Βασικό ένστικτο, παιχνίδι κυριαρχίας κι εντυπώσεων, γυμναστική κι ερεθισμός, σώματα που δημιουργούν μια ολόδική τους νέα μυρωδιά -γι’ αυτό κι αν δεν τα βρίσκουν οι άνθρωποι στις μεταξύ τους μυρωδιές το σεξ είναι πανωλεθρία-, επικοινωνία από εκείνες με τα περισσότερα νοήματα μα πάνω και κύρια απ’ όλα εμπιστοσύνη: Σε προσκαλώ στο γυμνό κι εκτεθειμένο μου σώμα, απόλαυσέ με κι άσε με να κάνω το ίδιο στο δικό σου.
Συχνότατα όμως το σεξ είναι και μια επικερδής μπίζινα. Ίσως η επικερδέστερη. Δεν είναι μόνο τα προφανή που μεμιάς θα ‘ρθουν στο μυαλό μας, οι οίκοι ανοχής, κάποτε οι κινηματογράφοι με τις “ακατάλληλες” ταινίες – οι νυν ιστοσελίδες και τα sex shop. Με μια δεύτερη και τρίτη ανάγνωση σχεδόν όλα όσα μας πουλάνε, προϊοντα ή υπηρεσίες, αποσκοπούν στο να νιώσουμε θελκτικότεροι ώστε να προπονηθούμε για το πανάρχαιο παιχνίδι της διεκδίκησης.
Ο κόσμος κινείται γύρω απ’ το σεξ – όπως πάντα συνέβαινε κι όπως πάντα θα συμβαίνει, μα κινείται τόσο επίπλαστα κι επιφανειακά σαν τον απαίδευτο αναγνώστη που θα επιλέξει ένα βιβλίο απ’ το εξώφυλλο του: Ο σκοπός, τις πιο πολλές φορές, δεν είναι παρά ν’ ανέβει στα κόκκινα ο δείκτης του κοντέρ που μετρά αγχωμένα κι αγχωτικά, σαν να πρόκειται για checklist που αγωνιά για να συμπληρωθεί. Βασική μας προτεραιότητα είναι η εκτόνωση κι οι παρτενέρ γίνονται πρωταγωνιστές σε σενάρια προβλέψιμα, σε νερά χλιαρά, μπερδεμένοι απ’ τις τόσες λεζάντες που πλασάρονται ως αυθεντίες. Οι οργασμοί, όσο περισσότεροι κι όσο μεγαλύτεροι σε διάρκεια, γίνονται αυτοσκοπός. Η ανάγκη για πρωτοτυπία, σκοτώνει τον πραγματικό τροφό της πρωτοτυπίας που είναι ο αυθορμητισμός, οι επιδείξεις συχνότατα καταλήγουν αστείες και προκαλούν αμηχανία. Με δυο λόγια οι περισσότεροι κάνουμε σεξ με τον ίδιο τρόπο που κατουράμε: Μηχανικά, απερίσκεπτα και συχνότατα αφήνοντας λεκέδες.
Κι έπειτα συμβαίνει και το εξής τραγελαφικό παράδοξο: Ενώ όλοι διαισθανόμαστε την ασύλληπτη σημασία που έχει το σεξ για τη σωματική και την ψυχική μας υγεία, όπως επίσης και το πώς καθρεφτίζει την ποιότητα των σχέσεών μας, κάπου μέσα μας το υποτιμάμε. Μιλάμε για το σεξ με όρους ψυχαγωγικούς, σαν να πρόκειται για μια οποιαδήποτε δραστηριότητα που ένα ζευγάρι μοιράζεται, σαν να πηγαίνουν τις Κυριακές για ορειβασία. Καμιά φορά η ορειβασία μπορεί να φαντάζει και σημαντικότερη.
Κάναμε λοιπόν το σεξ ταμπού, όχι λόγω της γύμνιας που προϋποθέτει ή της “προστυχιάς” που βλέπουν κάποιοι σε αυτό αλλά επειδή με το να το υποβιβάσουμε σε ταμπού -αγνοώντας ότι τελικά πετυχαίνουμε το αντίστροφο- ήταν ο μόνος τρόπος για να μη νιώθουμε ότι μας εξουσιάζει.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η φύση δεν υποκύπτει σε ανθρώπινες μηχανορραφίες – και το σεξ με όλα του τα νοήματα, τα υπονοούμενα και τις αντιφάσεις, αποκαλύπτει (ή) και συγκαλύπτει τις βαθύτερες μας αδυναμίες, μας σκανάρει σαν αξονικός τομογράφος κι αποτελεί το πιο ειλικρινές πεδίο στο οποίο οι σύντροφοι γνωρίζονται. Υπό μια βασική προϋπόθεση: Να μπορούν να ακούσουν όσα άλλοτε τους ψιθυρίζει κι άλλοτε φωνάζει.
Η οικειότητα
“Για ένα χέρι που θα γλιστρήσει
σε λόφους και πεδιάδες,
για ένα στόμα που θα σταθεί
σ’ ένα λαιμό,
για τρεις κουβέντες που θα ξαπλώσουν
σε κάποιο μαξιλάρι,
γίνονται όλα.”
Σαν βρέφη που γυμνά αφήνονται στις περιποιήσεις των αγαπημένων, έτσι και τώρα μεταμορφωνόμαστε ή μάλλον επιστρέφουμε στο τότε. Γι’ αυτό και ξετρελαινόμαστε με τα λάδια, γι’ αυτό και με τα χάδια, γι’ αυτό και με τα τριψίματα. Κι έπειτα θα αναζητήσουμε εναγωνίως με το βλέμμα μας το άλλο βλέμμα. Περιμένουμε το χαμόγελο, το σχόλιο ή τον αναστεναγμό. Εκείνο το κάτι που θα επιβεβαιώσει ότι έλαβε κι ότι πρόσφερε ευχαρίστηση, και κυρίως ότι θέλει να το ξανακάνει. Είναι όμως στ’ αλήθεια τόσο πιο ανακουφιστικό το να πειστούμε πως αναζητούμε την ηδονή περισσότερο απ’ την οικειότητα, ώστε συχνότατα η μία κρύβεται μέσα στην (κι από την) άλλη.
“Να σε κοιτώ στα χείλη
όσο κοιτάς στα μάτια
μην τύχει και τρακάρουμε
μετωπική”
Πάμε πάλι πίσω, σ’ εκείνους τους πρώτους αγαπημένους. Μας πλήγωσαν; Μας υποτίμησαν ή μας κακοποίησαν; Πονούσαμε γι’ αγάπη κι αντ’ αυτού λαμβάναμε ειρωνεία ή οργή; Έτσι και τώρα αν βρεθούμε μπροστά σε -πολύ- οικειότητα θα επιστρατεύσουμε την ηδονή για να μας “προστατεύσουμε”.
Σαν η ατμόσφαιρα αρχίζει να ηλεκτρίζεται επικίνδυνα, θα πούμε ένα χαριτωμένο αστειάκι, θα σηκωθούμε να πιούμε ένα ποτήρι νερό ή απλώς θα “επιτεθούμε” στον άλλον με ένα παθιασμένο φιλί για να αρχίσει νέος γύρος. Σαν να χρησιμοποιούμε τον ερεθισμό ως αντίδοτο στην τρυφερότητα, σαν να εθελοτυφλούμε πως δεν πρόκειται για έννοιες φύσει ταυτόσημες. Κρυφτό και κυνηγητό με την οικειότητα με ολίγον τι από καρναβάλι – κι όσο πιο πληγωμένοι από κάποτε, τόσο πιο επιρρεπείς στο “πέντε, δέκα, δεκαπέντε”.
Φαντασιώσεις, πειραματισμοί κι αυθορμητισμοί
Άλλη μια συνηθισμένη παρανόηση που μας έχουν μεταβιβάσει στους εγκεφάλους είναι πως η φαντασία ισούται με την ποικιλία. Εξού και τα ανέκαθεν viral άρθρα και συγγράματα με τις πιο πρωτότυπες στάσεις που επιβάλλεται να δοκιμάσουμε, στάσεις που τις περισσότερες φορές θα φέρουν συστολή κι αμηχανία. Κι άντε και τις δοκιμάσαμε, στο τέλος θα επιστρέφουμε πάντα σ’ εκείνες τις 5-6 που γουστάρουμε εκατέροθεν και που ξέρουμε ότι θα ευχαριστηθούμε.
Λατρεύουμε να διαβάζουμε γενικώς manuals. Δώσε λίστα με οδηγίες στο λαό και τα κλικ δε θα τελειώνουν. Κι ο λόγος που λατρεύουμε τόσο τα manuals είναι γιατί υπόσχονται ευκολία και πρακτικότητα: Άναψε δυο κεριά, μάθε απ’ έξω το κάμα σούτρα, φόρα και κάτι κόκκινο κι είσαι έτοιμος, έφτιαξες ατμόσφαιρα. Μα αν υπάρχει ένα πράγμα που μπορεί να εξοντώσει εντελώς την ατμόσφαιρα, δεν είναι άλλο απ’ τον προγραμματισμό και την προβλεψιμότητα.
Μες στη γενικότερη προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε το σεξ, κάπως πεισθήκαμε ότι οφείλει να υπακούει σε κανόνες, ωράρια και μεθοδολογία. Μα το σεξ βρίσκεται παντού κι είναι πολλά περισσότερα από μια διείσδυση. Είναι ένας υπαινιγμός που διαρκώς αιωρείται και μια αδήλωτη υπόσχεση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκπληρωθεί. Το σεξ οφείλει να ‘ναι αναπάντεχο, παιχνιδιάρικο κι ακομπλεξάριστο αν θέλει να λογίζεται για επιτυχημένο. Τα δευτερόλεπτα των οργασμών είναι σχεδόν πάντα τα ίδια, με όποιον παρτενέρ ή και χωρίς παρτενέρ. Αλίμονο όμως αν πιστέψουμε το ψέμα ότι η μαγεία κρύβεται σε αυτά τα δευτερόλεπτα.
Δυο άνθρωποι που προσποιούνται, προσαρμόζονται και κρύβουν τον αληθινό τους εαυτό στο κρεβάτι τους, το ίδιο ακριβώς θα πράττουν και στο σαλόνι τους. Αν ανησυχείς πώς ο άλλος θ’ αντιδράσει στο άκουσμα μιας κρυφής σου επιθυμίας, αν μετατρέπεις τα “όχι” σου σε “ναι” προκειμένου να μη δυσαρεστηθεί κι αν νιώθεις πως κρίνεσαι ή αν είσαι εσύ αυτός που (σε) κρίνει, τότε προφανέστατα το σεξ δεν είναι παρά το καθρέφτισμα μιας γενικότερα προβληματικής κατάστασης. Αν απ’ την άλλη η επιτακτική εκπλήρωση των φαντασιώσεων, τα ερωτικά βοηθήματα, οι πάσεις φύσεως πειραματισμοί αποκτούν καταναγκαστική κι όχι παιχνιδιάρικη διάσταση γιατί χωρίς αυτά η επαφή φαντάζει άνοστη κι ανέραστη, τότε και πάλι πρέπει να βρούμε το θάρρος να (μάς) κάνουμε τις κατάλληλες ερωτήσεις.
Το σεξ αποδέχεται συχνά με συγκατάβαση να υποκριθεί το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου – καταβάθος όμως γνωρίζουμε όλοι ότι σχεδόν ποτέ δεν είναι αυτό ο φταίχτης.
Κρύψε – Δείξε
Άκρα συναισθηματικό, θυμωμένο, συμφιλιωτικό, εκδικητικό, ηρεμιστικό, τρυφερό, έξαλλο ή συγκρουσιακό, ο τόπος που βασιλεύει κάθε ανέκφραστη επιθυμία κι ο τρόπος που τα ζευγάρια επιλέγουν για ν’ αφήσουν πίσω τις διαφωνίες ή να πείθονται ότι το κάνουν. Όμως κι ο τόπος κι ο τρόπος που οι συγκρούσεις και να θέλουν δεν μπορούν να κρυφτούν.
Όσο πιο καταπιεσμένος αισθάνεται κάποιος στο να εκφράσει θαρραλέα ανάγκες κι επιθυμίες που δε βρίσκουν πληρότητα μες στη σχέση, τόσο πιο εξουσιαστικά θα λειτουργεί στο κρεβάτι, τόσο πιο ταπεινωμένο θα θέλει να δει τον άλλον.
Όσο περισσότερο εστιάζει κάποιος στην προσωπική του ευχαρίστηση, το ίδιο φειδωλά θα λειτουργεί κι εκτός. Αν κάπου ξεσκεπάζεται περισσότερο απ’ όπουδήποτε ο τσιγκούνης, είναι στο σεξ. Το ίδιο ισχύει και για τους μονίμως pleasers.
Κι αν υπάρχει κάτι που οι δυο επιμένουν να αγνοούν την ύπαρξή του, στο σεξ οι δικαιολογίες θα τελειώσουν.
Όταν το skip στα προκαταρκτικά δεν είναι πλέον αποτέλεσμα ασυγκράτητου πάθους αλλά βιασύνης να περάσουμε στο κυρίως πιάτο, όταν οι αυθόρμητοι αναστεναγμοί κατά τη διάρκεια γίνονται προσποιητά ουρλιαχτά για να τελειώσει ο άλλος μιας ώρα αρχύτερα, όταν τα χάδια, οι συζητήσεις και τα τσιγάρα του μετά γίνουν “κλείσε το φως να κοιμηθούμε 12 πήγε” προφανώς και το σεξ τότε βαράει καμπανάκια που επαφύονται στην ανθρώπινη βούληση αν θα εισακουστούν.
Μπορεί να σου αρέσει το vanilla, μπορεί το kinky, μπορεί να προτιμάς να ‘σαι από πάνω, μπορεί από κάτω, μπορεί ανάποδα. Μπορεί να γουστάρεις με αναμμένα φώτα, μη ημίφως ή χωρίς. Μπορεί να ‘σαι freak με τα μικρόβια και να ψεκάζεις πριν τα σεντόνια με detol, μπορεί και να θες να κυλιέστε στο πάτωμα.
Ό,τι κι αν θες – όποιος κι αν (νομίζεις ότι) είσαι, κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου και μην πιστέψεις ότι είσαι μόνο αυτά.
Διότι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ορισμός για το σεξ που αξίζει να κάνεις, τότε μάλλον θα λέγαμε πως είναι εκείνο που σε ξαφνιάζει, σε προκαλεί και σε συστήνει σε κάτι που μέχρι τότε αγνοούσες – και μάλλον αυτός είναι ένας ορισμός που ταιριάζει σε όλα όσα αξίζει να κάνεις.
Συντάκτης: Κατερίνα Κεχαγιά
