Μια ιστορία γυναικείας επιτυχίας μας έρχεται από την πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου, την Ινδία. Στη χώρα των 1,4 δισεκατομμυρίων, υπήρξε μία χούφτα γυναικών που ονειρεύτηκε, τόλμησε και τα κατάφερε παρόλες τις αντιξοότητες. Ίδρυσε έναν συνεταιρισμό γυναικών σε μια εποχή που τα περισσότερα εργοστάσια ήταν κρατικά και σαφέστατα ανδροκρατούμενα. Και όλα αυτά το 1959, μόλις 12 χρόνια μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ινδίας από τους Βρετανούς και στο μεσοδιάστημα του πολέμου με το Πακιστάν και του πολέμου με την Κίνα. Σε χρόνια που η θέση της γυναίκας σε μία φτωχή και αυστηρά πατριαρχική κοινωνία ήταν ανύπαρκτη. Σε μία εποχή που το ποσοστό αναλφαβητισμού των γυναικών ήταν 85% (σήμερα έχει υποχωρήσει στο 35% έναντι των αντρών που είναι 18%).
7 γυναίκες, λοιπόν, όρθωσαν το ανάστημά τους και δανείστηκαν από έναν κοινωνικό λειτουργό και με τη βοήθεια του έχτισαν έναν γυναικείο συνεταιρισμό που υπήρξε στήριγμα και οικογένεια για περισσότερες από 45.000 γυναίκες. Έτσι, ξεκίνησαν να φτιάχνουν ένα είδος κράκερ (poppadoms) το οποίο κατάφεραν να το κάνουν ένα δημοφιλές σνακ στην αρχή, μόνο για τους Ινδούς και αργότερα έγινε δημοφιλές και σε πολλές χώρες του εξωτερικού όπως η Αμερική και το ΗΒ.
Το μαγικό της συνταγής, ήταν ότι οι γυναίκες του συνεταιρισμού δούλευαν από το σπίτι. Κάτι που τις παρείχε ευελιξία στα ωράριό τους και έτσι μπορούσαν να συνδυάζουν τις δουλειές του σπιτιού και της ανατροφής των παιδιών, ενώ παράλληλα έβγαζαν λεφτά και μπορούσαν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Το όραμα αυτών των γυναικών, η θέληση και η πίστη τους, υπήρξαν τόσο δυνατά που σήμερα ο συνεταιρισμός έχει φτάσει να έχει ετήσιο τζίρο γύρω στα 165 εκατομμύρια ευρώ!
Γυναίκες που υπήρξαν μέλη αυτής της οικογένειας, κατάφεραν και σπούδασαν οι ίδιες, οι οικογένειές τους και απέκτησαν εφόδια για ένα καλύτερο αύριο. Ειδικά στις πατριαρχικές κοινωνίες όπως η Ινδία, που όλος αυτός ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι τόσο βαθιά ριζωμένες έννοιες ,το μόνο που μπορεί να έχει μια γυναίκα κατάδικό της, είναι η μόρφωσή της. Μόνο μέσω της μόρφωσης μπορεί να κατανοήσει την παθογένεια της ανισότητας των φύλων, να μην είναι μέρος αυτής και να διεκδικήσει τη θέση που της αξίζει στην κοινωνία. Να μην απαξιώνεται και καταλήγει μια μηχανή αναπαραγωγής, χωρίς δικαίωμα λόγου, χωρίς πρόσβαση στην εργασία, στα λεφτά και στην ελευθερία της και να σταματήσει να είναι το γρανάζι ενός φαύλου κύκλου που εκτροχιάζει τόσες ζωές και συντρίβει όνειρα. Και η μόρφωση είναι απαραίτητη και για τα δύο φύλλα. Γιατί και οι άντρες μεγαλωμένοι σε αυτήν την κοινωνία, χωρίς τα κατάλληλα ερεθίσματα δε θα αναρωτηθούν ποτέ και δε θα νιώσουν την ανάγκη να αλλάξουν το κατεστημένο που στην τελική τους εξυπηρετεί κιόλας.
Η αλλαγή ξεκινάει από τα μικρά και καθημερινά πράγματα, για να φτάσει να πάρει διαστάσεις επανάστασης. Αρκεί ένας μικρός σπόρος πίστης κι ελπίδας για να ανθίσει και να γίνει ένα δέντρο ανεξαρτησίας. Οι άνθρωποι μπορούμε να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι μόνο αν είμαστε ελεύθεροι. Και δε μιλάω για την ασυδοσία, μιλάω για το πραγματικό νόημα της ελευθερίας. Που όλοι γνωρίζουμε πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα δικαιώματά μας και σαφέστατα και ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας. Γιατί ελευθερία χωρίς υποχρεώσεις δε νοείται!
Η ιστορία αυτή, μας διδάσκει τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε να ονειρευόμαστε και να διεκδικούμε. Και ότι αφού το κατάφεραν αυτές οι γυναίκες, μπορούμε και εμείς. Ένα βήμα τη φορά. Διαρκείς μικρές μάχες, που άλλοτε θα τις πανηγυρίζουμε και άλλοτε θα διδασκόμαστε από αυτές. Αλλά ακόμα και η προσπάθεια, θα μας γεμίζει δύναμη, αισιοδοξία, πείσμα και θέληση. Γιατί αυτό θα είναι το ταξίδι αυτογνωσίας μας κι όπως είπε και ο Καβάφης «σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι». Και αν δε τα καταφέρουμε δεν πειράζει. Αν όμως τα καταφέρουμε, θα είναι η δική μας προσωπική ιστορία επιτυχίας, που ξεκίνησε από κάτι μικρό που θα εκπροσωπεί κάτι τόσο σημαντικό, σαν ένα νόστιμο κράκερ, στον δρόμο προς την ισότητα.
Πηγή φωτογραφιών: BBC
Συντάκτης: Acca Boolicious
