Αφαιρούν τα αναλογικά ρολόγια από τις σχολικές αίθουσες γιατί οι δείκτες άγχωναν τα παιδιά

Στο Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισαν να βγάλουν τα αναλογικά ρολόγια από τις αίθουσες εξετάσεων. Γιατί; Γιατί, οι μαθητές αγχώνονταν ακόμα περισσότερο και μπερδεύονταν με τους δείκτες. Οπότε, αντί για το κλασικό ρολόι με το «κουτάλι και το πιρούνι» που τρέχουν γύρω γύρω, τους έβαλαν ένα ωραιότατο ψηφιακό. Καθαρά νούμερα, κανένα μπέρδεμα, καμία φιλοσοφία. Κι έτσι υποτίθεται πως θα μετριαστεί το άγχος τους.

Και λες: ωραία, λύθηκε το πρόβλημα. Ή μήπως όχι; Γιατί αν ένα παιδί δεν μπορεί να καταλάβει πότε είναι «παρά τέταρτο», ίσως δεν είναι μόνο δικό του θέμα. Είναι και δικό μας. Τα μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο που όλα είναι άμεσα, ξεκάθαρα και… έτοιμα σε pixels. Αλλά ο χρόνος δεν είναι έτσι. Ο χρόνος δεν είναι «16:45». Είναι ο δείκτης που σιγά σιγά πλησιάζει στο τέλος. Είναι η αγωνία που σε κάνει να νιώθεις ότι ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα απ’ όσο θα ήθελες.

Βέβαια, δε θα πέσει και το σύμπαν επειδή τα παιδιά κοιτάνε μόνο ψηφιακά ρολόγια. Αλλά αν το σκεφτούμε λίγο βαθύτερα, κάθε φορά που τους αφαιρούμε μια δυσκολία, μήπως τους αφαιρούμε και μια μικρή δεξιότητα; Μήπως τους μεγαλώνουμε με την ιδέα ότι η ζωή θα είναι πάντα σε «καθαρά νούμερα», ενώ στην πραγματικότητα έχει πιο πολύ από «δείκτες που σε ζορίζουν»;

Το ρεζουμέ είναι πως στο τέλος, οι δείκτες πάντα τρέχουν. Είτε φαίνονται σε κυκλικό καντράν είτε σε φωτεινή οθόνη. Η διαφορά είναι αν ξέρεις να τους διαβάζεις. Και, κυρίως, αν ξέρεις να αντέχεις το άγχος τους.