Ξυπνάς μια μέρα και το Google δεν υπάρχει - Πώς αντιδράς;

Ξημέρωσε, εσύ τεντώνεσαι και λίγο πριν σηκωθείς από το κρεβάτι πιάνεις το κινητό σου. Ανοίγεις τη μηχανή αναζήτησης του Google και ένα κενό. Μια μαύρη σελίδα. Αναρωτιέσαι ότι χάλασε το κινητό σου, ότι κάτι θα κόλλησε. Του δίνεις λίγο χρόνο, ωστόσο το πρόβλημα δεν έχει αποκατασταθεί. Κρύος ιδρώτας. Τώρα σε πιάνει ένας πανικός. Για ό,τι θέλεις να ψάξεις, να μάθεις, να ερευνήσεις, τι θα κάνεις; Θα τρέχεις σε βιβλιοθήκες, θα αναζητάς βιβλιοπωλεία, θα ρωτάς τους γονείς σου, τους δασκάλους σου, τους τριγύρω σου; Εκεί που ήξερες τα πάντα, γιατί πολύ απλά τα αναζητούσες στο διαδίκτυο και είχες άποψη για όλα, τώρα έχεις βρεθεί εκτεθειμένος. Θα σκύψεις το κεφάλι και θα πρέπει να αποδεχτείς ότι δεν ξέρεις τα πάντα σε αυτή τη ζωή και ότι όσο ζεις θα μαθαίνεις. Απλά τώρα, για ό,τι μάθεις, θα το εμπεδώσεις καλύτερα, γιατί το αναζήτησες με κόπο και όχι απλά με το πάτημα ενός κουμπιού, όπως είχες μάθει τόσο καιρό.

Σαν ένα συννεφάκι ξεπροβάλλει πάνω από το κεφάλι σου η ατάκα: «καλύτερα να μην είχαμε νερό ή ρεύμα για λίγες μέρες, παρά αυτό το κακό που μας έτυχε». Όχι, και στο ρεύμα πρόβλημα θα υπήρχε — πώς θα φόρτιζες το κινητό, πώς θα συνέδεες τον υπολογιστή σου; Τι χάος επικρατεί στη σκέψη σου; Ξεκάθαρα ζούμε σε έναν κόσμο που εξαρτιόμαστε απόλυτα από τους υπολογιστές και το διαδίκτυο. Η διαδικτυακή σου βιβλιοθήκη αποτελεί παρελθόν. Η εξάρτησή σου έχει ξεπεράσει την έννοια του «καψίματος» και έχει λάβει τον χώρο της εσωτερικής σου ανάγκης. Εκεί κάπου ο κόσμος σου καταρρέει. Πλέον δεν μπορείς να αναζητήσεις τίποτα. Δε μαθαίνεις τα νέα του κόσμου. Είσαι μακριά από τα κουτσομπολιά της καθημερινότητας. Πλέον δεν είσαι ο σεφ, ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο γυμναστής, ο διαιτολόγος, ο ψυχολόγος, ο εκπαιδευτής, ο δάσκαλος και τόσα άλλα επαγγέλματα. Ναι, γιατί η ζωή του Google σού έμαθε τόσα χρόνια ότι δε χρειάζεται να σπουδάσεις, να λάβεις γνώσεις — απλά με το πάτημα ενός κουμπιού γινόσουν ό,τι ήθελες. Ξαφνικά ήξερες τα πάντα. Και τώρα, όλα αυτά τα προσόντα τα έχασες. Είσαι μόνος σου, χωρίς καμιά γνώση. Πώς θα συζητήσεις; Πώς θα είσαι μέλος μιας ομάδας; Δε θα έχεις τίποτα να μοιραστείς, γιατί πολύ απλά η αξία σου μειώθηκε. Εδώ που τα λέμε, εσύ ο ίδιος την μείωσες, με τα όσα νιώθεις. Υποβαθμίστηκες, έπεσες επίπεδο. Δεν είσαι «προχωρημένος» σε αυτή τη ζωή. Εκεί συνειδητοποιείς ότι έφαγες ένα μεγάλο χαστούκι.

Εάν ήταν να αναρωτηθείς νωρίτερα για το αν θα ήθελες να μην έχεις τη «Γκουγκλάρα» στη ζωή σου, νομίζω η απάντησή σου θα ήταν: «ευχαριστώ, δε θα πάρω». Πόσα βιβλία να διαβάσεις, πόσα τηλέφωνα να κάνεις με τους φίλους σου, πόση τηλεόραση να δεις, πόσα χόμπι να έχεις; Πάλι κάτι θα σου λείπει. Θα σου λείπει αυτός ο κόσμος, γιατί είσαι μέρος του. Είσαι η γενιά που έτσι έμαθε. Και πώς τώρα να σου το στερήσουν; Σαν κάτι να ξεριζώνεται από μέσα σου, γιατί πολύ απλά σε έκανε εθισμένο — σαν μια ουσία που σε έτρεφε καθημερινά και σου έπαιρνε ενέργεια και φρεσκάδα. Άντε εσύ τώρα να ισορροπήσεις στη μέρα σου. Να βρεις τα πατήματά σου. Να κάνεις τα βήματά σου. Πώς θα επιβιώσεις, αλήθεια; Το μόνο που νιώθεις σαν αγκαλιά είναι ότι δεν αποτελείς ένα μέρος αυτής της κατάστασης μόνο εσύ, αλλά είμαστε όλοι μαζί. Μια αγκαλιά για όλους μας. Υποφέρουμε όλοι από τον ίδιο εθισμό και ίσως βοηθηθούμε κάπως, κατανοώντας το πρόβλημά μας. Είμαστε όλοι θύματα σε αυτό. Όλοι στερημένοι της ζωής μας. Μια άβολη στιγμή που θα ζήσουμε όλοι μας παρέα. Ίσως τότε αφήσουμε χώρο να ακούσουμε καλύτερα τον διπλανό μας, να αγκαλιάσουμε, να πιάσουμε το χέρι του ανθρώπου μας, να μοιραστούμε. Ίσως γίνουμε πιο άνθρωποι. Γιατί θα ακούμε. Είναι πολύ σημαντικό να μην απαντάμε μόνο σε αυτή τη ζωή. Φτάνει, τα απαντήσαμε όλα. Τώρα είναι η στιγμή να ακούσουμε και να αισθανθούμε. Να ηρεμήσουμε και να ζήσουμε.

Και κάπου εκεί ακούγεται ένα ντρινγκκκκκ. Είναι το ξυπνητήρι σου, ώρα να σηκωθείς από το κρεβάτι. Πιάνεις το κινητό σου και ανοίγεις την εφαρμογή του Google. «Εντάξει, λειτουργεί. Απλά ένας εφιάλτης ήταν» — και χαλαρώνεις. Σηκώνεσαι γεμάτος κέφια και γνώση για τη μέρα σου, γιατί ό,τι χρειαστείς και αναζητήσεις, η βιβλιοθήκη σου είναι εδώ. Είσαι πάλι ο παντογνώστης της ζωής σου, με τα πολλαπλά πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά — και αναπτύσσεσαι καθημερινά. Απλά πατάς ένα κουμπί.

Μήπως, όμως, καλύτερα να σκεφτείς κάτι από τον «εφιάλτη» σου; Πάντα γύρω μας υπάρχουν στοιχεία “τροφή για σκέψη” — και ο εφιάλτης σου ήταν ένα από αυτά. Τι θα αλλάξεις εσύ; Το έχεις σκεφτεί; Μήπως να μην δώσεις τόση μεγάλη αξία σε ένα κουμπί;