Ζούμε σε μια εποχή που όλα κινούνται με τόσο γρήγορους ρυθμούς. Είμαστε σε μια συνεχή αναζήτηση για το πώς να επιβιώσουμε, να γιατρευτούμε, ακόμα και για να ερωτευτούμε. Λες κι ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης. Λες και αν παντρευτείς μετά τα 30, θα μείνεις στο ράφι, λες κι αν αποφασίσεις να μείνεις μόνος σου, δεν έχεις μέλλον. Λες και η ζωή σου εξαρτάται από αυτόν τον έναν άνθρωπο.
Έτσι, διαρκώς βιαζόμαστε. Και τελικά, δεν αφήνουμε τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό μας για να επουλώσει τις πληγές που μας άφησε η προηγούμενη σχέση μας. Κατευθείαν αναζητάμε την επόμενη, χωρίς να σκεφτόμαστε το κακό που μπορεί να κάνει και σε εμάς και στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας.
Η ανάγκη να “ξεχαστείς” ή να “γεμίσεις το κενό” είναι ανθρώπινη, σύμφωνοι. Η αλήθεια είναι πως η μοναξιά τρομάζει. Είναι δύσκολο να μείνεις μόνος με τις σκέψεις σου, με τα “γιατί” που δεν έχουν απαντηθεί και με τις αναμνήσεις που ακόμα σε καίνε. Γι’ αυτό και πολλοί στρέφονται γρήγορα σε ένα νέο πρόσωπο μετά από έναν ερωτικό σπαραγμό, πιστεύοντας ότι μια καινούρια αγκαλιά μπορεί να σβήσει τις σκιές της παλιάς.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Οι πληγές που δεν έχουν γιατρευτεί, οι φόβοι και οι ανασφάλειες που δεν έχουν αντιμετωπιστεί, απλώς μεταφέρονται στη νέα σχέση. Κι εκεί, αργά ή γρήγορα, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια με πιο οδυνηρό τρόπο. Κι αυτό γιατί το κομμάτι της προβολής ασυναίσθητα αναζωπυρώνεται και θεωρείς ότι θα ξανασυμβεί το ίδιο. Σχεδόν το καλείς να ξανασυμβεί, αφού το περιμένεις.
Μια σχέση δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν επίδεσμος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να επουλώσει τραύματα που εσύ αρνείσαι να κοιτάξεις κατάματα. Αντίθετα, όταν μπαίνεις σε μια σχέση γεμάτη ανεκπλήρωτες ανάγκες κι απωθημένα, φορτώνεις και τον άλλον βάρη που δεν του ανήκουν. Εκεί ξεκινάει και η τοξικότητα, την οποία εσύ προκάλεσες και δεν το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Καχυποψία, ζήλια, συναισθηματικές εκρήξεις. Ουσιαστικά, δε δίνεις στον νέο άνθρωπο την ευκαιρία να σε γνωρίσει γι’ αυτό που είσαι, αλλά του δείχνεις αυτό που φοβάσαι ότι θα ξαναγίνεις. Δημιουργείς άθελά σου ψυχολογική βία και με τον καιρό, αντί να γίνεις ο άνθρωπός του, γίνεσαι ο εχθρός του.
Το να προχωρήσεις σε κάτι καινούριο μετά από μια τραυματική ερωτική εμπειρία δεν είναι κακό. Κακό είναι να το κάνεις για λάθος λόγους. Αν το κάνεις για να αποδείξεις κάτι, για να πνίξεις τις ανασφάλειές σου ή για να αποφύγεις τη δουλειά που χρειάζεται να κάνεις με τον εαυτό σου έτσι ώστε να είσαι σε θέση να εκτεθείς, να ανοιχτείς και να ερωτευτείς, το πιθανότερο είναι να βρεθείς ξανά στο ίδιο σημείο, απλά με έναν διαφορετικό άνθρωπο στη ζωή σου.
Η πιο ώριμη επιλογή που μπορείς να κάνεις για εσένα είναι η αποδοχή. Η αποδοχή των γεγονότων ακριβώς όπως έγιναν και έπειτα, η αναγνώριση του μαθήματος που πήρες μετά από αυτά. Κλείσε τους λογαριασμούς με το παρελθόν σου, δες τι κρυβόταν πίσω από τα λάθη σου, αγκάλιασε τη μοναξιά σου για λίγο καιρό. Και με αυτόν τον τρόπο, όταν θα εμφανιστεί ο σωστός άνθρωπος, θα είσαι σε θέση να του δώσεις όλη σου την αγάπη, χωρίς περιορισμούς, χωρίς σκιές και χωρίς συγκρίσεις με κανέναν άλλον. Θα είστε μόνο εσείς.
Γιατί στο τέλος, αυτό που μετράει δεν είναι το πόσο γρήγορα θα πας παρακάτω, αλλά το πόσο έτοιμος είσαι να το ζήσεις πραγματικά.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
