Το να είσαι μοναχοπαίδι έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Δεν παίρνεις κανενός την ευθύνη να τον συνοδεύεις στο σχολείο, δε μοιράζεσαι τα πράγματά σου, το δωμάτιό σου ή τα ρούχα σου. Έχεις την αμέριστη προσοχή των γονιών, ακόμη κι αν κάποιες φορές την παραέχεις! Απ’ την άλλη, όμως, έχεις κι αρκετή μοναξιά. Δεν έχεις με ποιον να παίξεις στο σπίτι επιτραπέζια ή playstation, δεν έχεις με ποιον να μοιραστείς τις ανησυχίες σου ως έφηβος, έναν δικό σου σχεδόν συνομήλικο άνθρωπο να μοιραστείς τη χαρά σου κι έναν ώμο να κλάψεις όταν η σχέση σου δεν πήγε καλά ή πάτωσες σε εκείνο το διαγώνισμα για το οποίο είχες μελετήσει τόσο πολύ.

Ευτυχώς για σένα, όμως, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου περιστοιχιζόσουν από φίλους και παρέες. Απ’ το σχολείο ακόμη σου ήταν απαραίτητο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που τους νιώθεις οικείους. Απολάμβανες τις ατέλειωτες συζητήσεις σας, τα Σαββατοκύριακα με την μπάλα στα χέρια να μαζεύεστε στο γηπεδάκι της γειτονιάς και μεγαλώνοντας να τα πίνετε σε κλαμπάκια και κουτούκια. Θυμάσαι πολύ καλά τα πηγαδάκια σας, τις κοπάνες σας και την κάλυψη που προσφέρατε ο ένας στον άλλο απέναντι στους γονείς σας σε κάθε ζαβολιά.

Κάποιοι φίλοι έφυγαν απ’ τη ζωή σου, κάποιοι νέοι εισχώρησαν. Και, ως μοναχοπαίδι, θυμάσαι κάθε περίπτωση με πάσα λεπτομέρεια. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, έμειναν εκεί σταθεροί στη ζωή σου. Σαν το παλιό καλό κρασί που η αξία του ανεβαίνει κάθε χρόνο που περνάει. Σαν ένα δέντρο που έχει ριζώσει τόσο καλά που παραμένει σχεδόν ακλόνητο σε όλες τις εποχές και σε όλα τα καιρικά φαινόμενα.

Οι άνθρωποι αυτοί, το γνωρίζεις καλά, ειδικά όντας μοναχοπαίδι, είναι για εσένα τα αδέρφια που δε σου έδωσε ο Θεός. Σε κάθε χαρά ήταν εκεί. Σε κάθε δυσκολία επίσης. Διαβάζατε μαζί, παίζατε μαζί, σκαρώνατε τις πιο επιδέξιες κι αστείες φάρσες. Όταν ο ένας αντιμετώπιζε μια δυσκολία, ο άλλος ήταν πάντα εκεί για να στηρίξει, να συμπονέσει, να ανοίξει μια αγκαλιά, ακόμη και να δημιουργήσει την πιο αστεία ατμόσφαιρα μπας και γίνει η κατάσταση λίγο πιο ανεκτή.

Κι επειδή είσαι μοναχοπαίδι, καταλαβαίνεις πως για σένα όλα αυτά έχουν μια πολύ πιο ιδιαίτερη σημασία. Το ξέρεις, το έχεις ήδη παραδεχτεί κι αποδεχτεί ότι με τους φίλους σου, τα κολλητάρια σου, οι δεσμοί που έχεις δημιουργήσει είναι κάτι παραπάνω από φιλικοί. Είναι, ουσιαστικά, τα αδέρφια που επέλεξες κι όχι που σου έτυχαν. Είναι η πιο σημαντική σου κατάθεση, καθώς εκεί έχεις επενδύσει τα περισσότερα και τα σημαντικότερα. Γιατί όταν καταθέτεις την ψυχή σου, το πιο σημαντικό άυλο στοιχείο που διαθέτεις, έχεις αψηφήσει το ρίσκο και δένεσαι ολοκληρωτικά. Δύσκολα κάποιος θα καταλάβει πόση σημασία έχουν για εσένα οι φίλοι σου, εκτός αν είναι κι ο ίδιος μοναχοπαίδι.

Ίσως και να έχεις δίκιο όμως. Οι σχέσεις έρχονται και παρέρχονται. Η φιλία είναι αυτή που συνήθως μένει. Που αντέχει στο χρόνο και στις δοκιμασίες. Οι κολλητοί θα είναι αυτοί που θα ξενυχτίσουν στην άλλη άκρη της γραμμής να σε ακούν να κλαψουρίζεις για τη σχέση σου που μόνο αίσιο τέλος δεν είχε. Οι φίλοι θα ανεχτούν την πιο κουλή σου γκρίνια, ας πούμε επειδή έχασε η αγαπημένη σου ομάδα. Οι φίλοι θα είναι δίπλα σου σε κάθε αναποδιά και κάθε δυσκολία.

Γνωρίζουν πότε πρέπει να φερθούν με διακριτικότητα, αλλά και πότε να χωθούν μπροστά, με περίσσια αδιακρισία, για να σε γλυτώσουν από μια λάθος πράξη ή απόφαση. Γνωρίζουν πότε θέλεις τη σιωπηλή αλλά υπαρκτή παρουσία τους και πότε είσαι στη φάση να γλεντήσεις μέχρι τελικής πτώσης. Τις περισσότερες φορές, δεν έχει χρειαστεί καν να τους το ζητήσεις. Το ξέρουν, το νιώθουν, το διαισθάνονται. Άλλωστε σε γνωρίζουν καλά.

Όμως κι εσύ τους γνωρίζεις. Απ’ την καλή και από την ανάποδη. Όλα τα καλά στοιχεία τους ως και τις πιο ιδιαίτερες ιδιοτροπίες τους. Τους επέλεξες έχοντας δει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τους. Τα δέχτηκες, τα λάτρεψες, βρήκες τρόπο να τα ταιριάξεις με τα δικά σου. Δε θέλεις να τους αλλάξεις, ούτε εκείνοι εσένα. Και γνωρίζεις πως όσο είναι δίπλα σου, ακόμη κι αν βρίσκονται στην άλλη άκρη της Γης, πάντα θα είναι εδώ για σένα. Αρκεί, άλλωστε, ένα και μόνο τηλεφώνημα για να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου.

Συντάκτης: Μαρία Χαρδαλιά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη