Όταν το κολλητάρι φεύγει για το εξωτερικό και εσύ μένεις εδώ

Όπως θα έχεις νιώσει κι εσύ, υπάρχουν κάποιες συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις, που σε κάνουν, να βλέπεις ότι μεγάλωσες και ότι ωριμάζεις απότομα (και ίσως και να σκληραίνεις) μέσα από αυτές. Μια από αυτές θα μπορούσε να είναι, όταν ο φιλαράκι σου, το κολλητάρι σου στην τελική μετακομίζει στο εξωτερικό. Δεν είσαι ποτέ καλός στο να λες αντίο και εκείνη την ώρα, οι λέξεις δεν έχουν καμία βαρύτητα…

Είναι σαν ένα μείγμα που η χαρά και η λύπη είναι σαν το αλατοπίπερο που βάζεις όταν φτιάχνεις ένα φαγητό. Το πιπέρι θα μπορούσε να είναι η περηφάνια και η χαρά για το νέο του ξεκίνημα μιας και έγινε δεκτός από το Πανεπιστήμιο/Δουλειά των ονείρων του. Το αλάτι θα είναι η μελαγχολία που νιώθεις για τις συνέπειες που θα επιφέρει αυτή η αλλαγή στην καθημερινότητά σου, η αγωνία για το αν θα αντέξει η φιλία σας στο χρόνο- μιας και ο φόβος ότι θα απομακρυνθείτε καθώς περνάει ο καιρός σε κυριεύει και οι αναμνήσεις αρχίζουν να παίζουν και σε κάνουν σαν να «έχασες» για πάντα το άτομο που είχες επιλέξει να περνάτε τις βόλτες σας μαζί.

Όποιος και να είναι ο λόγος που το φιλαράκι σου μετακομίζει για το εξωτερικό, έρχεται σε δεύτερη μοίρα καθώς τα συναισθήματα σου δεν αφήνουν να σκεφτείς και να νιώσεις κάτι άλλο. Νιώθεις την καρδιά σου πιο άδεια και όλα όσα αισθάνεσαι και βιώνεις πέρα από αυτό, είναι αποκτούν μικρότερη σημασία. Περνάς από τους δρόμους, τα σοκάκια, τα στέκια σας και στο μυαλό σου επιμένει επιδεικτικά να σου θυμίζει τις εξομολογήσεις που κάνατε για τα γκομενικά σας, τα άγχη σας για τις σχολές σας, για τις δουλειές σας και για όλα τα προσωπικά σας θέματα που αναλύατε μαζί μιας και θεωρούσες ότι μόνο με αυτό το άτομο μπορούσες να τα μοιραστείς και να σε συμβουλέψει γιατί ίσως να σε ήξερε λίγο περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό… Γυρνώντας όλα αυτά στο τώρα, κατακλύζεσαι από τα αισθήματα και από τις αναμνήσεις, οι οποίες σε χτυπούν λες και είσαι σε ρίνγκ και ο αντίπαλος μποξέρ δε σταματά το ανελέητο του σφυροκόπημα.

Μπορεί να σε πονάει όλο αυτό, αλλά τον θαυμάζεις. Τον εξυψώνεις στο μυαλό σου, τον θεωρείς γενναίο μιας και τολμάει κάτι που οι πιο πολλοί φοβούνται να επιχειρήσουν. Από την άλλη, έρχεται το γιατί και σε κάνει να σκέφτεσαι γιατί να μην ήταν εδώ όλες αυτές οι συνθήκες που θα τον βοηθούσαν να αναδειχθεί εδώ και πρέπει να φύγει. Το χειρότερο είναι ότι θα ξεκινήσεις να συμβιβάζεσαι ότι οι βιντεοκλήσεις και τα μηνύματα θα γεμίσουν το κενό που δημιουργήθηκε. Αλλά, μεταξύ μας σαν «το κατέβα κάτω, έχω να σου πω» και το «δεν είμαι καλά, μπορείς να έρθεις για λίγο να τα πούμε», δεν έχει.

Όταν φεύγει το κολλητάρι νιώθεις σαν να παίρνει ένα κομμάτι από το κατασκεύασμα της φιλίας σας και σου φαίνεται πιο δύσκολο γιατί μένεις με το υπόλοιπο κομμάτι μέσα στο περιβάλλον που το ζήσατε, γιατί εσύ καθημερινά έχεις πιο πολλά πράγματα και σημεία διάσπαρτα στο χώρο που σου θυμίζουν τις στιγμές που περάσατε μαζί. Στο μυαλό σου, το φιλαράκι σου μοιάζει να είναι σαν το χελιδόνι που ταξιδεύει για να μπορέσει να ζήσει κάπου καλύτερα και εσύ είσαι η φωλιά αυτού του χελιδονιού που ό,τι και να γίνει θα καταλήγει πάντα δίπλα σου μιας και αυτήν την υπόσχεση σου έδωσε.

Και για να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, δεν του δείχνεις πόσο πολύ σε έχει πονέσει όλη αυτή η αλλαγή που έγινε. Μέσα σου είναι να χάνεις έναν δικό σου άτομο και ας ξέρεις ότι «απλά» αυξήθηκε η απόσταση. Το μυαλό σου παίζει ένα πολύ περίεργο παιχνίδι και ξεκινάς να σκέφτεσαι το αν κατά πόσο είσαστε κολλητοί  και το ότι είχατε επισκεφτεί μαζί αυτό το μέρος στο εξωτερικό. Από εκεί που έλεγες πόσο ωραίο ήταν, τώρα το μισείς αφάνταστα. Στιγμιαία σκέφτεσαι το να βρεις τον «εδώ» αντικαταστάτη, αλλά κανείς δε σου κάνει με βάση τα κριτήρια που έχεις βάλει. Ενώ σε είχε προετοιμάσει από καιρό για το επόμενό του βήμα, σου μοιάζει λες και όλα έγιναν στα ξαφνικά. Προτιμάς να σου αναφέρει ότι κάτι δεν πήγε καλά παρά να μη σου στείλει. Ο χρόνος από το διαβάστηκε μέχρι να δεις μήνυμα του μοιάζει σαν μια αιωνιότητα. Τρέμεις στην ιδέα της σιωπής. Αρχίζεις να αγχώνεσαι, όταν σε αφήνει το ίδιο σου το κολλητάρι στο διαβάστηκε. Εκείνην την ώρα δε σκέφτεσαι το ότι κάτι του έτυχε αλλά το ότι προσπαθεί με τρόπο να παγώσει τη φιλία σας γιατί νιώθει ότι τον εγκλωβίζεις και ότι του γίνεσαι βαρίδιο που προσπαθεί με τον τρόπο του να σε ξενερώσει για να μοιάζει με πιο ανώδυνο, το άλλο αυτό το σκηνικό.

Βέβαια, ξέρεις ότι όταν θα σου πει ότι έρχεται για να σε δει, ξεκινάς να ξεκανονίζεις τα πάντα για να έχεις όσο περισσότερο χρόνο γίνεται για να είμαστε μαζί. Είσαι τόσο ευτυχισμένος όταν σου λέει ότι είναι στο αεροπλάνο που δεν αφήνεις κανέναν άλλον να τον πάρει. Η συνάντησή σας μοιάζει με την τελευταία σταλιά αίματος που τρέφει έναν βρικόλακα, στο αναμένει πώς και πώς μέχρι να τραφεί  ξανά με αυτό.

Υ.Γ.: Επειδή ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα είναι ο τρόπος και ο λόγος που θα «χάσεις» τους ανθρώπους σου, πρόλαβε να τους πεις πως νιώθεις είτε άξιζε είτε όχι.