Κάθε φορά που η ανάσα μου βρίσκει τον αέρα της Κέρκυρας, με πλημμυρίζει μια
γλυκόπικρη νοσταλγία. Εδώ, σε αυτό το νησί που μοιάζει να έχει υφανθεί από
ιστορίες και φως, γνωριστήκαμε. Εδώ, στις στροφές των στενών σοκακιών, στα
αρώματα των μπουκαμβίλιων, κάτω από φεγγάρια που έλουζαν το Ιόνιο, χτίσαμε
το δικό μας μικρό σύμπαν.
Ήσουν το σπίτι μου, το καταφύγιό μου, η μελωδία που ζωντάνευε τις πιο σιωπηλές
μου νύχτες.
Θυμάσαι τις φορές που το σαλόνι μας μεταμορφωνόταν σε χορευτική σκηνή, με
τους στίχους αγαπημένων τραγουδιών να γίνονται χορογραφίες γέλιου και
ανεμελιάς; Ή τις βόλτες με τη μηχανή, όπου ο άνεμος χάιδευε τα πρόσωπά μας
καθώς εξερευνούσαμε κάθε κρυφή γωνιά του νησιού, καταλήγοντας απλά να
καθόμαστε ο ένας στο στέρνο του άλλου, αφήνοντας την ησυχία να μιλήσει για
εμάς;
Αυτές οι εικόνες, φωτεινές και ζωντανές, είναι χαραγμένες βαθιά μέσα μου. Είναι ο
καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίστηκε η αγάπη μας.
Όμως, το τελευταίο διάστημα, οι σκιές άρχισαν να βαραίνουν τον ορίζοντα. Οι
λέξεις, κάποτε γέφυρες, έγιναν τείχη. Οι αγκαλιές, άλλοτε καταφύγια, έγιναν
αμήχανες αποστάσεις. Οι εντάσεις, σαν μικρές φουρτούνες, σάρωσαν την ηρεμία
μας, αφήνοντας πίσω τους μια αίσθηση ανασφάλειας, μια πικρή γεύση δυσπιστίας.
Ξέρω, έφταιξα. Ξέρω ότι οι πράξεις μου, οι αντιδράσεις μου, σε απομάκρυναν. Στο
μυαλό σου, τώρα, κυριαρχούν αυτές οι άσχημες εικόνες, επισκιάζοντας όλα όσα
χτίσαμε με τόσο κόπο και τόση αγάπη.
Και πονούσα βλέποντας τον πόνο στα μάτια σου, τον ίδιο πόνο που είχα
προκαλέσει εγώ. Η θλίψη που σε τύλιξε, το κενό που άφησε η απόσταση που
δημιούργησα, όλα αυτά είναι σημάδια ότι κάπου χάθηκα. Αλλά τώρα, πιο καθαρά
από ποτέ, βλέπω. Βλέπω τα λάθη μου, τα σημεία όπου οι δικές μου ανασφάλειες
μεταμορφώθηκαν σε αιχμηρές λέξεις, σε ψυχρές αποστάσεις. Το καταφύγιο που
ήμασταν ο ένας για τον άλλον, ξαφνικά απέκτησε ρωγμές, και σε άφησα να νιώσεις
εκτεθειμένος, μόνος σε μια θύελλα που έπρεπε να είχαμε αντιμετωπίσει μαζί.
Δε σου ζητώ να ξεχάσεις. Δε σου ζητώ να σβήσεις τις άσχημες στιγμές, γιατί κι
αυτές είναι πλέον μέρος της ιστορίας μας, ένα σκληρό, αλλά απαραίτητο μάθημα.
Αυτό που σου ζητώ είναι να δεις πέρα από αυτές. Να μου επιτρέψεις να σου δείξω
ότι ο πυρήνας μας, η αλήθεια της αγάπης μας, είναι ακόμα εκεί, ζωντανή και
δυνατή.
Θέλω να βγεις από αυτή τη σκιά, από αυτό το αδιέξοδο που δημιούργησα άθελά
μου. Να μου ανοίξεις ξανά την καρδιά σου, έστω και λίγο, έστω και δειλά. Να μου
δώσεις την ευκαιρία να χτίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη που χάθηκε με υπομονή και
ανιδιοτελή αγάπη.
Πίστεψε με, όλα μπορούν να φτιάξουν. Όπως οι βροχές στην Κέρκυρα δίνουν πάντα
τη θέση τους σε ένα εκτυφλωτικό φως, έτσι και οι δικές μας θύελλες μπορούν να καθαρίσουν τον ουρανό μας.
Εγώ είμαι εδώ, έτοιμη να διορθώσω, να χτίσω, να σε
αγαπήσω με έναν πιο συνειδητό και βαθύ τρόπο. Δώσε μας την ευκαιρία να
αποδείξω ότι η αγάπη μας αξίζει κάθε προσπάθεια, κάθε αγώνα. Άνοιξε την καρδιά
σου, εμπιστεύσου με ξανά.
Άφησέ με να σου δείξω το “σπίτι” μας, το καταφύγιό μας, ξανά φωτεινό και γεμάτο
γέλιο, όπως τότε που χορεύαμε στους ρυθμούς των ονείρων μας. Γιατί η δική μας
ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμα, και τα καλύτερα κεφάλαια είναι αυτά που
πρόκειται να γράψουμε, μαζί.
Για τον Δημήτρη μου…
Μελίνα Λογοθετίδη
