Υπάρχουν κι εκείνοι που ερωτεύονται κάθε μήνα (κι αυτό δεν είναι κακό)

Μπορεί να μη στο έχουν πει, ή εσύ να μην έχεις δώσει τη σωστή βαρύτητα, αλλά δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος να αγαπάς ή να ερωτεύεσαι. Όλα επιστρέφονται και όλα είναι εφικτά και απολύτως λογικά. Ο έρωτας δεν είναι κάτι σταθερό, δεν είναι κάτι που έρχεται με οδηγίες χρήσης. Είναι κάτι που έρχεται ωμά και αληθινά.
Και όσο η κοινωνία —και όλα τα υπερ-ρομαντικά άρθρα— προσπαθούν να σε πείσουν ότι ο έρωτας έρχεται τρεις φορές στη ζωή ενός ανθρώπου, είμαι εδώ για να σου θυμίσω πως, όσο ιερός, σπάνιος και σοβαρός κι αν είναι, μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα πολλές φορές. Ακόμα και κάθε μήνα. Αυτό δεν κάνει κανέναν άνθρωπο λιγότερο σοβαρό, λιγότερο αληθινό ή ρηχό. Τους κάνει… ή απλά παραμένουν άνθρωποι.

Μεγαλωμένοι όλοι με παραμύθια, ψάχνουμε το τέλειο —χωρίς να αμφισβητώ ότι υπάρχει, γιατί υπάρχει— περιμένοντας το «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», μέσα σε μια κοινωνία που θέλει τον έρωτα μοναδικό και άπιαστο. Αν δε βρεις αυτό το “κάτι”, αυτόματα θεωρείται ότι απέτυχες. Αν απλώς ψάχνεσαι μέχρι να χωρέσεις στα παπούτσια που εσύ βολεύεσαι να περπατήσεις, σε λένε ότι είσαι «στη φάση σου».

Ο έρωτας δεν είναι ο προορισμός. Είναι η διαδρομή και η διάρκεια του ταξιδιού. Μπορεί να κρατήσει ένα απόγευμα, έναν μήνα, μπορεί και χρόνια. Δε μετριέται σε διάρκεια. Μετριέται σε ένταση και στιγμές.

Πολλοί θεωρούν πως όσοι ερωτεύονται συχνά είναι απλά ανασφαλείς, επιπόλαιοι και ψάχνουν επιβεβαίωση. Φυσικά και παίζει και αυτό το σενάριο — καλωσορίσατε στο 2025 μας, ζήτω το θέατρο του παραλόγου στον έρωτα. Αλλά συνήθως, οι άνθρωποι που ερωτεύονται είναι εκείνοι που είναι ανοιχτοί στη ζωή. Που δε φοβούνται ούτε να νιώσουν, ούτε και να ζήσουν.
Είναι αυτοί που βλέπουν την ομορφιά στα απλά. Σ’ έναν τυχαίο άνθρωπο που θα συναντήσουν στο μετρό, σε μια προσωπική στιγμή με έναν γνωστό τους, σε μια βόλτα στη θάλασσα. Δεν είναι ότι δεν αγαπούν αρκετά. Είναι ότι αγαπούν πολύ. Και ξέρουν και πώς να αγαπήσουν πολύ.

Ο έρωτας δε χρειάζεται βάθος για να είναι αληθινός. Εννοείται πως υπάρχουν κι εκείνοι οι έρωτες που χτίζονται μέρα με τη μέρα, που πέρασαν από δυσκολίες και με τον χρόνο έγιναν «σπίτι» κι όχι απλώς άνθρωποι.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι κεραυνοβόλοι, οι έρωτες που ήρθαν σαν πυροτέχνημα. Ήρθαν, άστραψαν, έλαμψαν και μετά χάθηκαν. Και το γεγονός ότι δεν έμειναν ή δεν κράτησαν όσο οι άλλοι, δεν τους κάνει λιγότερο έρωτες ή λιγότερο υπαρκτούς. Ο έρωτας δεν έχει ανάγκη από διάρκεια για να υπάρξει. Χρειάζεται μόνο ένταση.

Το καρδιοχτύπι με έναν ξένο που δεν έγινε ποτέ σχέση. Το φλερτ που δεν κράτησε όσο θέλατε. Αυτό είναι έρωτας. Και υπάρχει και μέσα σ’ αυτά. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό — όσες φορές κι αν σου συμβεί, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει κάθε μήνα.

Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι με τις ίδιες εργοστασιακές ρυθμίσεις. Και όσο όλοι προσπαθούν να σε πείσουν ότι εσύ έχεις το πρόβλημα και ότι κάτι πάει λάθος με σένα, εσύ να παραμένεις με την ίδια όρεξη για έρωτα. Και τον ίδιο ενθουσιασμό, ακόμα και για το ηλιοβασίλεμα που είδες να χάνεται μέσα στο απέραντο γαλάζιο, ένα απόγευμα του Ιουλίου.

Το αν ερωτεύεσαι συχνά ή όχι δεν αφορά κανέναν. Δε χρειάζεται να απολογείσαι ούτε να αισθάνεσαι άσχημα. Να χαίρεσαι που ο έρωτας σε βρίσκει κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά. Κάθε έρωτας που περνάει, αφήνει κάτι πίσω του. Ένα τραγούδι. Ένα άρωμα. Μια γεύση. Μερικές φορές, και μια συνήθεια. Όταν όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα, γιατί ο έρωτας να μένει στατικός; Άσε τον εαυτό σου να ζήσει. Να νιώσει, να ξανανιώσει, να απογοητευτεί και μετά να ξαναρχίσει. Και πού ξέρεις;

Ίσως τελικά να μην ερωτεύτηκες ποτέ πραγματικά κανέναν τους.
Ίσως απλώς να είχες ανάγκη να ζήσεις τον έρωτα.
Να ερωτεύτηκες εσένα, και το πώς σε έκαναν εκείνοι να νιώσεις.