Το «μη με ξαναενοχλήσεις» ας μην το λέμε εύκολα

«Μη με ενοχλήσεις ξανά». Το έχουμε γράψει, το έχουμε διαβάσει, το έχουμε ακούσει, το έχουμε φωνάξει. Είναι μια από αυτές τις φράσεις που για κάποιο λόγο βγαίνει αρκετά εύκολα απ’ το στόμα μας, ενώ δε θα έπρεπε. Συνήθως τη λέμε στους ανθρώπους που αγαπάμε πιο πολύ. Σε αυτούς που μπορούν να μας φτάσουν σε τέτοιο σημείο, ώστε να μην μπορούμε να κοντρολάρουμε τον εαυτό μας.

Τη λέμε στους καλύτερούς μας φίλους, όταν νιώθουμε πληγωμένοι ή προδομένοι. Τη λέμε στους συντρόφους της ζωής μας, πάνω σε έναn τσακωμό ή σε μια μεγάλη διαφωνία που μοιάζει αδιέξοδη. Δεν ακούμε «μη με ενοχλήσεις ξανά», από ξένους ή απλά γνωστούς σε εμάς ανθρώπους.

Είναι από αυτές τις κουβέντες που τις ξεστομίζεις και μετά δεν ξέρεις αν υπάρχει γυρισμός. Είναι φράση απόλυτη, σκληρή, σχεδόν απαράδεκτη. Τι ζητάμε κι από ποιον; Μέχρι χθες ηρεμούσαμε μέσα στην αγκαλιά του άλλου και σήμερα για οποιονδήποτε λόγο απαιτούμε να μη μας ενοχλήσει ξανά; Τσακωθήκαμε, είπαμε και δύο κουβέντες παραπάνω και μετά τι; «Μη με ενοχλήσεις ξανά»; Ποιος να μας ενοχλήσει; Η παρέα μας, η αγάπη μας, ο ερωτάς μας; Δε γίνονται αυτά τα πράγματα και σαφώς δε λέγονται.

Ό,τι και να μας έχει οδηγήσει σε αυτή τη σκέψη, όσο και να θέλουμε να δείξουμε στον άλλον πως αυτό που έκανε ή είπε μας πλήγωσε πολύ, δεν είναι λύση να του δώσουμε διαταγή να βγει απ’ τη ζωή μας. Γιατί στην ουσία, όταν λέμε τέτοια κουβέντα, αυτό ακριβώς κάνουμε. Δείχνουμε ασέβεια στον άνθρωπο που απευθυνόμαστε, σε εμάς αλλά κυρίως σε όλα αυτά που έχουμε ζήσει μαζί. Τις περισσότερες φορές -αν όχι όλες- όταν λέμε τέτοιες βαριές λέξεις, το κάνουμε επειδή πονάμε ή έχουμε νεύρα και δεν τις εννοούμε. Ποντάρουμε στο ότι ο άλλος το γνωρίζει αυτό κι όταν ηρεμήσει η τρικυμία, θα ξεχαστεί μαζί με τα υπόλοιπα. Η αλήθεια είναι πως έτσι γίνεται. Όχι πάντα όμως. Υπάρχουν κι οι φορές που οι άνθρωποί μας πληγώνονται απ’ τα λεγόμενά μας κι αποφασίζουν, από επιλογή τους κι όχι επειδή τους ζητήσαμε εμείς, να μη μας ενοχλήσουν ποτέ ξανά.

Το παράδοξο είναι ότι μετά τους ζητάμε και τα ρέστα. Με μεγάλο παράπονο και θράσος τους κατηγορούμε ότι για μια κουβέντα τα διέλυσαν όλα. Φιλίες ετών, έρωτες μεγάλοι, αδελφικές ψυχές, σχέσεις ζωής. Να το σκεφτόμασταν νωρίτερα. Κάθε πράξη έχει και τις συνέπειές της, γνωστό σε όλους αυτό. Είναι αυτονόητο πως όλοι, πάνω στα νεύρα μας θα πούμε πράγματα που δεν εννοούμε. Θα υπερβάλλουμε, θα αδικήσουμε ανθρώπους, θα ειρωνευτούμε και θα βάλουμε μπροστά τον εγωισμό. Είναι ανθρώπινο και τις περισσότερες φορές κατανοητό. Όμως, όπως και σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν όρια που καλό είναι να μην ξεπερνιούνται. Αλλά ακόμα κι αν ξεπεραστούν, να έχουμε την αξιοπρέπεια και τη δύναμη ψυχής να απολογηθούμε και να παραδεχτούμε -όσο πιο σύντομα γίνεται- ότι κάναμε λάθος και να προσπαθήσουμε να μην επαναληφθεί.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα βγάλουμε οριστικά απ’ τη ζωή μας, είτε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, είτε γιατί πάψαμε να είμαστε ερωτευμένοι, είτε γιατί απλά δε μας ταιριάζουν πια. Θα γίνει κι αυτό, είναι μια πραγματικότητα. Μπορούμε, όμως, να το κάνουμε με σεβασμό κι ευγένεια. Το φινάλε το ορίζει η σιωπή. Καμία βαριά κουβέντα, καμία προσβολή, καμία απειλή και καμία διαταγή. Είναι εξάλλου γνωστό, είμαστε αντιδραστικά όντα κι όσο μας προκαλούν, με «μη» και «δεν», τόσο εμείς επιμένουμε κι οι καταστάσεις συνήθως οδηγούνται σε άσχημα και ντροπιαστικά αποτελέσματα.

Η συνέχεια προφανής σε όλους μας, μετανιώνουμε, στενοχωριόμαστε, σηκώνουμε άμυνες και τοίχους, πληγώνουμε, ίσως κι άθελά μας, όποιον βρεθεί μπροστά μας τη συγκεκριμένη περίοδο, ώσπου καταλήγουμε να θέλουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να εξαφανίσουμε εκείνο το δευτερόλεπτο που βγήκαμε εκτός εαυτού.

Ακόμα κι αν συνεχίζουμε να στηρίζουμε την επιλογή μας ή την απόφασή μας να τερματίσουμε την παρουσία του άλλου απ’ τη ζωή μας, πάντα θα μας γυρνάει πίσω το άσχημο φέρσιμό μας. Πόσο μάλλον αν μας λείπει και τον ψάχνουμε κάθε μέρα, αλλά δεν είναι πουθενά. Όποιο απ’ τα δύο κι αν ισχύει, πάντα η ανάμνηση του «μη με ξανά ενοχλήσεις» θα είναι άσχημη και καθόλου λυτρωτική.

Για εκείνους, που είναι κάθετοι και στηρίζουν τις κουβέντες τους μέχρι τέλους, έστω κι αν μέσα τους έχουν μετανιώσει το ίδιο λεπτό, να πω μόνο αυτό: Η φράση «μη με ενοχλήσεις ξανά», φωνάζει «μπορείς με μία σου λέξη να ταράξεις κάθε εκατοστό μου». Ίσως αυτό να ενοχλεί τελικά.