Ο κολλητός μου αρνήθηκε να γίνει κουμπάρος μου - Κι αυτό με πλήγωσε

Είναι πολύ πιθανό να έχεις εντοπίσει κάποια γεγονότα, στα οποία εν τέλει βλέπεις ότι κάποιες μεγάλες σου στιγμές δεν εκτιμήθηκαν, όπως θα ήθελες. Ξέρω ότι αυτό μπορεί να έχει συμβεί τόσο πολλές φορές που μπορεί να έχεις χάσει το μέτρημα. Αν μπορούσα να σου ζητήσω να μου τις απαριθμήσεις, θα παρατηρούσαμε μαζί ότι θα αναφερθείς πιο πολύ σε αυτές που σε πλήγωσαν οι “δικοί” σου άνθρωποι, παρά σε άτομα που δεν τα ήξερες τόσο καλά ή και σχεδόν καθόλου. Οριακά, αυτές οι στιγμές σου μοιάζουν σαν να απαξιώθηκαν από άτομα που τα θεωρούσες “άτομα” σου, ενώ για σένα εκείνην τη στιγμή, μπορεί και να σήμαιναν τα πάντα…

Κρίνοντας από εμένα, από εκείνες τις στιγμές κρατώ την κάθε λέξη που βγήκε από το στόμα του «δικού» μου και όχι το γενικότερο νόημα της απόρριψης, που στην ουσία είναι ένα όχι. Ένα όχι που εκείνην τη στιγμή, μόνο εσύ ξέρεις πόσο σε διέλυσε μέσα σου. Ε ναι λοιπόν, ένα τέτοιο όχι ειπώθηκε τον περασμένο μήνα όταν ο κολλητός του φίλου μου αρνήθηκε να γίνει ο κουμπάρος του. Όταν μιλάμε για όχι, δε μιλάμε για μικρά όχι αλλά για σοβαρά «ΟΧΙ». Όπως κατάλαβες, αυτό το γεγονός μονοπώλησε στη συνάντησή μας. Καταλαβαίνω και σέβομαι απόλυτα την άποψη όσων θα πουν ότι η κουμπαριά είναι απλά μια τιμητική τυπικότητα και τίποτα παραπάνω. Θα συμφωνήσω σε αυτό-όχι ότι πρέπει να σε νοιάζει και απόλυτα ποια είναι η στάση μου σε αυτό το ζήτημα, απλά πρέπει να τονισθεί το συναισθηματικό φορτίο που έχει πάνω της αυτή η κίνηση.

Μεταξύ μας, οι περισσότεροι που είναι κάτω από τα 25 τους χρόνια, το βλέπουν καθαρά σαν ένα υποχρεωτικό κοινωνικό έθιμο, και δέχονται για να έχουν μια φωτογραφία. Σε αυτό το σημείο, αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν είσαι εσύ ο περίεργος που μέσα σε αυτήν την πρόταση καταλαβαίνεις ότι υπονοούνται τουλάχιστον οι παρακάτω προτάσεις; Του στυλ “Είσαι ο κολλητός μου και επειδή σε θεωρώ άνθρωπο δικόν μου, θα ήθελα να μπεις με αυτήν την πρόταση καλύτερα στην οικογένεια μου”. Γιατί όπως και να το κάνουμε, η μέλλουσα γυναίκα σου και οι κουμπάροι σου αποτελούν τους ανθρώπους που ΕΣΎ θα εντάξεις μέσα στην οικογένειά σου. Είναι μέσα στα άτομα που θεωρείς οικογένεια και ας μην έχετε το ίδιο αίμα. Τον κουμπάρο δεν τον θες μόνο για να έχεις απλά μια φωτογραφία μαζί του.

Είναι το άτομο που θες να είναι στο πλάι σου και να ζήσει την όλη όμορφη συγκυρία που θα μοιραστείς με τον άνθρωπο σου, γιατί όπως και να το κάνουμε, θα ήταν αυτός ο εκλεκτός από τους φίλους σου. Οπότε, όταν δεν υπάρχει αυτό το ναι, τότε αισθάνεσαι αυτήν την απόρριψη σε όλο σου το είναι, σε όλη σου την ύπαρξη. Κάνοντας το εικόνα, σίγουρα θα περιέγραφες στο άλλο σου μισό, το πόσο πολύ θα χαιρόταν ο κολλητός σου στο να γίνει ο κουμπάρος σου και πόσο ωραία θα ήταν να γίνετε και επίσημα οικογένεια.

Τότε, αρχίζεις να αναρωτιέσαι μέσα σου αν έκανες λάθος που πίστευες ότι ήσασταν πιο κοντά και ότι δεν ήταν απλά μια φιλία. Όλες οι εμπειρίες σας, οι καφρίλες/πλάκες που κάνατε αρχίζουν να σκεπάζονται από το πέπλο της απογοήτευσης και της πίκρας. Όπως είπα και παραπάνω, σε πονάει επειδή στο είπε ο άνθρωπος που σίγουρα σε ξέρει καλύτερα από τον άνθρωπο που επιλέγεις να παντρευτείς και αυτό γιατί με τον κολλητό σου μοιράζεσαι τα πάντα ακόμα και αυτά που το άλλο σου μισό σου θα μπορούσε να σε κρίνει αν του τα εξομολογούσες.

Το όχι του, μοιάζει με ένα κύμα-χαστούκι που πήρε μαζί του τα πάντα. Κλονίζεται αυτόματα όλη η στήριξη σου, η εμπιστοσύνη σου και εν τέλει η αγάπη που δόθηκαν τόσο απλόχερα από εσένα. Και τώρα βρίσκεσαι στο σημείο που έχει έρθει εκείνη η μέρα που αντιλαμβάνεσαι με το χειρότερο τρόπο ότι “μάλλον” δεν είστε τόσο κοντά όσο νόμιζες. Η άρνηση που έφεραν τα λόγια του στην τόσο όμορφη πρότασή σου, σε κάνουν να βρίσκεσαι απέναντι σε έναν καθρέφτη που σε δείχνει άσχημο και γέρο, από ότι πραγματικά είσαι. Σκέφτεσαι ότι ήσουν απλά μια καλή και τυπική φιλία για εκείνον και όχι εκείνος που θα είχε την τιμή, τιμή που οι υπόλοιποι φίλοι σου θα ζήλευαν να έχουν.

Και τώρα ποια είναι η στάση που θα κρατήσεις; Μιλώντας για τη στάση, δεν εννοούμε τη στάση μόνο απέναντι σε αυτό το άτομο αλλά και για τα υπόλοιπα άτομα που τα θεωρείς δικά σου, γιατί αν ο κολλητός σου δίνει τέτοιες απαντήσεις γιατί να μην μπορούν να δώσουν και οι υπόλοιποι φίλοι σου. Κάποιοι απομακρύνονται, κάποιοι κουβαλούν σιωπηλά το βάρος της στενοχώριας και οι υπόλοιποι είναι στη διαδικασία του να προσπαθήσουν να καταλάβουν και εν τέλει να συγχωρέσουν είτε τον άλλο άτομο είτε τον ίδιο τους τον εαυτό που παρεξήγησε την τόση καλή φιλία.

Τέλος, όταν τρως αυτήν την απόρριψη, δεν πληγώνεσαι επειδή δεν ήθελε να σταθεί δίπλα σου στην πιο σημαντική σου στιγμή, γιατί όπως και να έχει θα στεκόταν μέσα στο πλήθος. Σε πλήγωσε που εσύ του είχες ήδη σταθεί στις δικές του, χωρίς δεύτερη σκέψη και δεν ήσουν απλά ένας μέσα στο πλήθος. Ένα “μαζί” που όπως αποδείχτηκε, υπήρχε μόνο από τη μία πλευρά. Και κάπως έτσι,  αναρωτιέσαι για το αν υπάρχουν αμοιβαίες φιλίες που ενώ μοιάζουν βαθιές και δυνατές κάθε άλλο παρά δεμένες είναι…