Γυρνάει το Μαράκι, που λέτε, το ξημέρωμα, από τρελό reunion με τους συμμαθητές του λυκείου δέκα χρόνια μετά, συγκινημένη. Τα παιδιά φάγανε, γελάσανε, ήπιανε πολύ, όπως άλλωστε επιβάλλουν αυτές οι συνάξεις, μα κυρίως θυμήθηκαν. Δεν τους συμπαθούσε όλους, αλλά απόψε τους είδε όλους διαφορετικούς. Ακόμα και τον κάφρο χλιμίντζουρα που κανείς δεν πλησίαζε στους διαδρόμους του σχολείου, τον βρήκε έως και συμπαθή. Ζαλισμένη η ηρωίδα μας, πέφτει για ύπνο.
Και, ω του θαύματος, το Μαράκι βλέπει στον ύπνο της τον χλιμίντζουρα. Κουστουμάτο, σένιο και αρωματισμένο, μες στο σπίτι της να πίνουνε κρασί. Με τα πολλά, είδε κάθε πιθανή σκηνή που θα μπορούσε να εκτυλιχθεί μεταξύ τους και την οποία δε θα περιγράψω, διότι δε θέλω να σας σκανδαλίσω.
Κι έρχεται τ’ άλλο πρωί και μου εκμυστηρεύεται το έξαλλο το όνειρο, το Μαράκι. Και μάλιστα, μου ανακοινώνει με περίσσια σιγουριά πως είναι ερωτευμένη με τον Πάνο – όπου Πάνος, τοποθετείστε τον χλιμίντζουρα.
Ως φίλη, έπρεπε να μιλήσω, να πω τη γνώμη μου, να δώσω τέλος παντων την ευχή μου βρε αδερφέ. Και αστραπιαία μου γεννήθηκε το ερώτημα: Μπορεί ένα όνειρο να δημιουργήσει έναν έρωτα; Ονειρεύτηκε η φίλη μας, ότι έκανε σεξ με τον Πανούλη, που μέχρι προχθές ούτε να τον φτύσει τον Πανούλη. Μπορεί αυτό να δημιούργησε συναισθήματα στο Μαράκι; Και αν ναι, είναι πραγματικά;
Για να το ξεκαθαρίσουμε. Γνώμη μου είναι ότι αρκετά όνειρα έχουν μία μεγάλη και ενίοτε παράξενη δυναμική. Μπορεί ένα όνειρο να είναι τόσο ζωντανό που ξυπνώντας να μη μπορείς να ξεχωρίσεις, ακόμα και πολύ ώρα μετά, αν το έζησες ή όχι. Να είναι τόσο έντονη η θλίψη που σου προξένησε, που να ξυπνήσεις με αναφιλητά. Να το νιώσεις τόσο αληθοφανές που να αρχίζεις να ψάχνεις σε όλο το σπίτι τη μάνα σου, που την είδες να σκοτώνεται σε τροχαίο, για να ηρεμήσεις. Όλοι μας έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο. Και αναρωτιέμαι. Αφού ένα όνειρο μπορεί να σε κάνει να μπερδέψεις τόσο πολύ πραγματικότητα και φαντασία, γιατί να μην είναι ικανό να σε κάνει να ερωτευτείς έναν άνθρωπο, ακόμα κι αν στον ξύπνιο σου δε σου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι ερωτικό γι’ αυτόν;
Αποτίναξα έτσι τον κυνισμό μου και συμβούλεψα το Μαράκι να το προσπαθήσει. Όχι μόνο γιατί ο Πάνος είναι πράγματι πλέον ένας αξιοπρεπέστατος νέος με χιούμορ και μούσκουλα, αλλά γιατί τα όνειρα, όσο και τα συναισθήματα εν γένει, είναι κάτι τόσο σκοτεινό κι ανεξήγητο, που αν προσπαθήσεις να τα χωρέσεις στο τετράγωνο της λογικής σου, θα χάσεις. Όχι γιατί είσαι ανίκανος να εκλογικεύεις τα πάντα, άλλωστε εγώ είμαι η πρώτη που θα σου πει πως δεν υπάρχει τίποτε που να γίνεται χωρίς κάποιαν αιτία από πίσω, αλλά γιατί και να τη βρεις τη ριμάδα την αιτία δε θα σε ωφελήσει πουθενά.
Το θέμα είναι να νιώσεις. Γι’ αυτό το συναίσθημα γράφτηκαν, γράφονται και θα συνεχίσουν στους αιώνες να γράφονται βιβλία, τραγούδια, μουσικές και ποιήματα, που τον εξυμνούν. Για τον έρωτα χαλάσαν σπίτια, διαλύθηκαν οικογένειες αλλά παράλληλα αλλάξανε ζωές και σωθήκανε άνθρωποι. Είναι αυτονόητο πως δε σε προτρέπω να κάνεις ό,τι σου ‘ρχεται στην γκλάβα σου χωρίς να το φιλτράρεις, ούτε λέω πως ο έρωτας είναι πανάκεια.
Σου λέω όμως, ότι όσο δεν ενοχλείς τους γύρω σου με τα συναισθήματα σου, μην προσπαθείς να τα εξηγείς, να τους δίνεις νόημα και να ψάχνεις τα «γιατί» τους.
Κι αν σε κρατάει πίσω η αμφιβολία για το αν είναι πραγματικός ένας τέτοιος έρωτας ή είναι απλώς ένα παροδικό φαινόμενο, αποτέλεσμα της φερομόνης που έχει παραλύσει τον εγκέφαλό σου, δε θέλω να σε απογοητεύσω αλλά 7 στους 10 έρωτες δεν είναι πραγματικοί. Μπορεί να είναι πολλά άλλα πράγματα, εξίσου σημαντικά και αναγκαία, αλλά όχι έρωτες. Κάτι που αποδεικνύουν και τα άδοξα τέλη όλων αυτών των ψευδεπίγραφων συναισθημάτων. Άρα, ένας έρωτας που δημιουργήθηκε όσο εσύ κοιμόσουν, έχει τόσες πιθανότητες να πετύχει όσες και κάθε άλλος.
Εδώ μπορεί να ερωτευτείς τον άγνωστο τύπο του λεωφορείου, γιατί να μην μπορείς να ερωτευτείς έναν, έστω και αδιάφορο σου μέχρι στιγμής, άνθρωπο μέσα από ένα όνειρο; Και γιατί να πρέπει να εξηγούμε τα πάντα; Για να το εξηγήσεις είναι ας πούμε το γιατί το μήλο πέφτει προς τα κάτω και δεν το παίζει εκκρεμές. Πράγμα που εξήγησε αρκετά καλά ο Νεύτωνας. Προς διερεύνηση είναι επίσης το γιατί η Εθνική τρώει τις ήττες σαν να ‘ναι φυστικάκια.
Πάντως σίγουρα, αν κάτι σε αυτή τη ζωή δεν είναι για να το αναλύσεις, είναι ο έρωτας. Αυτός έρχεται, μπαμ, σου δίνει μία στο δόξα πατρί και μένεις εσύ να μαζεύεις δόντια απ’ το πάτωμα.
Ζήσ’ το και πού ξέρεις, μπορεί το ασυνείδητό σου τελικά να ξέρει πολύ περισσότερα από όσα το ενσυνείδητό σου είναι σε θέση να παραδεχτεί.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Αγγελική Κοντογιαννάτου
