Για να μαθαίνουν οι νεότεροι: 10 θρυλικά βιντεοπαιχνίδια που μας μεγάλωσαν

Κάποτε, για να παίξεις ένα βιντεοπαιχνίδι, δε χρειαζόταν ίντερνετ, συνδρομές ή υπερσύγχρονες κονσόλες. Αρκούσε ένα χειριστήριο, μια τηλεόραση και μπόλικη φαντασία. Ας θυμηθούμε μερικά από τα εμβληματικά παιχνίδια που άφησαν εποχή και έμειναν χαραγμένα στην καρδιά μας, μαζί με την παιδική και εφηβική μας ηλικία.

Θυμάμαι πολλά μεσημέρια που μαζευόμασταν στο σπίτι με τα μεγαλύτερα ξαδέρφια και βάζαμε σε λειτουργία το Atari, το Xbox, το Playstation και αργότερα το Game Boy, κάνοντας αριθμάκια για να αποφύγουμε τσακωμούς και να κρατήσουμε σειρά προτεραιότητας!

Το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι να παίζω ήταν το Duck Hunt στην τηλεόραση. Συνδέαμε το όπλο-χειριστήριο στο βύσμα και βλέπαμε έναν σκύλο να μας κοιτάει ειρωνικά κάθε φορά που αστοχούσαμε. Όλοι θυμόμαστε τις πάπιες να πετούν στην οθόνη. Και φυσικά, το αγαπημένο μου Super Mario Bros. Ο υδραυλικός με το μουστάκι, που αποστολή του ήταν να σώσει την πριγκίπισσα, έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Ποιος δε θυμάται τις πίστες με το κάστρο, τις φωτιές και το δράκο, αλλά και τον ήχο κάθε φορά που έμπαινε στο σωλήνα ή τη θρυλική φασολιά που μάζευες τα coins;

Ένα ακόμη παιχνίδι που άφησε ιστορία ήταν το Pac-Man. Κυκλοφόρησε αρχικά στο Atari τη δεκαετία του ’70 και γνώρισε τεράστια επιτυχία τη δεκαετία του ’80 και μετά. Για την εποχή του, το παιχνίδι φαινόταν σαν μαγεία βγαλμένη από το διάστημα.

Από τα πιο εθιστικά παιχνίδια όλων των εποχών ήταν το Tetris, που είχε πραγματικά τεράστια απήχηση. Θυμάμαι κονσόλες χειρός με μπαταρίες, και κάθε φορά που αυτές χαλούσαν, παίρναμε χρήματα από το χαρτζιλίκι ή… βγάζαμε τις μπαταρίες από τα ρολόγια των γιαγιάδων μας! Τα τουβλάκια έπεφταν καθώς προσπαθούσαμε να τα τοποθετήσουμε σωστά. Τι φωνές και ενθουσιασμός με αυτό το παιχνίδι! Απλό, αλλά τρομερά δύσκολο στην πράξη.

Από το Playstation μέχρι το Game Boy, όλοι θυμόμαστε πόσα Crash Bandicoot έχουν βγει. Είχε γίνει η μασκότ του Playstation με τις τρελές πίστες, τα φρούτα, τη μάσκα και όλη αυτή την ενέργεια. Μέχρι πρότινος πίστευα ότι ο Crash ήταν αλεπού, αλλά όχι — είναι ένα μικρό μαρσιποφόρο ζώο της Αυστραλίας, το μπαντικότ. Πάντα θυμάμαι να κολλάω με τον αδερφό μου στις πίστες με το νερό.

Και άφησα για το τέλος τα Pokémon. Κυκλοφόρησαν πρώτα στην Ιαπωνία το 1996 και έφτασαν στην Ευρώπη και την Αμερική το 1999. Το Game Boy μετατράπηκε σε Pokédex. Είχαμε τόση χαρά όταν παίρναμε καινούργια κασέτα, μέχρι να την τερματίσουμε. Ήταν ένα παιχνίδι με αλληλεπίδραση — μαζευόμασταν τα απογεύματα με τους φίλους στη γειτονιά και μιλούσαμε ατέλειωτες ώρες γι’ αυτά, παίζοντας. Έπρεπε να πιάσεις Pokémon, να νικήσεις τους Gym Leaders, να εξερευνήσεις, να σκεφτείς στρατηγικά, να κάνεις ανταλλαγές. Τα Pokémon δεν ήταν μόδα, ήταν κουλτούρα.

Όλα αυτά τα παιχνίδια, και πολλά ακόμα, δεν είχαν τα τέλεια γραφικά ή ήχους που έχουμε σήμερα. Αλλά μας έφεραν κάτι καινούργιο, μας έδωσαν τότε κάτι από το μέλλον που τώρα θεωρούμε δεδομένο. Οι χαρακτήρες έγιναν pop icons και οι αναμνήσεις μας κάνουν να χαμογελάμε. Όσοι τα ζήσαμε, ξέρουμε πως είναι κομμάτια της παιδικής μας ηλικίας.