Έχεις πατήσει κι εσύ τα 30 και ακόμη παίζεις video games; Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχεις τις αντίστοιχες αν όχι αυτούσιες φράσεις όπως οι εξής: «Δε μεγάλωσες ακόμα;», «Δεν έχεις πιο σημαντικά πράγματα να κάνεις;», ή το all-time classic «Αυτά είναι για τα παιδιά». Αλλιώς, θα είσαι από αυτούς που θεωρούν ότι η ενασχόληση κάποιου με τα video games (είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά) αποτελεί μια ασχολία που αφορά τα παιδιά ή το πολύ τους νέους ενήλικες που δεν έχουν φτάσει να είναι αντιμέτωποι τις υψηλές απαιτήσεις της ενήλικης ζωής.

Αυτή η εικόνα θα μπορούσες να δεις ότι αλλάζει μιας και πολλοί ενήλικες (άνω των 30 ετών) με υποχρεώσεις οικογένεια συνεχίζουν να ασχολούνται με αυτό τους το χόμπι. Αυτή η επιλογή τους δε χαρακτηρίζεται πάντα από ανωριμότητα, αλλά επειδή επωφελούνται και από τα πλεονεκτήματα που τους προσφέρει αυτή η ασχολία τους. Αν δε συνεχίζεις να είσαι gamer, δεν μπορείς εύκολα να αντιληφθείς ότι το gaming αποτελεί ένα μέσο ευεξίας, που συντελεί στο να είσαι και κοινωνικός εξετάζοντας όχι μόνο τα αντανακλαστικά σου( ειδικά όταν η ζωή σου απειλείται «εικονικά») αλλά και την ικανότητα σου να αντιλαμβάνεσαι την όλη φιλοσοφία που ξετυλίγεται καθώς ξοδεύεις χρόνο στο παιχνίδι.

Για αυτά τα άτομα (ελπίζω να είσαι κι εσυ μέσα σε αυτήν την κατηγορία), το gaming αποτελεί το διάλειμμά τους από τον πραγματικό κόσμο που τρέχει σε ρυθμούς εξουθενωτικούς προσφέροντας τους στιγμές χαλάρωσης πρόκλησης και κοινωνικότητας. Και αν όλα αυτά τα συνυπολογίσεις με το γεγονός ότι ζούμε σε μια κοινωνία, η οποία σε τρέχει με πολύ γρήγορους ρυθμούς και γενικότερα σε μια εποχή, στην οποία η ψυχική υγεία, η πνευματική ευεξία και η προσωπική απόδραση αποκτούν διαρκώς μεγαλύτερη σημασία, τότε η απόλαυση που δέχεται από την ενασχόληση με το gaming αποδεικνύεται ολοένα και πιο σημαντική.

Παρόλο αυτά, οι αντιδράσεις των απ’ έξω για αυτήν την ασχολία δημιουργούνται από τα διάφορα στερεότυπα που συνεχίζουν να υπάρχουν. Αρχικά, οι περισσότεροι που δεν παίζουν με τα «ηλεκτρονικά» παιχνίδια θεωρούν ότι τα video games είναι παιχνίδια για τα παιδιά. Η μεγαλύτερη πλειοψηφία αυτών έχουν δημιουργήσει ήδη την εικόνα του για να είσαι gamer, σημαίνει ότι είσαι ένας ανώριμος, αρκετά εσωστρεφής ενήλικας που νιώθουν ότι είτε ότι δεν έχεις μεγαλώσει ή ότι αποφεύγει τις ευθύνες σου.

Ακόμη, υπάρχει ακόμα η πεποίθηση ότι η δεκαετία των 30 θα πρέπει να είναι μια περίοδος σταθερότητας με συγκεκριμένες προτεραιότητες: καριέρα, γάμος και παιδιά. Ουσιαστικά, υπάρχει και διαιωνίζεται ότι η ζωή σου πρέπει να έχει μια συγκεκριμένη φορά και αυτό δημιουργεί μια πίεση στου να πρέπει και εσύ την ίδια φιλοσοφία, η οποία δεν κοιτάει τα θέλω σου.

Οπότε το να κάνεις ενέργειες που παρεκκλίνουν από αυτό το μοτίβο-μονοπάτι σημαίνει ότι δεν έχεις θέσει σωστές προτεραιότητες, και ότι επενδύεις λανθασμένα το πιο πολύτιμο αγαθό που δεν είναι άλλο από το χρόνο και τις στιγμές από τις οποίες αποτελείται και γενικότερα ότι δεν έχεις πάρει τη ζωή σου στα σοβαρά. Με άλλα λόγια, το gaming (στην παρούσα φάση) πιστεύεται ότι σου διαστρεβλώνει από την σωστή πορεία.

Και να σου πω και κάτι; Τα περισσότερα από αυτά τα άτομα (είτε είναι φίλοι σου είτε όχι), κάθονται είτε με τις ώρες και σκρολάρουν αέναα στο κινητό τους είτε θα βλέπουν Netflix είτε θα βλέπουν μπάλα. Γιατί όλα αυτά να μην είναι τουλάχιστον ίσα; Αφού όλα αυτά θα μπορούσαν να σε «παρεκκλίνουν» από τον «κανονικό» στόχο και να θεωρούνται ισότιμα ότι είναι για τη χαλάρωση σου. Μέσα από έρευνες μπορείς να δεις με τα ματάκια σου, ότι το gaming αποτελεί μια μορφή «ενεργής ξεκούρασης» και αυτό επειδή συντελεί και στην εξάσκηση του μυαλού (αν και διαφέρει ανάλογα με το είδος του παιχνιδιού) και στη ψυχολογική αποφόρτιση και γενικότερα στη μείωση του άγχους.

Ειδικότερα, στον τομέα της εξάσκησης του εγκεφάλου, το gaming μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς την κάθε σου ενέργεια και τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει στο καθημερινό σου πρόβλημα έως και 10 βήματα μπροστά μιας και είσαι συνηθισμένος να το κάνεις παίζοντας. Αναφέραμε παραπάνω και το γεγονός ότι το gaming μπορεί να σου μειώσει τα επίπεδα του stress, όπου τα σημάδια αυτής της μείωσης μπορούν να γίνουν αντιληπτά από τον ήχο έναρξης του παιχνιδιού μέσα από τα ακουστικά σου.  Η όλη ιεροτελεστία που υπάρχει και ξέρεις ότι θα ακολουθήσει μπορεί να θεωρηθεί σαν self-care, μιας και σε κάνει και να αποφορτίζεσαι και να επικεντρωθείς σε κάτι που μπορείς να ελέγξεις.

Σήμερα, έχει εδραιωθεί η ιδέα και σε αυτό φέρουν αρκετά μεγάλο μερίδιο ευθύνης και τα social media ότι η παραγωγικότητα στον ελεύθερό σου χρόνου πρέπει να αξιοποιείται σε συγκεκριμένους τρόπους που δεν είναι άλλοι από αυτούς της εκπαίδευσης, της γυμναστικής και του side hustle. Αυτό έχεις ως απόρροια, το gaming να συσχετίζεται ακόμα με το χάσιμο χρόνο, οπότε αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη σύγχρονη καθημερινότητα.

Συνοψίζοντας, το gaming για αυτούς που έχουν την αντίληψη ότι βλάπτει θα θεωρείται ότι είναι μια μορφή φυγής και συνάμα παιδιαρίστικης εμμονής και επιμονής. Αν όμως, συνεχίζεις να είσαι gamer, είναι ένας χώρος που συνειδητοποιείς πολλά πράγματα και είσαι ελεύθερος να δημιουργήσεις στα πλαίσια του παιχνιδιού. Έχεις κρατήσει κάτι σημαντικό για τον εαυτό σου, το οποίο απορρέει από παλιά, για αυτό και δε χρειάζεσαι την έγκριση κανενός.

Συντάκτης: Ιωάννης Μουζάκης
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη