Για έβδομη συνεχόμενη ημέρα ο Πάνος Ρούτσι παραμένει στην Πλατεία Συντάγματος, πραγματοποιώντας απεργία πείνας σε μια ύστατη προσπάθεια να αποκαλυφθεί η αλήθεια γύρω από τις συνθήκες θανάτου του παιδιού του – θύματος των Τεμπών. Καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι τον επισκέπτονται, εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή τους.
Χθες το Σύνταγμα γέμισε από κόσμο: δεκάδες σωματεία, εργαζόμενοι, συγγενείς θυμάτων αλλά και απλοί πολίτες στάθηκαν στο πλευρό του, με συγκλονιστική μαζικότητα. Η πλατεία μετατράπηκε σε χώρο συλλογικής μνήμης και διεκδίκησης, σε μια σιωπηλή αλλά δυνατή κραυγή για Δικαιοσύνη. Η παρουσία όλων έστειλε καθαρό μήνυμα: δεν ξεχνάμε, δεν σιωπούμε, δεν συμβιβαζόμαστε με μισές αλήθειες.
Από όλους τους τρόπους που θα μπορούσε να περιγράψει ένας δημοσιογράφος την απεργία πείνας ενός πατέρα που έχασε το παιδί του στα Τέμπη, ο Άρης Πορτοσάλτε διάλεξε τον πιο… άχαρο. «Τσαντιρομαχαλάς κάθε πικραμένου», είπε, αναφερόμενος στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, λες και η ανθρώπινη απώλεια και η απελπισία χωρούν στο λεξιλόγιο ενός καφενείου.
Γιατί τι είναι πιο «πικραμένο» από έναν πατέρα που δεν αντέχει πια τη σιωπή και καταφεύγει στο σώμα του για να ακουστεί; Μάλλον τίποτα. Εκτός αν ζεις σε τηλεοπτικό στούντιο, αποστειρωμένο από την πραγματικότητα, όπου τα δράματα είναι μόνο τίτλοι στα μόνιτορ. Ο χαρακτηρισμός «τσαντίρι» προδίδει κάτι βαθύτερο: μια ελιτίστικη, σχεδόν περιφρονητική οπτική απέναντι σε όποιον δεν χωρά στην ωραιοποιημένη εκδοχή της «κανονικότητας». Όταν η οδύνη του άλλου σε ενοχλεί επειδή χαλάει την αισθητική της πλατείας Συντάγματος, τότε έχεις πάψει να κάνεις δημοσιογραφία∙ κάνεις καφενειακή ρητορική με κοστούμι.
Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, κύριε Πορτοσάλτε, δεν είναι ντεκόρ για παρελάσεις και επίσημες καταθέσεις στεφάνων. Είναι σύμβολο μνήμης. Και αν υπάρχει κάποιος που έχει δικαίωμα να στέκεται εκεί, είναι ακριβώς ο «πικραμένος και πονεμένος» πολίτης. Γιατί ποιος είναι πιο «άγνωστος» στρατιώτης από τον γιο που χάθηκε σε μια σιδηροδρομική τραγωδία και για τον οποίο ακόμα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη;
Η κοινωνία δε χρειάζεται δημοσιογράφους που κουνάνε το δάχτυλο στους θρηνούντες∙ χρειάζεται φωνές που θυμίζουν ότι η εξουσία οφείλει απαντήσεις. Η απεργία πείνας μπορεί να σοκάρει, μπορεί να διχάζει, αλλά σίγουρα δεν είναι «τσαντίρι». Είναι η πιο σκληρή κραυγή ενός ανθρώπου που δεν έχει πια άλλο τρόπο να ακουστεί. Και σε όσους ενοχλούνται από τις καρέκλες, τα χαρτόνια και τις γλάστρες, να θυμίσω κάτι απλό: δεν είναι αυτά που προσβάλλουν το Μνημείο. Η αδιαφορία το προσβάλλει. Η χλεύη το προσβάλλει. Το να βαφτίζεις «τσαντιρομαχαλά» τον πόνο ενός γονιού είναι η πραγματική ασέβεια.
