Εμπιστεύτηκες κι εκεί που περίμενες λίγα, πήρες πίσω τα διπλά

Έχεις περάσει πολλά. Έχεις δώσει αμέτρητες ευκαιρίες, έχεις φάει τα μούτρα σου άλλες τόσες. Και όμως, εννιά φορές έπεσες και δέκα σηκώθηκες. Γιατί κάπου μέσα σου, όσο κι αν σε πρόδωσαν, όσο κι αν σε απογοήτευσαν, δεν έσβησε εκείνη η μικρή  φλόγα που επέμενε να σε κρατά όρθιο. Μια φλόγα που μπορεί να κρύφτηκε για λίγο, αλλά ποτέ δε χάθηκε. Αποφάσισες να προσπαθήσεις ξανά. Όχι γιατί είχες προσδοκίες, ούτε γιατί πίστευες πια στα παραμύθια. Αλλά γιατί η καρδιά σου δεν ήξερε άλλον τρόπο να υπάρχει, παρά μόνο ανοιχτή.

Έτσι λοιπόν, ένα ζεστό απόγευμα καλοκαιριού, αποφάσισες να δώσεις χώρο. Λίγο, όσο άντεχες. Μια ρωγμή στην άμυνά σου που έγινε ένα μικρό “ίσως”, εκεί που πριν υπήρχε μόνο “όχι”. Δεν τον εμπιστεύτηκες ολοκληρωτικά, πώς θα μπορούσες, άλλωστε; Δεν είναι διακόπτης η εμπιστοσύνη. Είναι παλμός. Και αυτός ο παλμός θέλει χρόνο για να δυναμώσει, να βρει ρυθμό, να γίνει σταθερός.

Όσοι έχουν πληγωθεί, το ξέρουν καλά. Μετράς τις λέξεις, τα βλέμματα, τις απουσίες. Στέκεσαι πίσω απ’ τις γραμμές, παρατηρείς, δεν αφήνεσαι. Δε δίνεις αμέσως χώρο, δεν ανοίγεις αμέσως πόρτες. Δεν εμπιστεύεσαι πια εύκολα. Όμως κάπου βαθιά, όσο κι αν προσποιείσαι το αντίθετο, υπάρχει εκείνη η φωνή που ψιθυρίζει σιγανά: «Ίσως αυτή τη φορά να αξίζει…»

Και ξαφνικά, χωρίς φαντασμαγορικές κινήσεις, χωρίς εξάρσεις, βλέπεις πως κάτι γεννιέται. Ένας έρωτας χωρίς δράμα και ένταση, αλλά μια ήρεμη, γεμάτη παρουσία. Κάποιος που δεν αερολογεί με ένα “θα είμαι εδώ”, απλά είναι. Δε σου υπόσχεται τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά σου φέρνει γαλήνη στο σήμερα. Σε επιβεβαιώνει με μικρές, σταθερές πράξεις. Και τότε γεννιέται ένας θαυμασμός, όχι γιατί σε εντυπωσίασε, αλλά γιατί σε κατάλαβε. Χωρίς να το ζητήσεις. Χωρίς να σε πιέσει.

Δεν είναι απλώς ότι δε σου έκανε κακό. Είναι ότι σου έκανε καλό. Εκεί, αθόρυβα, εκεί που εσύ ήσουν έτοιμος να δεχτείς μια ακόμη απογοήτευση, ήρθε κάτι τελείως διαφορετικό. Πήρες αλήθεια. Πήρες στήριξη. Πήρες μια καθημερινότητα με νόημα. Μια σιωπή που δε σε τρόμαζε πια, αλλά σε ηρεμούσε. Μια παρουσία που δεν ήθελε να αλλάξεις, απλά ήθελε να μείνεις όπως είσαι.

Η εμπιστοσύνη αγαπητοί μου δε χτίζεται από τη μια μέρα στην άλλη. Δε γεννιέται μέσα από εντυπωσιακές δηλώσεις ή μεγάλες, δραματικές πράξεις. Φτιάχνεται μέσα στις σιωπές, στις απλές στιγμές. Εκεί όπου οι λέξεις είναι ειλικρινείς. Εκεί όπου το “σε σκέφτομαι” δε στέλνεται μόνο ως μήνυμα, αλλά φαίνεται στα μάτια. Είναι στο “καλημέρα” που ήρθε χωρίς να το ζητήσεις. Στο “είσαι καλά;” που ακούστηκε με ενδιαφέρον και όχι από συνήθεια. Στο βλέμμα που σε είδε όταν ένιωθες αόρατος. Στο άγγιγμα που δε ζήτησε τίποτα, αλλά σου έδωσε ασφάλεια. Στο “είμαι εδώ” που δεν ειπώθηκε με λόγια, αλλά με συνεχή, σταθερή, διακριτική παρουσία.

Και αυτή είναι η πιο όμορφη ανταμοιβή της ειλικρίνειας, ο άλλος σε δέχεται όπως ακριβώς είσαι, με τις πληγές σου, τα λάθη σου, τη σιωπή και τα γιατί σου. Χωρίς να προσπαθεί να τα διορθώσει, μόνο να σταθεί δίπλα τους. Και κάπως έτσι, χωρίς να το περιμένεις, ανακάλυψες πως αυτή η φορά ήταν αλλιώς. Γιατί εσύ ήσουν αλλιώς, τόλμησες, επέλεξες να δώσεις ένα κομμάτι της καρδιάς σου, όχι γιατί ήσουν βέβαιος, αλλά γιατί ήθελες να ελπίσεις ξανά. Και μέσα στη σιωπή που έγινε ζεστασιά, μέσα στην απλότητα που έγινε σιγουριά, ήρθε η ανταμοιβή.

Εκεί που περίμενες λίγα, πήρες πίσω τα διπλά.

Γιατί κάπως έτσι δουλεύει η εμπιστοσύνη. Όταν την προσφέρεις αληθινά, με καθαρότητα και ευθύνη, η ζωή σε ανταμείβει με τρόπους που δεν είχες φανταστεί. Και τότε είναι που καταλαβαίνεις πως τελικά, όσο κι αν κουράστηκες, όσο κι αν απογοητεύτηκες, άξιζε. Γιατί υπάρχει πάντα κάτι όμορφο στην άλλη πλευρά της προσπάθειας. Πάντα κάτι πιο φωτεινό και πιο δικό σου.

Και τότε, σαν να φωτίζεται όλη η διαδρομή που προηγήθηκε, βλέπεις με καθαρό βλέμμα πως όλα όσα πέρασες δεν πήγαν χαμένα. Ήταν το μονοπάτι που σε έφερε εδώ. Σε μια αλήθεια που σε χωράει. Σε μια αγκαλιά που δε χρειάζεται εξηγήσεις. Σε μια νέα αρχή, που δε μοιάζει με τις άλλες.

Έτσι λοιπόν το μόνο που πρέπει να θυμάσαι είναι να μην αφήσεις ποτέ την ελπίδα να γίνει σιωπή. Κράτα τη ζωντανή, γιατί μέσα της χορεύουν τα όνειρά σου.