Ο πιο όμορφος έρωτας είναι ο υγιής

Όλοι άνθρωποι, από τα αρχαία χρόνια έως και τη σημερινή εποχή, αναζητούν την αγάπη και την ασφάλεια μέσα από κάποιο άλλο άτομο. Κάνουν σχέσεις, δημιουργούν οικογένεια πιστεύοντας πως η αληθινή ευτυχία κρύβεται εκεί και βέβαια, εν μέρει, σε έναν άνθρωπο μπορείς να βρεις την ευτυχία, την ικανοποίηση και την ασφάλεια. Τι γίνεται όμως όταν μέσα μας υπάρχει ανασφάλεια κι εναποθέτουμε όλες μας τις ελπίδες ευτυχίας σε έναν άνθρωπο; Και παράλληλα, πώς μπορούμε να κάνουμε μια σχέση να μη μοιάζει με καθήκον, αλλά με έναν αβίαστο τρόπο ανταλλαγής συναισθημάτων, σκέψεων και σκοπών;

Καλώς ή κακώς όλοι μας παλεύουμε με τα βιώματά μας. Αυτά, άλλοτε μας βοηθάνε να πάμε μπροστά κι άλλοτε μας καθηλώνουν και μας δημιουργούν ανασφάλειες. Ας μιλήσουμε, όμως, για τη δεύτερη περίπτωση. Ίσως, έχεις περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια με γονείς που δε σε κάλυψαν συναισθηματικά, έχεις βιώσει κακοποιητικές ή παραβατικές συμπεριφορές ανάμεσα στους γονείς σου, ή ακόμη έχεις δημιουργήσει μια σχέση η οποία μόνο πόνο και κακές αναμνήσεις σου έχει αφήσει. Όλα τα παραπάνω είναι βιώματα που σε κάνουν να θέλεις να βρεις αυτό που σου έλειψε ή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είχες, σε έναν άνθρωπο.

Έτσι, μεγαλώνοντας ψάχνεις την ασφάλεια γεμάτος ανασφάλεια, σε ανθρώπους που μόνο κενά σου αφήνουν, κι απογοητεύεσαι κάθε φορά που κάτι χαλάει. Χάνεις τον δικό σου εαυτό ξανά και ξανά κυνηγώντας το όνειρο, ένα όνειρο που απλά δεν υπάρχει. Αναλώνεσαι σε ανθρώπους και καταστάσεις και κάνεις το βίωμά σου να σε επιβεβαιώνει, πηγαίνοντας με τη λογική πως όλα τελικά είναι ίδια, πως αυτά που έζησες είναι και θα είναι μια μόνιμη πραγματικότητα κι έτσι η ευτυχία που ζητάς δεν έρχεται ποτέ. Το κακό σε όλη αυτή την κατάσταση είναι πως αρνείσαι να κάνεις μια προσπάθεια να αλλάξεις φιλοσοφία, μιας κι ο φόβος σου σε κάνει να εμπιστεύεσαι το κακό, για να μην έρθει το χειρότερο.

Ξυπνάς το πρωί με έναν άνθρωπο που δε σου προσφέρει κάτι άλλο πέρα από νεύρα και γκρίνια. Η μεταξύ σας επαφή μοιάζει ξένη, αναζητάς τον ενθουσιασμό και τη σαγήνη που βίωσες στην αρχή, που κράτησε -όμως- τόσο μα τόσο λίγο. Πείθεις τον εαυτό σου πως ένας άνθρωπος, είναι όλα όσα δεν είχες ποτέ και τον έχεις ανάγκη, αφού σου έδωσε μια σταγόνα ευτυχίας που νόμιζες πως ήταν ωκεανός. Άραγε πόσο απέχει η ανάγκη να μας αγαπήσουν από την ανάγκη να μας επιβεβαιώσουν;

Εδώ φυσικά είναι και το κλειδί της παραμονής σου σε αυτή τη σχέση. Οι λίγες στιγμές ευτυχίας σε κρατάνε εκεί, πιστεύοντας πως κάτι αλλάζει, κάθε φορά που το τραύμα σου δεν πυροδοτείται, μέχρι να έρθει μια εκ νέου αναζωπύρωσή του. Ζεις έναν φαύλο κύκλο στον οποίο η ελπίδα σβήνει και φουντώνει ξανά, μέχρι την ημέρα που για ακόμη μια φορά θα πεις «ως εδώ» και θα σταματήσεις να επενδύεις συναισθηματικά, την ίδια στιγμή που θα συνεχίσεις να κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι με το ίδιο ακριβώς άτομο.

Κανένας δεν είναι τέλειος αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όμως, στον καθένα αξίζει να οδηγηθεί στην υγιή πλευρά του έρωτα και να κάνει μια προσπάθεια να θεραπευτεί. Μόνο έτσι θα αναγνωρίσει τον άνθρωπο που θα μπορεί και θα θέλει να μοιραστεί, να ζήσει, να κάνει κοινά όνειρα, να ακολουθεί ο ένας τον άλλον, να ακουμπάει ο ένας τον άλλον και να πορεύονται μαζί. Δε μιλάμε για κάτι φανταστικό και εξωπραγματικό, αλλά για μια πραγματικότητα που αξίζει σε όλους.

Μη μένεις στο λίγο. Αγάπησε τον εαυτό σου κι αντιμετώπισε το βίωμά σου κατάματα. Κανείς δε θα σε σώσει σε αυτή τη ζωή, παρά μόνο ο εαυτός σου σε συνδυασμό με κάποιον που μπορεί να σε πάει ένα βήμα πιο μακριά, χωρίς να εκμεταλλεύεται τις ανασφάλειές σου για να σε κάνει να μένεις. Ευτυχισμένοι γινόμαστε μαζί με έναν άνθρωπο κι όχι μέσα από έναν άνθρωπο, να το θυμάσαι.