Δεν αναζητάς δέσμευση, αυτό το έχεις ξεκαθαρίσει. Όμως ξυπνάς και αναρωτιέσαι «Γιατί ψάχνω να γίνει κάτι, ακόμα κι όταν δε θέλω σχέση; Γιατί επιθυμώ να νιώσω εκείνη την αίσθηση ότι υπάρχω;» Αυτό το παιχνίδι της προσοχής, δεν είναι απλά θέμα αυτοπεποίθησης -είναι σήμα ότι η καρδιά χτυπά πιο δυνατά όταν νιώθει ότι κάποιος την παρατηρεί. Δε θέλεις σχέση, αλλά θέλεις να είσαι στο προσκήνιο. Ειδικά στην εποχή των σόσιαλ και των επιδράσεων αυτή η επιλεκτική προσοχή είναι ένα παιχνίδι χωρίς ταμπέλες -τόσο εθιστικό όσο και εξαντλητικό.
Δεν είναι απλά drama για την αγάπη ενός λυπημένου ήρωα. Σύγχρονοι ψυχολόγοι περιγράφουν το attention-seeking ως συμπεριφορά που εξαρτάται από την εξωτερική αναγνώριση. Συχνά αναγνωρίζεται από την υπερβολικά συναισθηματική αντίδραση, τη συνεχή ανάγκη για επιβεβαίωση, τη δημιουργία ψεύτικων ιστοριών ή τη συνεχή ανάγκη να χειρίζεσαι τις συζητήσεις. Ουσιαστικά, κάνεις «θόρυβο», όχι απλώς για να σε δουν, αλλά γιατί έχει ανάγκη να νιώσεις ότι υπάρχεις.
Πώς όμως ξεκινά αυτό το μοτίβο αντιδράσεων ή καλύτερα συναισθημάτων; Βιώνεις μια συναισθηματική μονοτονία, έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση ή νιώθεις ότι δεν είσαι αρκετός σαν άνθρωπος και δεν αξίζεις; Όπως και να ‘χει σαν αντίδραση λοιπόν φτιάχνεις μια ζωή αξιοζήλευτη που κάποιος εύκολα θα παρατηρούσε. Πολύ συχνά φτάνεις στο σημεία ν’ αναζητάς αυτό που δεν είχες στο παρελθόν,αυτό που πάντα σου έλλειπε -είτε τρυφερότητα, είτε ασφάλεια, είτε χρόνο. Όμως, όταν από παιδί δεν έμαθες ποτέ να εκφράζεις τις επιθυμίες και τις ανάγκες σου, αλλά να ζητάς, να κλαις και να μαλώνεις, το μοτίβο μένει.
Τεχνικά δε σημαίνει πώς αν το κάνεις «πάσχεις», αλλά αν το κάνεις συχνά να ξέρεις πως δεν είναι παιχνίδι. Ο ψυχίατρος της Cleveland Clinic μας θυμίζει ότι όταν μετατρέπεται μια τέτοια συνήθεια σε μοτίβο, μπορεί να συσχετίζεται με καταστάσεις όπως histrionic personality disorder -όπου η ανάγκη για προσοχή είναι μόνιμη και το συναίσθημα υπερβολικά έντονο βαθμό. Αν αυτό συμβαίνει συστηματικά στο dating σου -drama, ghosting- τότε μπορεί να οδηγεί σε σχέσεις χωρίς ουσία και μάλλον δε φταίνε οι άλλοι όπως συχνά λες, αλλά εσύ.
Πάμε όμως στο κεφάλαιο drama. Στη νέα γενιά, η ανάγκη για προσοχή χωρίς δέσμευση φαίνεται να βρίσκει έδαφος. Πολλοί επιλέγουν την ένταση, χωρίς την ευθύνη του «μετά». Τα likes, τα stories, τα μηνύματα -όλα είναι εμπειρίες, αλλά λειτουργούν και σαν μικρές σφραγίδες. Ακόμα κι αν δεν κράτησε πολύ, θυμάσαι εκείνον που «άφησε σημάδι». Κι ίσως αυτό ακριβώς να ζητούν οι περισσότεροι (ίσως κι εσύ μέσα ‘ αυτούς): όχι μια σχέση με διάρκεια, αλλά στιγμές που θα μείνουν. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η εποχή επιβραβεύει την αίσθηση του «ζω κάτι» έστω και για λίγο. Το ρίσκο, βέβαια, είναι πως όταν το ενδιαφέρον πέφτει, σπάνια μένει κάτι πίσω. Κι όμως, λίγοι φαίνεται να πτοούνται απ’ αυτό.
Υπάρχει όμως τρόπος να ζητάς την προσοχή χωρίς να χρειάζεσαι θέατρο. Όταν είσαι αληθινός, όταν ξέρεις τι θέλεις και το εκφράζεις με καθαρότητα -πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους άλλους- η σύνδεση δεν γίνεται μέσω υπερβολής, αλλά ουσίας.
Το «δε θέλω σχέση, αλλά θέλω προσοχή» είναι φράση που λέγεται εύκολα, αλλά συχνά κρύβει κάτι πιο σύνθετο. Ναι, χρειάζεται προσοχή – αλλά όχι για την «παράσταση» που δίνεις. Χρειάζεται για το ποιος είσαι στ’ αλήθεια, όταν σβήσουν τα φώτα. Η αξία σου δεν είναι το σκηνικό που έστησες για να «γυρίσεις ένα βιντεάκι». Είναι η παρουσία σου -κι αυτή, αν είναι αληθινή, μένει.
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
