Υπάρχει κάτι πολύ δυσκολότερο από τις άσχημες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε: ο εαυτός μας.
Έτσι αν οι καταστάσεις είναι εξισώσεις και δύσκολα μαθηματικά προβλήματα, στο τέλος θα πειστούμε πως είναι άλυτα, ενώ κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει. Δεν λέω βέβαια πως η λύση κάθε προβλήματος θα είναι ιδανική και ονειρική. Υπάρχει όμως! Αν δεν φτάσουμε εκεί δεν προχωράμε.
Ο εαυτός μας λοιπόν. Θα το πω και θα το γράψω όπως το σκέφτομαι. Και ας είναι μην είναι political correct για αρθογραφία:
Γαμώ τους φόβους μας και τις ανασφάλειες μας. Τους ψυχαναγκασμούς μας.
Ποθούμε, ονειρευόμαστε, ελπίζουμε αλλά στην τελική δεν ζούμε.
Και είναι τόσο απλό να δει κανείς πως τα παιχνίδια του μυαλού μας είναι που θέτουν το ακατόρθωτο, παρά οι ίδιες οι πιθανότητες.
Ακόμα και όταν έχει κανείς ενώπιον του αυτό που ποθεί, δεν το χαίρεται.
- Κι αν δεν πάνε τα πράγματα όπως τα θέλω;
- Κι αν με βαρεθεί;
- Κι αν με απατήσει;
- Κι αν όλα όσα νομίζω είναι στο μυαλό μου και δεν συμβαίνει τίποτα;
Και έτσι, ο άνθρωπος βασανίζεται και όπως λέει και η Νικολακοπούλου στο τραγούδι «κάνει την χαρά συμφορά», αφού καταρχάς αγνοεί τα όμορφα πράγματα που έχει εισπράξει ήδη.
Είναι πολύ απλά η ανάγκη μας να έχουμε τον έλεγχο για ό,τι μας συμβαίνει.
Μα αν και ο πόνος, πρέπει να κάνει τον κύκλο του για να περάσει, πώς αυτό θα γίνει αν αντί να αφεθείς ξεκάθαρα στο τι σε πονάει, ανοίγεις ένα ημερολόγιο χωρίς ημερομηνίες και ξεκινάς να γράφεις πράγματα που θα επαληθευθούν κατά την κρίση σου στο μέλλον; Την κρίση της στιγμής βέβαια, στην οποία η λέξη διαύγεια δεν έχει θέση.
Αν σου λείπει κάποιος, να πενθείς την απουσία του. Και να αναζητάς την παρουσία του για αυτά που σου δίνει κάθε φορά και για τους δικούς σου λόγους τα ορίζεις ως απαραίτητα.
Και αν κάποιος δεν σου δίνει όσα θες, μπορείς από το να τα προσμένεις να τα ζητήσεις.
Τι θα πει δηλαδή διεκδικώ;
Άλλο να φτιάχνω τη στρατηγική μου κι άλλο να γιορτάζω την ενδεχόμενη νίκη μου ή να καταστροφολογώ το τι θα μου συμβεί, στην ήττα μου, πριν καν διαδραματιστούν όλες οι μάχες μου.
Ε όχι, δε γίνεται να πέφτεις στο όνειρο με τα μούτρα αλλά να φοβάσαι να μην τα σπάσεις αυτά τα μούτρα, επειδή υποτίθεται ότι δεν θα αντέξεις αυτή τη φορά που είναι πιο σημαντική από όλες τις άλλες. Θα καταστραφείς αν αφεθείς στις εμμονές σου και μετά που κάπως ξενερώσεις δεις πως σε όλο αυτό, δεν ήσουν καν εκεί!
Μια φίλη μου που υπέφερε για μια εξ αποστάσεως σχέση, μου είχε πει πρόσφατα, πως ο έρωτας της την κάνει να ονειρεύεται και αυτός είναι ο λόγος που είναι σημαντικός στη ζωή της.
Και σάστισε αυτοκριτικά όταν της είπα ότι για αυτό υποφέρει τελικά, όχι γιατί της λείπει, αλλά γιατί όταν τον συναντάει δεν ξενοιάζει και δεν τον απολαμβάνει, αλλά έχει στη συνείδηση της ότι αυτός είναι που την κάνει να ονειρεύεται. – έτσι είναι συνέχεια στην βιασύνη και τη βία και την τσίτα να προλάβει να τα ζήσει όλα. Μην τυχόν και είναι όνειρό και ξυπνήσει…
Και το όνειρο και η ελπίδα είναι ψυχαναγκαστικά. Ζούμε μέσα σε αυτά και δεν αποδεχόμαστε την ίδια τη ζωή που πάντα είναι γλυκιά, ακόμα και με τις πίκρες της. Θέλει απλά γενναιότητα για να την αντιμετωπίζεις.
Κάθε άνθρωπος θέλει το χρόνο του για να κατανοήσει αυτά με τα οποία τυραννιέται, το να συμφωνεί τουλάχιστον στο ότι ένας τρόπος σκέψης του είναι λάθος είναι ένα σημαντικό βήμα. Και κατά πάσα πιθανότητα θα του δώσει την ώθηση για να κάνει το επόμενο.
Αυτό της αλλαγής.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Μάξιμος
