Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε ότι, για να μας αγαπήσουν αληθινά, πρέπει να ξεγυμνωθούμε ψυχικά από την πρώτη κιόλας επαφή. Να πούμε τις πληγές μας, τα παιδικά μας τραύματα, τους φόβους μας. Λες και αν δεν τα δείξουμε όλα αυτά τώρα μπορεί να φύγουν και να μη γυρίσουν ποτέ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μιλάμε για το φαινόμενο του floodlighting, μια συμπεριφορά που μοιάζει με ειλικρίνεια, αλλά λειτουργεί συχνά ως μηχανισμός άμυνας ή ανάγκη για έλεγχο.
Ο όρος δημιουργήθηκε από την ψυχολόγο Μπρενέ Μπράουν, και αναφέρεται στην πρακτική του να κατακλύζεις κάποιον με υπερβολική αποκάλυψη ευαίσθητων προσωπικών στοιχείων. Μπορεί να μοιάζει με ειλικρίνεια, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργεί ως μηχανισμός άμυνας ή ελέγχου.
Φαντάσου λοιπόν να έχεις βγει πρώτο ραντεβού και ξαφνικά να έρχεσαι αντιμέτωπος με μια συναισθηματική υπερχείλιση πριν καν «ωριμάσει» το έδαφος μεταξύ σας. Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιοι άνθρωποι για κάποιον λόγο σε κάνουν να αισθάνεσαι οικεία και όμορφα και μπορεί από το πρώτο ραντεβού να ανοιχτείς σαν βιβλίο. Όμως εδώ μιλάμε για την περίπτωση όπου κάποιος δε φιλτράρει αυτόν που έχει απέναντί του, αντιθέτως χρησιμοποιεί το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς σε όλους. Πρόκειται για μια συμπεριφορά που πηγάζει από ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες και τραύματα.
Η συναισθηματική αποκάλυψη είναι από μόνη της κάτι σημαντικό, πρέπει όμως να συμβαίνει σταδιακά. Πρέπει να συμβαίνει όταν νιώσουμε ασφάλεια, όταν ο άλλος δείχνει σεβασμό προς τα εμάς και κυρίως όταν νιώσουμε ουσιαστική σύνδεση με αυτό το πρόσωπο. Σίγουρα, όταν κάποιος κάνει Floodlighting, δεν το κάνει κακοπροαίρετα, αντίθετα αυτό πηγάζει από βαθιές εσωτερικές ανάγκες. Θα μπορούσαμε να πούμε πως μοιάζει με κραυγή. Μια κραυγή για σύνδεση, αλλά διατυπωμένη με λάθος τρόπο και λάθος χρόνο.
Ίσως κάνουμε Floodlighting επειδή μάθαμε πως η αξία μας φαίνεται μέσα από τα τραύματα και φωνάζουμε μέσα από την πληγή μας. Ίσως επειδή δεν ξέρουμε πώς να δείξουμε ποιοι είμαστε χωρίς να απολογηθούμε από την αρχή και νιώθουμε ότι χρωστάμε εξηγήσεις για να υπάρχουμε στη ζωή του άλλου. Ίσως επειδή περιμένουμε από κάποιον να μας πει «Σε δέχομαι όπως είσαι, χωρίς να χρειαστεί να μου αποδείξεις τίποτα». Ίσως πολλά ακόμα… Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως δεν είμαστε προβληματικοί ή ακατάλληλοι. Συχνά δείχνει πως πονάμε και θέλουμε πολύ να μη χρειαστεί να παλέψουμε μόνοι μας.
Το Floodlighting αντικατοπτρίζει έναν άνθρωπο που δεν είναι σίγουρος αν αξίζει να αγαπηθεί αν δεν ξεγυμνωθεί εξ αρχής στον άλλον. Έναν άνθρωπο που έχει κουραστεί να περιμένει να τον νιώσουν και να τον καταλάβουν και επιλέγει να παραδώσει ολόκληρο το είναι του απότομα. Δεν είναι λάθος. Είναι ανθρώπινο. Αλλά δεν είναι και ο πιο απαλός τρόπος να χτίσουμε εγγύτητα, ούτε για εμάς, ούτε για τον άλλον.
Αν έχεις φερθεί έτσι, να είσαι τρυφερός με τον εαυτό σου. Δεν έκανες λάθος. Απλώς φοβήθηκες να χαθείς.
Κι αν δεις κάποιον άλλον να το κάνει, αντί να τον κρίνεις, προσπάθησε να ακούσεις την αληθινή φωνή πίσω από τις λέξεις. Κάποιες ψυχές ξεκινούν με καταιγίδα όχι για να καταστρέψουν, αλλά γιατί δεν έμαθαν ακόμα πώς να δείξουν τη βροχή τους με ήλιο!
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
