Η μαμά μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Όχι απλώς επειδή είναι η μαμά μου, ούτε επειδή ήταν εδώ από την πρώτη στιγμή της γέννησής μου, αλλά επειδή είναι ο άνθρωπος που ο όρος «μητέρα» της αξίζει. Μεγάλωσα ουσιαστικά μαζί της. Οι δυο μας, σαν ομάδα. Εκείνη κι εγώ, χέρι χέρι, σε κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή. Φυσικά κι έχω έναν υπέροχο πατέρα, που χώρισαν όταν ήμουν μικρή, αλλά εκείνη είναι πάντα η μία. Ποτέ το daddy’s girl, πάντα ήμουν το κοριτσάκι της μαμάς. Ήμουν πάντα μαζί της, σαν αυτοκολλητάκι, όπως με αποκαλούσε.
Πλησιάζοντας τα 30, κι έχοντας αλλάξει ρυθμούς και τρόπο σκέψης σε πολλά πράγματα, το σπίτι μου παραμένει πάντα εκεί που βρίσκεται η μαμά μου. Η σιγουριά μου. Εκείνη με έμαθε να γράφω ένα πρωί, στην οικογενειακή μας επιχείρηση, το όνομά μου, λίγες μέρες πριν μπω παιδικό. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Μόλις κατάφερα και το έγραψα χωρίς να κοιτάω τα γράμματα, με αγκάλιασε τόσο σφιχτά, λες και είχα καταφέρει να κατακτήσω το Έβερεστ. Έμαθα να αγαπώ χωρίς όρια, χάρη σε εκείνη. Να αγαπάω και να δίνω χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Να εμπιστεύομαι και να θεωρώ ότι όλοι έχουν καλή πλευρά χάρη σε εκείνη τη γυναίκα, τη μαμά μου. Από εκείνη έμαθα να είμαι ανεξάρτητη γυναίκα, να διεκδικώ ό,τι θέλω μόνη μου και να μην περιμένω από κανέναν τίποτα. Εντάξει, ίσως το τελευταίο πολλές φορές να μην το πετυχαίνω στο 100% και να με κατσαδιάζει, αλλά έχει δίκιο — το οποίο ποτέ δε χάνει, γιατί και πάλι κάθεται εκεί να με ακούει και να με συμβουλεύει.
Η μαμά μου μού έμαθε ότι η ευγένεια δεν είναι αδυναμία, ότι η αξιοπρέπεια είναι η δύναμή μας και η καλοσύνη δεν πρέπει να χάνει ή να ξεχνιέται η αξία της, όσο κι αν όλα αλλάζουν δίπλα μας. Κάθε φορά που τη βλέπω, σκέφτομαι πώς γίνεται ένας άνθρωπος που έχει περάσει τόσα πολλά στη ζωή του να έχει ένα τόσο ήρεμο βλέμμα. Βγάζει μία ηρεμία, μία γαλήνη που σε ηρεμεί. Είναι απίστευτο.
Η μαμά μου είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει. Δεν είναι μόνο η εξωτερική της εμφάνιση· είναι ο τρόπος που μιλάει, η συμπεριφορά της στους ξένους, ο τρόπος που διαχειρίζεται τα πάντα, και αυτό είναι που την κάνει ομορφότερη. Αν μπορούσα να τη χαρακτηρίσω με μία λέξη, αυτή θα ήταν «Κυρία». Όχι με εκείνη την επιφανειακή έννοια, αλλά με εκείνη που φωνάζει αξιοπρέπεια ακόμα και στη σιωπή της.
Μαρία εκείνη, Μαρία κι εγώ και κάπως έτσι κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις το όνομα αλλά και πόσο σημαντικό είναι να έχεις και τη χάρη. Αν επέλεγα στη ζωή μου να γίνω μαμά, θα ήθελα να γίνω μία μαμά σαν τη δική μου. Με όλα της τα καλά και όλες της τις παραξενιές.
Σε έναν τόσο σάπιο κόσμο, με τόσες μαμάδες που κάνουν φρικτά πράγματα κάθε μέρα, εσύ, μαμά, είσαι ο λόγος που ακόμα πιστεύω στην ομορφιά της λέξης «μαμά».
Για εσένα…
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
