Ανά καιρούς, ακούμε και βλέπουμε πολλά γεγονότα ενδοοικογενειακής βίας. Άλλοτε καταγγέλλονται και βρίσκουν τον δρόμο προς τη δικαιοσύνη, κι άλλοτε θάβονται στο ράφι της αδιαφορίας, χωρίς να γίνεται τίποτα, χωρίς καμία πραγματική βοήθεια για το θύμα – είτε αυτή είναι γυναίκα, άντρας ή παιδί.
Υπάρχει πάντα μέσα τους ο φόβος, ο τρόμος, και πολλές φορές το αίσθημα της τύψης και της ευθύνης, η σκέψη ότι «κάτι δεν έκαναν σωστά, γι’ αυτό κι έγινε ό,τι έγινε». Όμως ποτέ, μα ποτέ, δε φταίει το θύμα. Δε φταίει που κάποιος σήκωσε το χέρι του, που πάτησε τη σκανδάλη, που τόλμησε να του προκαλέσει πόνο.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο της καθημερινότητας, με τις συνεχείς αναφορές περιστατικών βίας, ήρθε χθες η πρεμιέρα μιας σειράς που –κατά τη γνώμη μου– όλοι πρέπει να δούμε. Μιας σειράς που δεν ψυχαγωγεί απλώς, αλλά μας καλεί να σταθούμε, να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε τι κάνουμε λάθος σαν κοινωνία. Φυσικά, αναφέρομαι στη νέα δραματική παραγωγή του Alpha, «Να με λες μαμά».
Συγκίνηση, ανατριχίλα, σενάριο βαρύ και αληθινό, με ερμηνείες που δείχνουν ήδη από το πρώτο επεισόδιο πως θα αφήσουν το στίγμα τους στη φετινή σεζόν. Χθες, 25/9, η σειρά ξεκίνησε με διπλό επεισόδιο και οι πρώτες αντιδράσεις μιλούν για «καρδιές που ράγισαν». Και όχι άδικα: η μικρή Ιωάννα, που αναζητά στήριγμα στη ζωή της, συναντά τυχαία στο δρόμο της την Ξένια (Μαρία Κίτσου). Μια γυναίκα που την αγκαλιάζει σαν δικό της παιδί και αναλαμβάνει να της χαρίσει την αγάπη και την προστασία που τόσο στερήθηκε.
Η Μαρία Κίτσου και η μικρή Ναυσικά Κόκοτα κέρδισαν από την πρώτη στιγμή την αγάπη του κοινού με την τρυφερότητα και την αυθεντικότητα τους, ενώ ο Ιβάν Σβιτάιλο, στον ρόλο του σκληρού συντρόφου της μητέρας της Ιωάννας, κατάφερε σε λίγα λεπτά να γίνει ένας από τους πιο μισητούς χαρακτήρες που έχουμε δει φέτος στην τηλεόραση.
Η σειρά είναι μια ξεκάθαρη κραυγή ενάντια στην παιδική κακοποίηση. Μας καλεί να θυμηθούμε πως «μητέρα» δεν είναι μόνο εκείνη που μας γεννά, αλλά κι εκείνη που μας μεγαλώνει με αγάπη, στοργή και τα εφόδια που χρειάζεται κάθε παιδί για να σταθεί στα πόδια του. Μάνα – μια λέξη ιερή για κάθε παιδί που αξίζει να την έχει δίπλα του.
Κι εδώ είναι που η σειρά αγγίζει τον πυρήνα της κοινωνίας μας. Να συνειδητοποιήσουμε, να καταλάβουμε επιτέλους πως πρέπει να αλλάξουμε, να εφαρμόσουμε αυστηρότερους νόμους, να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο όπου τα παιδιά θα μεγαλώνουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Παρακολουθώντας το «Να με λες μαμά» δε θα «βιώσουμε» μόνο το μίσος, την κακοποίηση και τον φόβο. Θα δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος: την τρυφερότητα, την προστασία, την αγάπη. Και θα συνειδητοποιήσουμε πως τελικά αυτή η αγάπη είναι ικανή να γκρεμίσει όλα τα εμπόδια. Ναι, θα υπάρξουν δυσκολίες, αναποδιές, παιχνίδια κρυφτού με τον πόνο· αλλά στο τέλος, η αλήθεια και η στοργή θα λάμψουν, θα γιατρέψουν και θα γαληνέψουν την ψυχή ενός μικρού παιδιού.
Μια σειρά που ναι, αξίζει να τη δούμε, να τη νιώσουμε, να την κουβεντιάσουμε. Και σίγουρα με χαρτομάντιλα στο χέρι, γιατί η ζωή δεν έχει μόνο χαρές και τραγούδια – έχει και πληγές που πρέπει να κλείσουν.
Συντάκτης: Σοφία Καπερνάρου
