Τα πονηρά περιοδικά που ξετρυπώναμε απ' τα συρτάρια των γονιών μας

Σήμερα θα σας πάω πίσω -αρκετά πίσω μάλιστα-προκειμένου να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή μια αναπόληση θα έλεγε κανείς.  Σήμερα, ως ενήλικες και/ή ως ενεργά άτομα ως προς τις σχέσεις και τις επαφές, κάποια πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα, όμως ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε.

Όλα, λοιπόν, άρχισαν, όταν η μαμά έμεινε έγκυος στο αδερφάκι μας -ή κάποια συγγενής στο παιδί της- κι εμείς απορούσαμε γιατί η μαμά έφαγε το μωρό, ή οι πιο πονηροί, πώς μπήκε το μωρό στην κοιλιά της μαμάς. Οι απαντήσεις οφείλω να παραδεχτώ ότι διακατέχονταν από μία ποικιλομορφία ,αφού είτε ο μπαμπάς φίλησε τη μαμά κι έτσι δημιουργήθηκε το μωρό, είτε τα σποράκια του μπαμπά ενώθηκαν με τα αυγουλάκια της μαμάς -πώς βρέθηκαν τα σποράκια μέσα στη μαμά δε ρώτησε ποτέ κανένας, ή το έφερε ο πελαργός. Οι απαντήσεις αυτές δε γέμιζαν τα κενά, αλλά μας κάλυπταν για κάποιον ανεξήγητο λόγο.

Περνούσαν τα χρόνια και σιγά-σιγά μάθαμε για την πεταδουλίτσα και τον πεταλουδίτσο, τη μελισσούλα και τον μελισσούλο. Όλο και κάποιες αποκαλυπτικές σκηνές από ταινίες μας πονήρεψαν αρκετά κάποια στιγμή, κάποιες σκόρπιες πληροφορίες από το εκπαιδευτικό σύστημα έριξαν λίγο φως στην υπόθεση, ανταλλαγές απόψεων μεταξύ φίλων κι η εικόνα του παζλ για το πώς γίνονται τα μωρά συμπληρώθηκε. Μπήκε στη ζωή μας, το άτιμο το πράγμα, εκείνο που η Θεοπούλα δηλώνει πως δεν κόβεται κι όντως δεν κόπηκε ποτέ έστω ως σκέψη της εφηβείας μας.

Ένας νέος κόσμος ξεδιπλώθηκε μπροστά μας, με χιλιάδες απορίες να γεννιούνται, καθώς ξυπνούσε και το σώμα μας. Ενθουσιασμένοι μ’ αυτή τη νέα γνώση, πασχίζαμε να αποκαλύψουμε περισσότερες πληροφορίες γύρω απ’ αυτό, με κύρια, έμμεση, πηγή γνώσης τα μεγαλύτερα αδέρφια μας ή ακόμα και τους γονείς μας.

Ασφαλώς, γνωρίζοντας πλέον την έννοια από τη μία και βλέποντας τη συμπεριφορά των γηραιότερων στο σπίτι -οι οποίοι μόνο εγκεφαλικό δεν πάθαιναν όταν σκοντάφταμε σε κάτι σχετικό, όπως σκηνή ταινίας, πονηρό ανέκδοτο και άλλα πολλά- από την άλλη, μας έκανε να νιώθουμε άβολα ή ακόμα και ντροπή, η όποια αναφορά γύρω απ’ αυτό. Αποτέλεσμα; Καταφεύγαμε σε ένα γνωστό μέχρι σήμερα παιχνίδι, το κρυφτό.

Μόλις έφευγαν όλοι από το σπίτι, ξετρυπώναμε περιοδικά και βιβλία, που τα είχαν κρυμμένα σε απίθανα σημεία -αλλά εμείς εννοείται πως τα είχαμε ανακαλύψει- και πολλές φορές φωνάζαμε τους φίλους να τα μελετήσουμε όλοι μαζί. Κι εκείνοι όμως δεν έρχονταν με άδεια χέρια κι όχι δεν εννοώ σοκολατάκια, αλλά ό, τι σχετικό υλικό είχαν κι οι ίδιοι ανακαλύψει. Τα χαζεύαμε με τις ώρες κι ανταλλάσσαμε απόψεις μεταξύ μας, ενώ πολλές φορές επιστρατεύαμε κι οπτικοακουστικό υλικό, αφού όλο και κάποιος έβρισκε κάποια σχετική ταινία να συνεισφέρει στην πληροφόρησή μας.

Οι πιο μερακλήδες της παρέας, είχαν στην κατοχή τους το λεγόμενο Κάμα-Σούτρα, το οποίο περιέπλεκε λίγο την κατάσταση αφού «αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία», όπως λέει κι ένα γνωστό τραγούδι. Το διαβάζαμε κι αυτό βέβαια, μην πάει ανεκμετάλλευτο και παλεύαμε να κατανοήσουμε την εικονογράφηση γυρίζοντας το βιβλίο πάνω-κάτω.

Όμορφες, ανέμελες κι ένδοξες εποχές, παραδεχτείτε το. Νιώθαμε αυτή τη γλυκιά αναταραχή της νέας πληροφορίας κι είχαμε την αίσθηση ότι ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μας μόλις άρχισε. Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια, μεγαλώσαμε κι άλλο κι οι απορίες λύθηκαν στην πράξη και μάθαμε πολλά γύρω από τις επαφές και τα μυστικά τους και πάλι χωρίς αυτό καταλήξαμε και το ξεχάσαμε και τι είναι επιτέλους αυτό το άτιμο το σπορ που κάνουν πολλοί, ενώ εμείς όχι. Κύκλος η ζωή.