Αυτό το ένα δέσιμο, τυχεροί όσοι το έζησαν ακόμη κι αν δε διήρκησε πολύ

Στη ζωή σου θα γνωρίσεις αμέτρητους ανθρώπους. Όλοι με έναν σκοπό θα εμφανιστούν μπροστά σου, τον οποίο τον καταλαβαίνεις με την πάροδο του χρόνου. Πάντως, το σίγουρο είναι πως κανένας δε θα περάσει τυχαία. Μέσα σε όλο αυτό το χάος, λοιπόν, εσύ θα αποκτήσεις δεσμούς. Ερωτικούς, φιλικούς, συγγενικούς και οποιασδήποτε μορφής. Οι δεσμοί αυτοί θα είναι κάποιοι δυνατοί, κάποιοι αδύναμοι, κάποιοι θα αντέξουν στο χρόνο ενώ κάποιοι άλλοι θα ξεθωριάσουν στην πρώτη καταιγίδα. Και έτσι, κάπου εκεί μέσα σε όλο αυτό το ατέλειωτο ταξίδι περαστικών και μη ανθρώπων, θα σου έρθει αυτό το ΈΝΑ δέσιμο.

Τυχεροί όσοι το γνώρισαν και το έζησαν, ακόμη κι αν δε διήρκησε πολύ. Είναι τόσο μοναδικό αυτό το δέσιμο. Σα να συνάντησες μια ψυχή που η δική σου την ήξερε χωρίς να το ξέρεις. Παράδοξο; Ναι είναι, κι αν δεν το έχεις βιώσει δεν καταλαβαίνεις εύκολα για ποιο πράγμα σου μιλάω. Ένα βλέμμα. Το αρχικό βλέμμα, που σε έκανε να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και ταυτόχρονα οι ψυχές σας που αναγνώρισαν η μία την άλλη. Ένα άγγιγμα. Το πρώτο άγγιγμα, που ήταν σα να σε χτυπάνε 220 volt. Ένα φιλί. Το πρώτο φιλί – κρυφό, διστακτικό, αβέβαιο – που σε έκανε να διψάς για πολλά περισσότερα φιλιά. Ένα πρωινό ξύπνημα μαζί. Το πρώτο πρωινό ξύπνημα μαζί, που σε έκανε να πιστέψεις σε κάτι ανώτερο, σε μια αόρατη δύναμη.

Σου θύμισαν κάτι τα παραπάνω που διάβασες; Αν η απάντηση είναι καταφατική τότε μάλλον μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Θα σου δώσω και άλλα στοιχεία αναγνώρισης. Φαντάσου να είσαι μακριά από αυτό τον άνθρωπο για μέρες, ώρες, εβδομάδες, μήνες. Νιώθεις σα να έχει σταματήσει ο χρόνος. Δεν αντιλαμβάνεσαι πια τον χρόνο που κυλάει με τον ίδιο τρόπο και αρχίζει να κυλά ξανά όταν βρεθείτε. Και ξανά παγώνει σε κάθε αποχαιρετισμό. Αχ, οι αποχαιρετισμοί. Σα να σου κόβεται ξαφνικά το οξυγόνο. Η ιδέα του τέλους. Αυτή η ιδέα είναι μικρός και αργός θάνατος.

Αν έρθει το τέλος ξέρεις πως δε θα είσαι πια ο/η ίδιος/α. Δεν πιστεύεις πως θα νιώσεις ξανά κάτι τέτοιο και έτσι σε πιάνει κρίση πανικού και μόνο στην ιδέα. Και πράγματι. Μετά από τέτοιο δέσιμο δεν μπορείς να είσαι ίδιος άνθρωπος. Πώς θα μπορούσες άλλωστε με τόσο έντονα και ακατέργαστα συναισθήματα που μπορεί να σου προσφέρει ένα άλλο άτομο; Θηρίο σε κλουβί η ψυχή σου και η λογική σε έχει εγκαταλείψει όταν ήσουν ακόμη στο πρώτο βλέμμα.

Και με τα λόγια και τις υποσχέσεις, τί γίνεται; Κανένα φίλτρο δεν επεξεργάζεται ούτε αυτά που ακούς ούτε αυτά που λες. Ελεύθερη πτώση, δηλαδή, χωρίς αλεξίπτωτο. Σου λέει το πλάνο ζωής του/της κι εσύ συμμετέχεις νοερά και έχεις φτιάξει ήδη βαλίτσες. Μη σου πω ότι άλλαξες και πλανήτη έτσι όπως τα πιστεύεις. Σχεδιάζετε μαζί και βιάζεσαι να γίνουν. Περιμένεις οι συνθήκες να γίνουν ιδανικές ή όπως σου είπε “να πάνε τα πράγματα καλύτερα”. Να ένα ακόμη παράδοξο. Από τη μία ο χρόνος παγώνει σε κάθε σας αποχαιρετισμό και από την άλλη τρέχει για να γίνουν όλα όπως τα θέλετε.

Μία φορά θα έρθει αυτό το δέσιμο. Θα είναι τόσο ξεχωριστό από τα άλλα. Θα το καταλάβεις νωρίς, όπως τη στιγμή που τον/τη φιλάς και ταυτόχρονα γαντζώνεσαι πάνω του/της και τα μάτια σας ουρλιάζουν να μην τελειώσει όλο αυτό. Δυνατό συναίσθημα αυτό, για λίγους και τυχερούς. Και να παλεύεις εσύ να κρατηθείς να μην τα πεις όλα αυτά γιατί μπορεί να μη σε πιστέψει ή να μην είναι σε τέτοια φάση. Γλυκό βασανιστήριο και παράλληλα λύτρωση, γιατί αυτό το δέσιμο από τη μία σε φυλακίζει συναισθηματικά και από την άλλη σε απελευθερώνει πνευματικά και σου “ανοίγει” κόσμους που δεν είχες δει, γαλαξίες ροζ μωβ και συννεφάκια που σε κάνουν να νιώθεις ελεύθερος/η. Αν το βρεις δεν το χάνεις αυτό το δέσιμο. Κάνεις τα πάντα για να το ζήσεις. Κι ας ξέρεις πως μπορεί να αποβεί μοιραίο..