Έφηβοι στην ψυχή κι άσε τους άλλους να μεγαλώνουν

Περνάμε διάφορες φάσεις στη ζωή μας μα εκείνη που είναι πολυσυζητημένη είναι αυτή της εφηβείας. Είτε ως γεγονός που συμβαίνει σε μας είτε σε κάποιο δικό μας άτομο αλλά κι ως έννοια που μπορεί να βρίσκεται στη ζήση μας ες αεί. Μπορούμε δηλαδή να νιώθουμε έφηβοι πνευματικά κι όχι απαραίτητα βιολογικά.

Έρευνες υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος μετά τα σαράντα πέντε ζει μια δεύτερη εφηβεία ως προς το τι θέλει, τι του αρέσει, τι ανέχεται ή τι προτιμάει κι επιδιώκει. Έχει δηλαδή μια πιο ξεκάθαρη άποψη του τι γουστάρει κι αυτό το λέμε εφηβεία. Δηλαδή κι οι βιολογικοί έφηβοι ξέρουν τι θέλουν; Μήπως θα έπρεπε να το παραλληλίσουμε με αυτή τη σκοπιά;

Εφηβεία είναι να μη συμβιβάζεσαι. Να ενεργείς παρορμητικά και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Είναι η αγωνία να πετύχεις κάτι κι ας είναι ένα κέικ ή ένα κοκτέιλ για την παρέα. Είναι οι ατελείωτες κουβέντες με τους κολλητούς όπου ανοίγεις την ψυχή σου διάπλατα και συγκινείστε και στα καπάκια αρχίζετε τα μπινελίκια για να μην πολυπαίρνετε θάρρος. Είναι όσα θέλουμε εκείνη τη στιγμή. Μόνοι ή με φίλους ή με το αμόρε.

Κάπως έτσι είναι κι η εφηβεία των «τζόβενων», για μερικούς, ή των allegro τύπων για άλλους. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που σε τίποτα η εξωτερική τους εμφάνιση δε θα θυμίζει μεσήλικα. Θα ντύνονται με έναν πιο ιδιαίτερο τρόπο, θα ακούν μια πιο αντισυμβατική μουσική, θα βλέπουν ακόμη Στρουμφάκια και Thundercats. Επίσης -συνήθως- εξωτερικά δείχνουν μικρότεροι από την πραγματική τους ηλικία. Ίσως η σκέψη πως η ζωή τους δεν «κατηφορίζει» αλλά ακόμη έχει δρόμο μπροστά της να τους κρατάει σε επαγρύπνηση.

Θα τους δεις να μαθαίνουν πάντα καινούργια πράγματα, να συμβαδίζουν με την τεχνολογία και να είναι πάντα επιθυμητοί από κάθε είδους ηλικιακή κατηγορία. Όχι απαραίτητα ερωτική. Ειδικά στην παρέα θα τους έλεγες και κέντρο. Αποστασιοποιημένοι από νόρμες και κανόνες, έχοντας την πείρα να διαλέξουν και να επιλέξουν θα προσέξουν πολύ ποιους ανθρώπους θα κρατήσουν στη ζωή τους. Κι αυτό τους δίνει μια άλλη ελευθερία, χωρίς ενοχές.

Τέτοιου τύπου άνθρωποι είναι κι εκείνοι που έχουν μάθει να δίνουν. Δε μετράνε υλικά και ψυχικά αποθέματα και ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι στο παιχνίδι της ζωής δεν μπορούν να είναι συνέχεια οι χαμένοι αλλά ούτε κι οι κερδισμένοι. Την έχουν βιώσει την «τραμπάλα» αν και πολλές φορές ακόμη τους σοκάρει. Όμως ο χρόνος προσαρμογής σε καταστάσεις είναι εξαιρετικά μικρότερος. Κι έτσι κερδίζουν χρόνο θλίψης και βιώνουν αλλιώς τις χαρές.

Κάποιοι θα ισχυριστούν πως αρνούνται να «μεγαλώσουν» από ματαιοδοξία ίσως και ναρκισσισμό αν το επιτρέπει η εμφάνισή τους. Κάποιοι άλλοι θα τους πουν ελαφρόμυαλους ή και ανεύθυνους. Όντας ένας τέτοιος άνθρωπος, όμως, θα σας βεβαιώσω ότι ακόμη κι αν ισχύει αυτό που ισχυρίζονται αυτοί οι επικριτικοί θα βρουν τέτοιους και στους συμβατικούς μεσήλικες. Εκείνους που τους αρέσει να συμβαδίζει η βιολογική με την πνευματική τους ηλικία συνάμα με την στιλιστική τους προτίμηση στην ενδυμασία. Κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό.

Καλοί, κακοί, εγωιστές, πονηροί, ισχυρογνώμονες, αφελείς, ψεύτες ή αγενείς υπάρχουν παντού. Αν βλέπει κάποιος «Τον βασιλιά των λιονταριών» με ικανοποίηση δε σημαίνει πως δε διαπρέπει επαγγελματικά.

Οι αιώνιοι έφηβοι δεν είναι αρρώστια. Είναι η προσπάθεια της ψυχής να παραμείνει νέα. Κι η ικανότητα αυτή σε κάνει και λίγο αλχημιστή. Κι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Τι, όχι;