Όσο μεγαλώνουμε ταυτιζόμαστε περισσότερο με τους villains κι αυτό είναι υγιές

Όταν ξεκινάς να βλέπεις τα παιδικά είτε είναι σειρές είτε είναι ταινίες, το μυαλό σου πάει στο να μπορέσει να ταυτιστείς με τους καλούς ήρωες. Μη μου πεις ότι δε μοιραζόσασταν τους καλούς προκειμένου να νικήστε τον μεγάλο και παντοδύναμο Κακό, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για υπέρ-ήρωες όπου βάζατε τη φαντασία σας και επινοούσατε ιστορίες με το αποτέλεσμα να είναι ότι δεν καταλαβαίνατε ποτέ πόσο γρήγορα περνούσε η ώρα.

Οι περισσότεροι ταυτίζονται με τον Batman, τον Superman από την DC, και αντίστοιχα με τον Iron Man, τον Thor και τον Κάπτεν Αμέρικα από τη Marvel, όσο είμαστε μικροί. Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε και πέρα από τους υπέρ-ήρωες, δηλαδή και στις όχι τόσο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά, το πέρασμα του χρόνου σε κάνει να σε ελκύει το διαφορετικό, το πιο ψαγμένο, στο οποίο για να φτάσεις και να το ψάξεις οδηγείσαι σε κάτι πιο σκοτεινό. Έτσι, φτάνεις να αλλάζεις στρατόπεδο σε σχέση με το τι υποστήριζες παλιά. Πολλοί υποστηρίζουν ότι φταίνε τα Social Media (ειδικά το περιβόητο ΤikTok) που έχουν την τάση να σμιλεύουν τον Τζόκερ και τον Λόκι.

Με βάση την έρευνα που έκανα, παρατήρησα ότι ο σημαντικότερος λόγος ευθύνεται στο γεγονός ότι μεγάλωσες και βρίσκεσαι στην εποχή που μπορείς να έχεις πολύ εύκολα μεγάλες δόσεις πληροφορίας. Καθώς μεγαλώνεις, παρατηρείς διαφορετικούς ηθικού φραγμούς και διαφορετική αντίληψη για το τι είναι καλό και για το τι είναι κακό. Η τάση να εκλογικεύεις το “κακό” ( Όλοι θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιος που να μην το έχει δει), όταν ήμασταν μικροί, μισούσαμε τον Scar που έριξε τον Mufasa στον γκρεμό. Αν σε βάλω να το ξαναδείς τώρα στην περίπτωση που δεν το έχεις ξαναδεί ήδη, θα διακρίνεις και θα εκλογικεύσεις τα συναισθήματα του Scar που δεν είναι άλλα πέρα από τη ζήλια, την απόρριψη και του ένιωθε ότι δεν ήταν αρκετός. Δεν ξέρω αν θα το παραδεχτείς αλλά το πιο σύνηθες είναι να κάνεις έστω και για λίγο το συνήγορο του διαβόλου. Και αυτό, γιατί μπορείς να διακρίνεις και το γκρι μαζί με τις αποχρώσεις που μπορεί να έχει σε σχέση με το όταν ήσουν πιο μικρός που για σένα υπήρχε αποκλειστικά το μαύρο και το άσπρο, που τα συσχέτιζες απλά με το καλό και το κακό. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών και της εμπειρίας σου στο να εμβαθύνεις που αυτά έρχονται με τον καιρό και την αύξηση της ωριμότητάς σου.

Να είσαι σίγουρος ότι δεν έγιναν οι villains “ξαφνικά¨ πιο γοητευτικοί, απλά άρχιζες να τους δικαιολογείς και στην τελική να τους καταλαβαίνεις και ίσως να ταυτίζεσαι περισσότερο με αυτούς. Η διαδικασία της εμβάθυνσης σε κάνει να ανακαλύπτεις πιο υπόγεια νοήματα και συμπεριφορές Οι κακοί έχουν φιλοσοφίες, οι οποίες μέχρι να αποκαλυφθεί το όλο σκεπτικό τους, θέλει αρκετή διάθεση στο να μπορέσεις και να εμβαθύνεις. Για παράδειγμα, όταν βλέπεις ότι ένας ανθρωπόμορφος, στην περίπτωση μας ο Thanos αναφέρει ότι ο απώτερος του σκοπός είναι να καταστρέψει τον μισό πληθυσμό. Και μόνο σε αυτήν την ιδέα, θα έλεγες ότι έχει μια φιλοσοφία άσχετα ότι δεν έχει καμία λογική. Βέβαια, το έκανε αυτό προκειμένου ο εναπομείναντας πληθυσμός να μπορεί να ζήσει καλύτερα. Και ο Thanos δεν είναι ο μοναδικός villain με τέτοιες απόψεις (π.χ. ο Magneto, που ήταν ένα παιδί που είχε βιώσει στο πετσί του το τι εστί ολοκαύτωμα και που ήξερε πολύ καλά τι μπορεί να προκαλέσει ο φόβος για το «διαφορετικό»).

Γενικότερα, οι ενέργειες των καλών έχουν εμποτιστεί με την έννοια του καθήκοντος, με την έννοια ότι δεν τους αρέσει που πρέπει να το κάνουν αλλά το κάνουν προκειμένου να μη χειροτερέψει μια κατάσταση.

Από την άλλη πλευρά, λειτουργούν με βάση το τραύμα που τους πληγώνει ακόμα και ίσως αυτό να σε κάνει να ταυτίζεσαι περισσότερο, καθώς όσο μεγαλώνεις, είσαι σε μια θέση να καταλάβεις καλύτερα το τραύμα σου, γιατί το πιο πιθανό είναι να το έχεις βιώσει και εσύ. Κουραστήκαμε να είμαστε καλοί. Αυτός παίζει και να είναι ο λόγος που με παραξένευσε περισσότερο καθώς δεν τον περίμενα να ισχύει τόσο πολύ.

Στον κόσμο στον οποίο ζεις, έχεις ήδη καταλάβει ότι πρέπει και να είσαι και να δείχνεις τέλειος. Επειδή η λέξη τέλειος είναι σαν να μη βοηθάει απόλυτα στη σκοπιά την οποία τη χρησιμοποιώ, εννοώ ότι πρέπει να είσαι ευγενικός, ψύχραιμος, με σωστές αρχές, και να είσαι πάντα δίπλα στους άλλους-ακούγοντάς τους και προσπαθώντας να λειτουργείς προκειμένου να τους κάνεις πάντα να νιώθουν πραγματικά χαρούμενοι αγνοώντας τα θέλω κάποιες φορές.

Στην αντίπερα όχθη, οι villains εκφράζουν με κάθε τρόπο αυτό που εμείς πολλές φορές δεν τολμάμε ή ζοριζόμαστε να πούμε. Εκφράζουν την άποψή τους ξεκάθαρα (έξω από τα δόντια), δεν απολογούνται για καμία ενέργειά τους, δε συγχωρούν και δε μετανιώνουν καθώς εκείνην τη χρονική στιγμή ένιωσαν ότι θέλουν να λειτουργήσουν με αυτόν τον τρόπο.

Ίσως, αν δεν ήξερες και αν δε σου έλεγα ότι αυτός μπορεί να είναι ο ρόλος ενός villain. Θεωρώ ότι ίσως να ταυτιζόσουν περισσότερο καθώς τον ζηλεύεις και λίγο που μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, όχι επειδή θέλει να καταστρέψει τον κόσμο αλλά επειδή μπορεί και λειτουργεί έξω από τα πρέπει του και σκέφτεται και εκφράζεται μέσα από τα θέλω του.  Συναισθήματα όπως ο θυμός, η ζήλια, η απογοήτευση, η μοναξιά είναι αισθήματα που σε έχουν μάθει και εσένα ότι πρέπει να είναι σχεδόν “απαγορευμένα”. Μας μαθαίνουν να τα καταπιέζουμε, να τα κρύβουμε αποκαλύπτοντας στο κοινό μας ότι πρέπει να δείχνουμε μόνο τα θετικά.

Να ξέρεις ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να συνοψιστούν στην εξής φράση «Οι καλοί μας εμπνέουν, αλλά οι κακοί μας καταλαβαίνουν». Αυτό που θέλει να πει εδώ ο ποιητής είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια αρχίζεις να σε κεντρίζει το ενδιαφέρον ξοδεύοντας περισσότερο χρόνο και φαιά ουσία στο να εξετάσεις ποια είναι τα αίτια που φέρνουν τον villain στο να ενεργεί κατά αυτόν τον τρόπο παρά τον με ποιον τρόπο, ο καλός ήρωας με την ομάδα του (αν έχει ομάδα) θα καταφέρει να τον κερδίσουν στην τελική μάχη. Είχα διαβάσει για μια παραλλαγή της παραπάνω φράσης «Ο ήρωας είναι αυτός που θες να γίνεις αλλά ο villain είναι αυτός που φοβάσαι ότι μπορεί να είσαι ή ότι θα ήθελες να μπορείς να είσαι».

Ξέρω ότι οι περισσότεροι από εσάς, θα καταλήξουμε ότι δε συμφωνούμε με τους villains για τα όσα κάνουν. Αλλά μπορούμε να καταλάβουμε τους λόγους των ενεργειών τους. Και κάπως έτσι, αντί να φοβόμαστε το σκοτάδι τους, το αναγνωρίζουμε και ίσως αυτό να αποτελεί τον μηχανισμό σου προκειμένου να νιώσουμε λιγότερο μόνοι. Γιατί όλοι κουβαλάμε λίγο το σκοτάδι μας, στο οποίο είναι μαζεμένοι όλοι οι δαίμονες μας που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε. Το θέμα είναι τι κάνουμε με αυτό…