Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αρκετά σύνθετες και είναι ώρες που αποδεικνύονται πολύ δύσκολες, ειδικότερα όταν σαν άτομα με διαφορετικούς χαρακτήρες, περιπλέκουμε τα πράγματα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Μπορεί τα ερωτικά μας να είναι ένα κουβάρι τις περισσότερες φορές, αλλά κι άλλες μορφές των ανθρωπίνων σχέσεων που μπορεί να γυρίζουν γύρω από δράματα: Φιλίες, συνεργασίες, οικογένεια.
Έτσι σήμερα θα μιλήσουμε για τις υποχρεώσεις που γεννιούνται μέσα απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις. Πολλές φορές οι ίδιοι, θεωρώντας πως μπορούμε να ξεπληρώσουμε τις χάρες μας ή να σταματήσουμε τις τύψεις μας -ή οτιδήποτε άλλο μας βαραίνει-, μπαίνουμε στη διαδικασία να κάνουμε κάποια «καλή πράξη» για κάποιον -με μισή καρδιά φυσικά.
Η καλοσύνη σ’ άτομα που θεωρούμε πραγματικά δικά μας, εκφράζεται με τη διάθεσή μας να κάνουμε ό,τι χρειαστεί για εκείνα, άσχετα από το αν θα ζητήσουν βοήθεια ή όχι. Άλλωστε, όταν κάποιος εκτιμά τη σχέση μας, αυτό φαίνεται με πολλούς τρόπους. Έτσι, μπορούμε να καταλάβουμε πότε κάποιος κάνει την οποιαδήποτε πράξη, επειδή τη θέλει ή νιώθει κάποια υποχρέωση – και το ίδιο ισχύει και για εκείνον. Για να θεωρούμε όμως κάποιον δικό μας άνθρωπο, απολαμβάνουμε την παρέα του, δεχόμαστε τον χαρακτήρα του, τον εμπιστευόμαστε. Με λίγα λόγια είμαστε ο εαυτός μας κοντά του. Ό,τι κάνουμε γι’ εκείνον, το θέλουμε και το κάνουμε από καρδιάς, χωρίς να έχουμε απώτερους σκοπούς, όπως μπορεί να γίνεται σ’ άλλες περιπτώσεις.
Όμως, το feedback που παίρνουμε πολλές φορές δεν είναι εκείνο που περιμένουμε. Και φυσικά αυτά που εμείς δίνουμε, δεν είναι πάντα από αγάπη και δεν προέρχονται από καλή θέληση αλλά από υποχρέωση. Πόσες φορές άλλωστε κάναμε τραπέζια για να ξεπληρώσουμε κάποια χάρη και φορέσαμε τα καλά μας απλά για ν’ ακούσουμε πράγματα που δε μας ενδιαφέρουν για δυο ώρες; Πόσες φορές κεράσαμε κάποιον μόνο επειδή το έκανε εκείνος την προηγούμενη φορά και πόσες φορές παρευρεθήκαμε κάπου που δε θα πηγαίναμε ούτε με σφαίρες υπό διαφορετικές συνθήκες; Πολλές φορές.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί έτσι μάθαμε σαν κοινωνία. Μάθαμε να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία από παιδιά, ακόμα κι αν δε θέλαμε κι έπειτα να τρώμε μαζί με τον αντιπαθητικό θείο, επειδή η μαμά κι ο μπαμπάς του είχαν υποχρέωση και «τι θα πει ο κόσμος;». Μάθαμε να τρέχουμε πίσω από την ποδιά της μαμάς όταν κάποιος ξένος μας ζάλιζε και να παίρνουμε γι’ απάντηση «μην κάνεις έτσι, έπρεπε ν’ έρθει, ο μπαμπάς του χρωστάει». Μεγαλώνοντας, κουβαλήσαμε αυτήν τη νοοτροπία πάνω μας και δεν την αφήσαμε ποτέ, αρνηθήκαμε να την αποτάξουμε μην τυχόν και μας κυνηγήσουν οι τύψεις και μας χτυπήσουν την πόρτα την ώρα που κοιμόμαστε.
Κάπως έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως μπορεί να θέλουμε να κάνουμε πράγματα για τους δικούς μας ανθρώπους κι όσους παγματικά αγαπάμε, αλλά κουβαλάμε πάνω μας και την ανάγκη να δημιουργούμε, κατά μια έννοια υποχρεώσεις ή σκέψεις, προς τους ανθρώπους που δε νοιαζόμαστε και δε γουστάρουμε, που δε θέλουμε να καλέσουμε πουθενά.
Δυστυχώς μέσα από αυτές τις περιπτώσεις, δεν καταλαβαίνουμε μόνο το πόσους λίγους πραγματικά νοιαζόμαστε αλλά και το πόσο επηρεασμένοι είμαστε από τους άλλους -κυρίως την οικογένειά μας. Βλέπουμε πως άνθρωποι που θεωρούσαμε κοντά μας, ήταν απλά γνωστοί με κοινά ενδιαφέροντα, που δε μας ενδιέφερε ποτέ αν θα περάσουμε πολλά ακόμα απογεύματα μαζί τους. Ανακαλύπτουμε όλους όσους αγαπάμε και γουστάρουμε να μοιραζόμαστε μαζί τους, αυτά που έχουμε -πολλά ή λιγα.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
