί τα χάλασες όλα σε βότκες, άλλες θα κοπείς σε μάθημα με 4 και θα χρωστάς τα μαλλιοκέφαλά σου, άλλες θα στενοχωριέσαι για κάποιο ραντεβού που δεν πήγε τόσο καλά όσο περίμενες, θα έχεις θέματα με τον ιδιοκτήτη για τη συντήρηση του κλιματιστικού, το φαγητό της λέσχης δε θα τρώγεται και πάει λέγοντας. Θέματα που σήμερα καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν τη δυναμική να σου χαλάσουν τη μέρα, όσο τότε που φαίνονταν βουνό. Μα κι αυτά ακόμη, ίσως κυρίως αυτά, είναι που σε κάνουν να νοσταλγείς τη φοιτητική σου ζωή και ιδίως, τη φοιτητική σου πόλη!

Και μόλις ανοίξει το κουτί με τις αναμνήσεις από την Πάτρα, δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις! Βόλτες στο θεατράκι στη Μαρίνα, άραγμα στις σκάλες στην οδό Αγίου Νικολάου, καφέδες στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου, ποτά στο Navona, στο Cibo Cibo, στο Magenda. Τι να πρωτοθυμηθείς και να πρωτοαναφέρεις! Αυτές οι Χάντρες, ειδικά, μας έχουν μείνει στην καρδιά. Μόλις άνοιγε ο καιρός, ξεκινούσαν οι επισκέψεις προς Ρίο μεριά, όπου στα μαγαζιά του γινόντουσαν πολλά πάρτι, ακόμη κι απογευματινά, έχοντας θέα τη θάλασσα. Επιπλέον, έμπαιναν στο παιχνίδι και τα μαγαζάκια της Ηφαίστου στο κέντρο, για κρασί και ούζο. Εκτός των μαγαζιών όμως, είχαμε και τα φοιτητικά πάρτι που γινόντουσαν στην πλαζ και γινόταν ο κακός χαμός. Το μέρος που θα συναντούσες πρώην, νυν κι επόμενους έρωτες, ήταν ακριβώς αυτό.

Γενικά, η Πάτρα είναι μια πόλη που λόγω του μεγέθους της και των πολλών τμημάτων της, βοηθάει τους φοιτητές να ξεχυθούν στους δρόμους της. Όπου και να βγεις, όπου και να πας, φοιτητές θα συναντήσεις. Όσοι έτυχε να την επισκεφθούμε κάποια στιγμή μέσα στο πρώτο μισό του Αυγούστου, ένα σοκ το πάθαμε, αφού χωρίς την παρουσία τους μοιάζει με πόλη-φάντασμα. Επίσης, κλειστά ήταν και αρκετά μαγαζιά για φαγητό εκείνη την περίοδο- σκέψου ξενέρα που νιώθεις να βρίσκεις κλειστό το Butter Butlers, την καλύτερη κρεπερί της πόλης, πάνω που θες να θυμηθείς τις ένδοξες γουρουνιές σου. Μη σου τύχει. Βέβαια, για όλη τη διάρκεια των φοιτητικών μας χρόνων, παράπονο δεν έχουμε! Φάγαμε πολύ νόστιμο φαγητό στην Πάτρα: Σάντουιτς από Ρήγα, σουβλάκι από Γεύση ή Γωνιά του Μπάμπη, burger από το Mr Burger, pancakes στο Makina, παγωτά και γλυκά από το Caravel και από το Εντελβάις. Μόνο στην ανάμνηση, μας τρέχουν τα σάλια.

Κι όπως τρέχουν τα σάλια μας τώρα, έτσι τρέχαμε πολλές φορές για να προλάβουμε το λεωφορείο έτσι ώστε να πάμε στο Πανεπιστήμιο (όταν αποφασίζαμε να πάμε). Ιδίως όταν ήταν οι πρώτες μέρες του κάθε εξαμήνου, γινόταν πανικός στα λεωφορεία. Το αγαπημένο μας 9, για όσους μέναμε κοντά στην Έλληνος Στρατιώτου στην Αγία Σοφία και το αγαπημένο 6, για όλους τους υπόλοιπους, ήταν πάντα τίγκα στον νυσταγμένο φοιτητή που μετά από σερί έτρεχε να προλάβει τη διάλεξη. Όσο γεμάτα και να ήταν όμως κι όσο ταλαίπωροι κι αν ήμασταν, τα εισιτήριά μας έπρεπε οπωσδήποτε να κοπούν, μην τυχόν και τα χρησιμοποιήσουμε επόμενη φορά. Ο Λευτεράκης, πάντα μάχιμος, ήταν στην πρώτη γραμμή και τον έβλεπες στον ρόλο του εισπράκτορα αρκετές φορές μέσα στην ημέρα, σε διαφορετικές γραμμές δρομολογίων. Μόνιμα απορούσες πώς μπορεί και τα καταφέρνει να είναι σχεδόν παντού, σε κάθε δρομολόγιο!

Κι έτσι, πηγαίνοντας στο Ρίο με το λεωφορείο, παρακολουθήσαμε και τα μαθήματά μας, παίξαμε και τα επιτραπέζιά μας στη λέσχη και πήραμε και το πτυχίο μας ρε παιδιά! Τα καταφέραμε! Αχ και τι δε θα δίναμε να βρεθούμε ξανά για λίγο φοιτητές και συγκεκριμένα φοιτητές στην Πάτρα. Να είμαστε πάλι ανέμελοι στη φοιτητούπολή μας, να κάνουμε τις βόλτες μας, να αράζουμε στα σκαλιά, να ερωτευόμαστε στα δρομάκια, να είμαστε μαζί με τα ίδια πρόσωπα που ήμασταν και τότε. Γιατί τελικά, τι είναι αυτό που κάνει πιο όμορφο ένα μέρος; Μα φυσικά, οι άνθρωποι που είναι σε αυτό και οι σχέσεις που αναπτύσσεις μαζί τους. Πάτρα, μας φέρθηκες καλά, θα σε θυμόμαστε με αγάπη.