Γράφει η Μ.
Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή σου έχει έναν λόγο. Εσύ ήρθες στη ζωή μου δυο φορές και για να είμαι ειλικρινής την πρώτη φορά δεν ήμουν open σε μια νέα γνωριμία κι ίσως να το απέδιδα και σε λάθος timing – είναι αυτή η στιγμή που εγκλωβίζεσαι και δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά. Μετά από δύο χρόνια και πιο συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 2023 σε συναντώ για δεύτερη φορά. Νιώθω απόλυτα τυχερή καθώς αποδεικνύεται πως βιώνω μαζί σου 5 μήνες γεμάτους συναίσθημα, μ’ εσένα που έγινες η προτεραιότητά μου κι όλα όσα ήθελα και δεν είχα ανακαλύψει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Όμως η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και σ’ αυτό πλήρωμα του χρόνου δε σε έχω κοντά μου. Μεταξύ μας είχαμε πολλές διαφορές και ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες οι απόψεις μας όπως κι οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μας. Ήσουν εσύ που, παρά το ότι το μεταξύ μας ήταν τόσο δύσκολο, μού έλεγες με πίστη ότι θα το βρούμε μαζί και πως θα είμαι στις σκέψεις σου. Λόγια που αργότερα φάνηκε ότι δεν πίστευες ούτε κι εσύ. Έτσι κι έγινε και μια μέρα ξαφνικά πήρες την απόφαση πως θα ήταν καλύτερα να με αφήσεις παρά να έχει ο ένας μια ουσιαστική θέση στη ζωή του άλλου. Να σου θυμίσω εδώ ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν μια παρτίδα σκάκι. Κάποιος χάνει και κάποιος άλλος κερδίζει.
Άραγε αισθάνεσαι όπως κι εγώ; Έχεις μετανιώσει για την απόφασή σου να κόψουμε κάθε επαφή; Θα ‘θελα να φαντάζομαι πως με φαντάζεσαι να χαμογελάω και μ’ αυτό τον τρόπο έστω κι αργά να παίρνω κάπως το αίμα μου πίσω. Γνωρίζω πολύ καλά όμως τη ρουτίνα σου. Όπως κι εσύ, έτσι κι εγώ προσπαθώ να προλάβω τον χρόνο. Θυμάμαι έντονα τη στιγμή που βρεθήκαμε πριν το σταματήσουμε. Έβλεπα ότι ούτε για σένα ήταν ευκολάκι η φάση, αργότερα ωστόσο κατάλαβα ότι ήταν μια απόφαση που με σύστησε στη βελτιωμένη εκδοχή μου. Και λίγο μετά σε πετυχαίνω στο δρόμο και απλώς με χαιρετάς τυπικά, λες και ήμουν κάποια ξένη, σαν να μην είχαμε μοιραστεί στιγμές παρέα.
Δε με χαρακτηρίζει τόσο η υπομονή μου, όμως χαίρομαι που τα πράγματα τελικά έγιναν όπως έγιναν. Γιατί μέσα από τη γνωριμία μας, μού έδωσες την ευκαιρία να ξανασυστηθώ στον εαυτό μου και να πάψω πλέον να περνάω στον απέναντι δρόμο περιμένοντας εσένα να πιάσεις το χέρι μου και να προχωρήσουμε μαζί. Την ώρα που περίμενα στο φανάρι για ν’ αλλάξει, ήρθε ένα μεταφορικό χαστούκι για να καταλάβω ποια τελικά είμαι. Τώρα θα προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου και σ’ ένα πεδίο θα προσπαθήσω μόνο να συγκεντρώσω τη σκέψη και την ενέργειά μου, όση τουλάχιστον επιτρέπω ακόμη, να σε αφορά: Στο να ‘σαι καλά και ας μην είμαι για σένα παρά μια σκέψη μία στο τόσο.
Δε νιώθω θυμό αλλά δικαίωση. Και μια ρεβάνς που άργησα πολύ να πάρω, κι ας είναι μόνο στη φαντασία μου, κι ας μην έχεις καν ιδέα.
Τώρα κατάλαβα πως ό,τι είμαι το οφείλω σ’ εμένα αλλά και σ’ εσένα που μού έδωσες την ευκαιρία να προχωρήσω. Ένα ακόμα μάθημα πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, να εμπιστεύεσαι όσο αντέχει το καλάθι και να μην το παραφορτώνεις με μέλι, γιατί το βαζάκι κάποια στιγμή θα σπάσει και η προσγείωση στην πραγματικότητα θα είναι απότομη.
Συντάκτης: Guest Pillowfighter
