Υπάρχουν στιγμές που μοιάζουν τόσο αυτονόητες για κάποιους ανθρώπους. Το να δίνεις μια αγκαλιά ή ένα φιλί στον/στη σύντροφό σου ας πούμε. Το να περπατάς χεράκι-χεράκι στον δρόμο. Το να του/της χαϊδέψεις το μάγουλο στην καφετέρια. Το να φορέσεις ένα ρούχο που σε εκφράζει, το να κάνεις λίγο πιο έντονο μακιγιάζ από το σύνηθες. Το να χορεύεις όπως αισθάνεσαι, το να μιλάς όπως σου βγαίνει. Χωρίς βιτρίνες, χωρίς να σε έχει στήσει κάποιος και να σου έχει πει ότι «έτσι πρέπει». Το να μιλήσεις ελεύθερα στην οικογένειά σου για την καινούρια σου σχέση. Το να παντρευτείς και να δημιουργήσεις τη δική σου οικογένεια. Σου φαίνονται λογικά, έτσι δεν είναι;
Για τα άτομα της LGBTQ+ κοινότητας όμως δεν είναι. Ακόμα και η ξεχωριστή κατηγορία τούς καθιστά διαφορετικούς. Συνεχώς η ταυτότητά τους σχετίζεται με το «gay», «bisexual», «trans», «non-binary» κ.λπ., ενώ μπορούν απλά να αναφέρονται με το όνομά τους. Η παρέλαση που γίνεται κάθε χρόνο για να υποστηρίξουν τα δικαιώματά τους θα μπορούσε να ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Όμως δεν είναι.
Γιατί το χέρι τους διστάζει να κρατήσει ένα άλλο. Το βλέμμα τους θα κοιτάξει γύρω, όχι από ανασφάλεια για τη σχέση, αλλά από τον φόβο μήπως γίνει στόχος σχολίων, ειρωνείας, ακόμα και βίaς. Γιατί αυτό που για κάποιους είναι φυσιολογικό, για κάποιους άλλους είναι μια απόφαση ζωής. Και δεν είναι υπερβολή ούτε ευαισθησία. Είναι η πραγματικότητα. Η κοινωνία μας, όσο κι αν προχωράει, κουβαλάει ακόμα στερεότυπα, φόβους και προκαταλήψεις. Κι αυτά δεν είναι θεωρητικά εμπόδια, είναι ο λόγος που οι άνθρωποι μαθαίνουν να μετράνε τις κινήσεις τους, να σβήνουν κομμάτια του εαυτού τους, να προστατεύονται συνεχώς από ένα περιβάλλον που δεν τους αφήνει απλά να είναι ο εαυτός τους. Δεν είναι μόνο θέμα δικαιωμάτων. Είναι και θέμα αξιοπρέπειας.
Κάθε άνθρωπος αξίζει να ζει την καθημερινότητά του με ελευθερία και ασφάλεια. Όχι να κρύβεται, όχι να απολογείται, όχι να σβήνει την αγάπη του γιατί δεν πιστεύει πως έχει μέλλον. Η αγάπη δεν είναι ποτέ ντροπή. Ντροπή είναι ο χλευασμός, η βία και η αδικία.
Κι όμως, μέσα σε αυτό το σκοτάδι της αδικίας, υπάρχει και κάτι που συγκινεί βαθιά. Η δύναμη αυτών των ανθρώπων να συνεχίζουν. Να ερωτεύονται, να ζουν, να διεκδικούν, να σπάνε τις αλυσίδες που οι άλλοι προσπαθούν να τους φορέσουν. Αυτό, για μένα, είναι από τα πιο δυνατά παραδείγματα θάρρους που μπορεί να δει κανείς. Γιατί το να είσαι ο εαυτός σου σε έναν κόσμο που σε θέλει αλλιώς είναι πράξη επαναστατική.
Εγώ, από την πλευρά μου, δε θέλω μια κοινωνία που απλά με ανέχεται. Δε θέλω απλά να μην κακοποιεί. Θέλω μια κοινωνία που αγκαλιάζει. Που βλέπει δύο ανθρώπους μαζί και σκέφτεται μόνο ότι υπάρχει αγάπη. Που δε θα τους νοιάξει ούτε το φύλο, ούτε οι ταμπέλες, ούτε οι κατηγορίες. Απλά η αγάπη. Κι όσο κι αν μοιάζει δύσκολο, ξέρω πως γίνεται. Γιατί κάθε φορά που κάποιος δηλώνει ανοιχτά την προτίμησή του, κάθε φορά που κάποιος μπαίνει ανάμεσα σε έναν καβγά για να υπερασπιστεί την αγάπη, κάθε φορά που οι γονείς παίρνουν αγκαλιά τα παιδιά τους μετά από το «μαμά, είμαι gay και είμαι καλά», ανοίγει λίγο πιο πολύ ο δρόμος για όλους.
Η καθημερινότητα των LGBTQ+ ανθρώπων σήμερα μπορεί να είναι γεμάτη εμπόδια, αλλά το αύριο δε χρειάζεται να είναι έτσι. Κι αν κάτι πιστεύω με βεβαιότητα, είναι ότι αυτό το αύριο θα έρθει. Γιατί η πραγματική αγάπη, όσο κι αν πολεμηθεί, δεν μπορεί να σβήσει.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
