Δεν είναι δύσκολο να γδυθείς. Είναι δύσκολο να φανερωθείς. Να πεις τι σκέφτεσαι, τι σε ανάβει, τι θες να κάνεις αλλά ντρέπεσαι μη σε κρίνουν. Δε θέλει θάρρος το σ3ξ. Θέλει το πριν. Εκείνη την κουβέντα στον καναπέ, στο κρεβάτι, στο μετρό – εκεί που δεν παίζει μουσική από πίσω, ούτε σεντόνι να καλύψει την αμηχανία.
Γιατί; Γιατί σε μια κοινωνία που ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν είναι ΟΚ να της αρέσει να κυριαρχεί ή να τον φτιάχνει το να τον δένουν, η επιθυμία μοιάζει με ρίσκο. Κι όμως, το φετίχ δεν είναι πρόβλημα – η σιωπή είναι. Και το να επικοινωνήσεις τι σε φτιάχνει είναι το πιο καυτό πράγμα που μπορείς να κάνεις, αν ξέρεις πώς.
Πάμε να δούμε πώς μιλάς για τα φετ1χ σου χωρίς να το κάνεις awkward, πιεστικό ή αυτομαστίγωμα:
1. Καν’ το πριν το κάνετε
Το πιο συχνό λάθος είναι να περιμένεις “τη στιγμή”. Λάθος. Μην το ρίξεις πάνω στον οίστρο. Όταν ο άλλος έχει ήδη κατεβάσει παντελόνι, δύσκολα κάνει διάλογο για το τι σημαίνει για σένα να σε δένουν. Μίλα πιο πριν. Όταν υπάρχει ακόμα χώρος και αέρας.
Πότε; Σε μια κουβέντα για όσα σας φτιάχνουν. Σε μια βραδιά με ποτά. Σε εκείνη την ώρα μετά το σ3ξ που όλα είναι ανοιχτά. Πες το σαν κάτι που σε κάνει να νιώθεις — όχι κάτι που “πρέπει να δοκιμάσετε απόψε”.
2. Ξεκίνα απ’ το γιατί, όχι απ’ το τι
Μπορεί να θέλεις να σε προστάζει. Μπορεί να σ’ ανάβει να σε βλέπει τρίτος. Ή να σε διεγείρει η αίσθηση ότι “παραδίνεσαι”. Πες πρώτα αυτό. Το συναίσθημα. Το γιατί.
Το να πεις “μ’ ανάβει να νιώθω ότι δεν έχω τον έλεγχο” είναι πιο αληθινό απ’ το “θέλω να μου δέσεις τα χέρια”. Γιατί τότε ο άλλος/η άλλη καταλαβαίνει τι προσπαθείς να ζήσεις. Και μπορεί να συνδεθεί. Ή να σου πει “ξέρεις, εμένα με αγχώνει αυτό” – και να πάει αλλού η κουβέντα, χωρίς να κόψει.
3. Το delivery μετράει
Μην το κάνεις μεγάλη υπόθεση. Αν το σερβίρεις σαν confession, κινδυνεύεις να το φορτίσεις. Μην πεις “έχω κάτι σοβαρό να σου πω” (θα νομίζει ότι του κολλάς μεταδοτικό). Πες το απλά, άνετα, σαν πρόσκληση:
“Σκεφτόμουν κάτι που με φτιάχνει και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου, αν είσαι ΟΚ”.
Άφησε χώρο, μη φτάσεις με φόρα. Το φετίχ θέλει χάδι. Όχι ντου.
4. Μην ντραπείς, αλλά σεβάσου
Δεν υπάρχει τίποτα ντροπιαστικό στο να θες να σε βρίζουν, να υποδύεσαι ρόλους ή να ακούς ηχητικά με πατημένα φρένα. Αρκεί να ξέρεις ότι αυτά τα φτιάχτηκες για να τα μοιραστείς – όχι να τα επιβάλεις.
Αν ο άλλος/η άλλη δεν γουστάρει, δεν είναι λιγότερο ερωτικός άνθρωπος. Απλώς είναι αλλού. Και καλά κάνει. Το “φέρε το φετίχ σου στο τραπέζι” πάει μαζί με το “δέξου ότι μπορεί να μείνει εκεί”.
5. Αν σου πουν όχι, δεν είναι για σένα προσωπικά
Το “δεν μπορώ να το κάνω αυτό” δεν είναι rejection. Είναι όριο. Δεν απορρίπτουν εσένα – απορρίπτουν την πράξη. Και είναι πολύ σημαντικό να το ξεχωρίζεις. Γιατί αν αρχίσεις το “δεν μ’ αγαπάς αρκετά για να…” έχεις ήδη ακυρώσει τον πιο σέξι κανόνα του φετίχ: τη συναίνεση.
Αν θέλεις κάτι hardcore, πρέπει να μπορείς να ακούσεις και το “όχι”, χωρίς δράμα. Θυμήσου: η κ@ύλα πεθαίνει όταν νιώθει υποχρέωση.
Το φετ1χ δεν είναι τρέλα. Είναι τρόπος να νιώσεις κάτι πιο έντονα, πιο προσωπικά, πιο εσύ. Αν το μοιραστείς σωστά, γίνεται παιχνίδι. Αν το κρύψεις, γίνεται βάρος. Και το σ3ξ δεν είναι για να μας βαραίνει. Είναι για να μας γδύνει — μέχρι να μη φοβόμαστε πια.
