Φτιάξαμε λίστα με τις 5 πιο μελαγχολικές ταινίες έβερ (ταινιάρες όλες)

Είναι και κάποιες ταινίες που έρχονται και σε συνταράσσουν και λειτουργούν ως κάθαρση για σένα αφού τα δάκρυα θα χύνονται ποτάμι μετά την παρακολούθησή τους. Μελαγχολικό το περιεχόμενό τους και κάπου μέσα στους τόσους διαλόγους και στις εναλλαγές των σκηνών, πιάνεις τον εαυτό σου είτε να ταυτίζεται κάπως είτε να κάνει τη δική του αναζήτηση ψυχής και συναισθημάτων και να βουτά στους πιο ενδόμυχους υπαρξιακούς του στοχασμούς. Ποιες είναι όμως αυτές οι ταινίες που χαρακτηρίζονται ως «οι πιο μελαγχολικές» και μας αφήνουν αυτό το συναίσθημα της θλίψης και του στεναγμού όταν τα βλέπουμε; Σήμερα, θα γίνω Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος και θα σου αναφέρω 5 από αυτές από τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο (ελπίζω να μη σε απογοητεύσω Θοδωρή μου!!)

#1 Η λίστα του Σίντλερ (Schindler’s List (1993, Steven Spielberg)

Ξεκινάω δυναμικά όπως βλέπεις αλλά είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές ταινίες που έχουν προβληθεί στη μεγάλη οθόνη (και μία από τις δικές μου αγαπημένες). Η ταινία μας εξιστορεί τα δύσκολα και απάνθρωπα γεγονότα του Ολοκαυτώματος μέσα από τον Όσκαρ Σίντλερ, ο οποίος αν και Γερμανός κατάφερε να σώσει τις ζωές Εβραίων και Πολωνών και να τους προσφέρει δουλειά στα εργοστάσια που είχε. Η «λίστα» λοιπόν αποτελείται από όλα αυτά τα ονόματα των ανθρώπων που δεν μεταφέρθηκαν ποτέ στο Άουσβιτς και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και γλίτωσαν τον θάνατο και έγιναν οι εργάτες του Σίντλερ στο εργοστάσιο παραγωγής εφοδίων για τον στρατό. Η ταινία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και κέρδισε 7 ‘Οσκαρ.

#2 Blue Valentine (2010, Derek Cianfrance)

Η ταινία είναι ένα αισθηματικό δράμα και αναφέρεται στη σχέση ενός ζευγαριού από την αρχή της γνωριμίας τους μέχρι την οριστική διάλυση του γάμου τους. Ο Ντιν και η Σίντι ερωτεύτηκαν πολύ και πέρασαν πολλά μεταξύ τους. Όμως στις ανθρώπινες σχέσεις πολλές φόρες επικρατεί ο εγωισμός και αυτός δεν είναι καλός βοηθός για την ομαλή και ήρεμη εξέλιξή του. Το συγκεκριμένο ζευγάρι κάνει μία τελευταία προσπάθεια να σώσει τον γάμο του αλλά δυστυχώς τα πράγματα καταλήγουν σε έναν βίαιο καυγά και εκεί έρχεται η οριστική ρήξη. Η ταινία οδηγεί τους θεατές σε έναν αναπόφευκτο απολογισμό των σχέσεων που συνήθως ξεκινούν με έντονο πάθος και έρωτα και στο τέλος φτάνουν στον χωρισμό και την απόλυση συναισθηματική διάλυση.

#3 Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού (1991, Θόδωρος Αγγελόπουλος)

Εδώ αγαπημένα μου πλάσματα, τα λόγια είναι περιττά! Ίσως η πιο εμβληματική ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μέσα από τα μάτια ενός ρεπόρτερ, παρακολουθούμε τη μοναχική ζωή ενός ηλικιωμένου πρόσφυγα σε μία μικρή επαρχιακή πόλη. Η ταινία κατά κύριο λόγο αναφέρεται στις σχέσεις Ελλάδας- Αλβανίας κατά το τέλος του 20^ου αιώνα και προβάλλει έντονα την αέναη προσπάθεια των ανθρώπων να ενταχθούν και να νιώσουν το αίσθημα του ανήκειν κάπου. Με τη συγκεκριμένη ταινία ο Αγγελόπουλος κατηγορήθηκε για προσβολή έθνους και θρησκείας και αφορίστηκε.

#4 Requiem for a Dream (2000, Darren Aronofsky)

Η απόλυτη ταινία που ήρθε να μας μιλήσει για τον εθισμό στα ναρκωτικά και τον κόσμο των ψευδαισθήσεων που οδήγησαν τους πρωταγωνιστές. Ένα καθαρά ψυχολογικό θρίλερ που απεικονίζει με σκληρό τρόπο την προσωπική καταστροφή και κατάρρευση των ονείρων αλλά και της ίδιας της ζωής. Μελαγχολία, απελπισία, θλίψη και αυτοκαταστροφή είναι οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τις τέσσερις μορφές εθισμού στα ναρκωτικά μέσα από τη ζωή και την καθημερινότητα των τεσσάρων πρωταγωνιστών αντίστοιχα.

#5 Μικρά Αγγλία (2013, Παντελής Βούλγαρης)

Η ελληνική αυτή ταινία μας μεταφέρει στην Άνδρο, το όμορφο νησί των Κυκλάδων που είναι γνωστή και ως «Μικρά Αγγλία». Εκεί, παρακολουθούμε τη ζωή των δύο αδερφών, της Όρσας και της Μόσχας που και οι δύο αγαπούν τον ίδιο άντρα, τον Σπύρο. Η Μόσχα τελικά τον παντρεύεται αλλά η Όρσα εξακολουθεί παρά τον γάμο της, με έναν άλλον,  να τον θέλει. Τα ζευγάρια ζουν στο ίδιο οίκημα και οι σχέσεις περιπλέκονται. Μία μεγάλη εμπορική επιτυχία της μεγάλης οθόνης που πρόβαλλε τον απόλυτο έρωτα και της απώλειας. Η καταρράκωση των συναισθημάτων των γυναικών που τολμούν να ονειρευτούν, να ερωτευτούν και στο τέλος να χάσουν, να πονέσουν και να συντριβούν μένοντας άδειες και μετέωρες στον τόπο καταγωγής τους.

Δεν αναφέρθηκαν ταινίες με κυρίαρχο θέμα τη μελαγχολία που νιώθουμε όταν βιώνουμε έναν έρωτα. Στο άρθρο αυτό, προτίμησα να αναφερθώ στη μελαγχολία, τη θλίψη και την τραγικότητα των ηρώων που χάνουν τις αξίες τους, την πατρίδα τους, τον ίδιο τους τον εαυτό και ψάχνουν τα δικά τους όρια και μέτρα. Προτείνω να τις δείτε (με χαρτομάντιλα!) και να κάνετε τον δικό σας απολογισμό…