Ο έρωτας πάντα θα είναι ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι για τους περισσότερους απ’ εμάς, ίσως το πιο σημαντικό, όσο κι αν το αρνιόμαστε. Μέσα σε μια σχέση βιώνουμε την καλύτερη μορφή της ζωής μας -και τη χειρότερη, αλλά ας δούμε τη θετική πλευρά. Μες στη σχέση μαθαίνουμε, βελτιωνόμαστε και γινόμαστε η καλύτερη πλευρά του εαυτού μας. Κι ανεξάρτητα από το πώς πηγαίνει η σχέση μας, αυτό που μας μένει στο τέλος, είναι μια γλυκόπικρη ανάμνηση. Πιο πολύ θυμόμαστε τις ευχάριστες στιγμές μας και προσπαθούμε να τις βιώσουμε ξανά.
Βέβαια, ο έρωτας είναι κάτι ακραίο. Ήταν από ανέκαθεν. Γι’ αυτό και έχει τόσο μεγάλη επίδραση πάνω μας. Φυσικά όταν ζούμε ακραία συναισθήματα και καταστάσεις, έχει ένα αντίκτυπο και στο σώμα μας. Όταν είμαστε ερωτευμένοι χανόμαστε. Δεν έχουμε όρεξη να φάμε, δεν είμαστε και τόσο συγκεντρωμένοι, επιλέγουμε να κλειστούμε στον εαυτό μας και γενικά να φέρουμε σε μια κατάσταση τον εαυτό μας, με μια πιο βολική αίσθηση για μας. Αυτό που θέλουμε ουσιαστικά είναι να έχουμε συνέχεια στο μυαλό μας το άτομο του πόθου μας. Να θυμόμαστε την κάθε στιγμή μαζί του και να νιώθουμε το κάθε χάδι και φιλί που έχει δοθεί.
Όταν πάλι βιώνουμε μια μεγαλύτερη στεναχώρια από τον έρωτα, το σώμα μας αμύνεται με τον πιο βίαιο τρόπο. Πονά το κεφάλι μας, έχουμε μια ημικρανία. ταχυκαρδία, πίεση. Κι αυτό γιατί η πίεση είναι μεγάλη.
Και το σώμα μας νιώθει την πίεση που του ασκούμε όταν πονάμε. Και σπρώχνει πίσω.
Και το σώμα δε θα σταματήσει δίνοντας στο άτομο μειωμένη όρεξη ή έναν πονοκέφαλο. Έτσι ορισμένοι άνθρωποι βγάζουν σπυράκια, πρήζονται ή είναι μόνιμα χλωμοί όταν δεν αισθάνονται καλά ψυχολογικά. Η αποκαρδίωση, γιατί περί αυτού πρόκειται, είναι πιο εμφανής. Το σώμα βαραίνει, οι ώμοι πέφτουν, το στέρνο λυγίζει προς τα μέσα και κάνει καμπύλη, η καρδιά επιβραδύνει επικίνδυνα. Όταν δεν είμαστε καλά, χάνουμε τη λάμψη μας, το κέφι μας, τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση το σώμα μας. Είναι κάπως σαν να αλλάζει συχνότητα καθετί που συμβαίνει γύρω μας κι εμείς σαν γνωστοί ανήμποροι σε αυτήν τη φάση να χάνουμε τον ρυθμό μας και να πέφτουμε.
Όμως όπως είναι εμφανής η αποκαρδίωση σ’ ένα ταλαιπωρημένο σώμα, έτσι είναι εμφανής κι ευτυχία σ’ ένα σώμα ερωτευμένου. Όταν είμαστε στα καλύτερά μας, το χαμόγελο δε φεύγει από το πρόσωπό μας. Το δέρμα μας λάμπει και τα μάτια μας δε σταματούν να γυαλίζουν. Το στέρνο ανοίγει και η καρδιά επιταχύνει, το αίμα μας κυλάει πιο γρήγορα. Έρευνα που δημοσιεύθηκε από το πανεπιστήμιο του Stanford αναφέρει ότι η αγκαλιά με το αγαπημένο σου πρόσωπο αυξάνει την ορμόνη ωκυτοκίνη, η οποία προκαλεί μείωση του πόνου.
Γιατί το σώμα μας ανταμείβει και για την όμορφη πλευρά του έρωτα, αυτή που ψάχνει.
Ωστόσο, όσο βιώνουμε τη θετική πλευρά του έρωτα, δεν έχουμε και πολύ όρεξη για ύπνο. Η υπερένταση που νιώθουμε, δε μας αφήνει να ηρεμήσουμε. Το να συναντήσουμε τον άλλον είναι η μόνη μας σκέψη. Και το θέμα γίνεται «χειρότερο» όταν δεν τον έχουμε κοντά.Γιατί οι λεγόμενες «πεταλούδες στο στομάχι» είναι πραγματικές και δε μας αφήνουν σε ησυχία όταν χτυπάει γοργά η καρδούλα μας. Πάντα κάτι μας γαργαλά και δε μας αφήνει σε ησυχία. Γι’ αυτό το λόγο χάνουμε τον ύπνο μας και δεν μπορούμε να φάμε. Για αυτό δεν έχουμε όρεξη.
Αλλά όλα αυτά, είναι τα εύκολα κομμάτια μες στη σχέση. Το πιο δύσκολο είναι η στιγμή του χωρισμού, που εκεί τα βιώνουμε όλα στο έπακρο. Από εκεί που δεν είχαμε όρεξη για ύπνο, τώρα περνάμε ώρες ύπνου στο κρεβάτι, με μια τάση να μη θέλουμε να κάνουμε τίποτα άλλο ή φτάνουμε στο σημείο να μην κλείνουμε μάτι για μέρες σε σημείο ανησυχητικό. Η πίεσή μας πέφτει και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να μας περάσει, εκτός από το να αφήσουμε το χρόνο να γιατρέψει τις πληγές μας. Η καρδιά μας ραγίζει κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Έρευνες απέδειξαν ότι το σύνδρομο της «ραγισμένης καρδιάς» υπάρχει και επέρχεται μετά από μεγάλα ψυχολογικά σοκ ή έντονο συναισθηματικό πόνο, ενώ επιβαρύνει την υγεία της καρδιάς.
Οι σκέψεις αυτές όμως, οι στιγμές αυτές, οι καλές κι οι κακές πάντα έχουν την επίδρασή τους πάνω μας, ακόμα κι αν τις σκεφτούμε μετά από πάρα πολύ καιρό. Εκεί είναι που συνειδητοποιούμε πως πάντα θα έχουμε αυτό το σφίξιμο στο στομάχι ή τα μάτια μας να τρέχουν όταν θα περνά μια ανάμνηση από το μυαλό μας. Όταν θα θυμόμαστε κάτι θετικό, μας μένει ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλι.
Τα άσχημα όμως, είναι εκείνα που μας κοστίζουν όσος καιρός κι αν έχει περάσει, ακόμα και αν έχουμε συμφιλιωθεί με την ιδέα του αποχαιρετισμού.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
