Έχεις ευθύνη όταν δέχεσαι ανθρώπους με το «λίγο» τους στη ζωή σου

Όταν ήμουν μικρή, πίστευα πως οι άνθρωποι επιλέγουν τον τρόπο που συμπεριφέρονται, φέροντας αυτή τους την ευθύνη στο 100%. Αν με ρωτήσεις τώρα, το μόνο σίγουρο είναι, πως κάθε άλλο παρά σωστή θεωρώ πως ήταν εκείνη μου η πεποίθηση. Γιατί οι άνθρωποι είναι έρμαια του παρελθόντος τους, αυτό που κουβαλούν χρόνια ολάκερα στο μέσα τους. Ένα μέσα που καθρεφτίζεται σε κινήσεις, βλέμματα, λέξεις, μα το σημαντικότερο που μπορεί να σε βοηθήσει να το ξεχωρίσεις, είναι το πώς σε κάνουν να αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι δίπλα τους.

Σήμερα θα πάρουμε την εκδοχή εκείνου που δε διαθέτει την απαιτούμενη παρατηρητικότητα για να σωθεί, όσο ακόμη υπάρχει χρόνος. Κι έτσι, αν είσαι εσύ, έρχεσαι μούρη με μούρη με τους ανθρώπους που εμφανίζονται συνήθως από το πουθενά, ενδεχομένως και σε μια περίοδο που έχεις αποφασίσει να στήσεις τη ζωή σου από την αρχή και μάντεψε: Τα πήγαινες ήδη περίφημα! Κι ενώ οι τύποι εκείνοι είναι ένα κινούμενο “μην ακουμπάτε, τραύμα” εσύ θεωρείς πως το κάρμα ήρθε για να σε ανταμείψει για τον τόσο καιρό κόπο σου, ίσως και τον πόνο που βίωσες, την προσπάθεια που τώρα καταβάλεις για να τα κάνεις όλα καινούρια στέλνοντάς σου αυτόν τον από μηχανής, φαινομενικά, τέλειο άνθρωπο στην ελαφρώς πια, ετοιμόρροπη ζωή σου.

Και κάπου εδώ, ξεκινά το δικό σου ταξίδι στην άβυσσο, μια κατρακύλα που στο διάβα της ισοπεδώνει άμυνες που πάσχισες να υψώσεις, συναισθήματα που ζορίστηκες βραδιά ατέλειωτα να θάψεις μέσα σου. Μνήμες, που τώρα αρνείσαι πεισματικά πως τις έζησες εσύ. Εκείνοι οι άνθρωποι, λοιπόν, εμφανίζονται σίγουροι, έτοιμοι να σε ξεκλειδώσουν. Άτρωτοι, για να σε κατακτήσουν, όσο απόρθητος και να μοιάζεις στα μάτια τους. Περιτυλιγμένοι, από μια περίεργη ασφάλεια, που σε κάνει να ξεκινήσεις να σκέφτεσαι τα τυπικά κλισέ: «Έλα μωρέ, σιγά, ένα ραντεβού θα βγω. Ποσό χάλια να πάει; Έχω να χάσω κάτι; Το ελέγχω!». Μόνο που δεν το ελέγχεις.

Σε συνδυασμό, λοιπόν, με την εμφάνιση ακολουθεί και ο τρόπος προσέγγισής τους. Τα βήματά σας δεν εναρμονίζονται: ένα εσύ, τρία εκείνοι. Τρία εσύ, ένα αυτοί. Τα «θέλω» σκάνε σαν πυροτεχνήματα στον ολοσκότεινο ουρανό σου. Τσιμπιέσαι, για να σιγουρευτείς πως αυτό που βλέπεις δεν είναι άλλη μια σκηνοθετημένη πλάνη του μυαλού σου, για να σε καθησυχάσει και σήμερα. Attention please, το σημείο που ακολουθεί είναι το πιο επικίνδυνο! Θέλεις να πιστέψεις πως δεν είναι «έτσι», δικαιολογώντας μέσα σου πως ακόμη είναι αρχή, πως τώρα η πένα ξεκίνησε να γράφει το love story σας. Πως μέρα με τη μέρα θα κατανοήσουν περισσότερο το πώς βλέπεις εσύ τα πράγματα ανάμεσά σας, και τότε η έκρηξη που θα δημιουργηθεί θα κάνει τα πυροτεχνήματα να ντρέπονται για τη λάμψη τους μπροστά στο δικό σας φως!

Βέβαια, από την άλλη, για να κάνουμε και λίγο το συνήγορο του διαβόλου, δεν είναι πάντα απαραίτητα κακό να είναι κάποιος επιφυλακτικός στην αρχή. Άλλωστε, στις σχέσεις, ό,τι υφή και να έχουν αυτές, ποτέ δεν κινείσαι παράλληλα με τον άλλον· κάποιος δίνει πάντα λίγο παραπάνω στην αρχή, κι ίσως κάποια στιγμή, αυτό αντιστρέφεται. Η φάση, όμως, αυτή της ζωής σου δε θέλεις σε καμία περίπτωση να εγκλωβιστεί από καθυστερήσεις, από αργές μα σίγουρες αποφάσεις που απλόχερα σου προσφέρει η άλλη πλευρά! Είσαι στη φάση «fearless», που όλα είναι στα πόδια σου, που ό,τι κι αν βάλεις στόχο, τα καταφέρνεις! Κι από την άλλη, μπροστά σε αυτή την καλπάζουσα δίκη σου εξελεγκτική πορεία, έρχονται να προστεθούν καθυστερήσεις, αβεβαιότητα, αναβλητικότητα. Μα και πάλι αρνείσαι να τις δεις. Ξυπνάς κάθε μέρα επιζητώντας ακόμη και το ψεγάδι σημασίας που θα λάβεις από τους συγκεκριμένους ανθρώπους και τρέφεσαι από αυτό. Θεωρείς πως εσύ είσαι πιο δυνατός, όμως, πως μπορείς να διαχειριστείς το “λίγο” γνωρίζοντας ταυτόχρονα πως κάθε άλλο παρά φτιαγμένος γι’ αυτό είσαι.

Μα ξέρεις, κάποτε θα στα σκάσει αυτή η δόλια η ερώτηση: μέχρι ποτέ μπορεί να ζει ο ένας για τους δύο;