Κάθε άνθρωπος έχει μια σκοτεινή, ανεξερεύνητη πλευρά. Εκείνη που ξυπνά όταν όλα γύρω του σωπαίνουν, όταν το σώμα χαλαρώνει, μα το μυαλό αρνείται να κοιμηθεί. Εκεί, μέσα στις σιωπές, ξεπηδούν οι φαντασιώσεις. Άλλες τρυφερές και άλλες ωμές. Άλλες που δε θα παραδεχτείς ποτέ και σε κανέναν, ούτε καν στον εαυτό σου.
Όμως η φαντασίωση δεν είναι πάντα για το τι θέλεις να κάνεις. Είναι για το πώς θέλεις να νιώσεις. Ίσως, ρε πουλάκι μου, να μην ποθείς εκείνον που σε σπρώχνει στον τοίχο με ένταση, αλλά να χρειάζεσαι να νιώσεις το συναίσθημα του να σε θέλουν τόσο πολύ που να χάνουν το μυαλό τους.
Ίσως πάλι να μη θες να σε κυριαρχούν, αλλά να έχεις την ανάγκη να νιώσεις ότι για λίγο μπορείς να παραδοθείς χωρίς να κινδυνεύεις. Ίσως, στην τελική, να μη λαχταράς την πράξη, αλλά την αποδοχή που κρύβεται πίσω από το βλέμμα του άλλου. Εκείνο, ξέρετε, το βλέμμα που λέει «είσαι αρκετή/ός».
Κάθε φαντασίωση είναι μια εξομολόγηση του υποσυνείδητου. Ένα μήνυμα που δεν μπόρεσες να εκφράσεις με λόγια και βρήκε καταφύγιο στις εικόνες. Δεν είναι αμαρτία – για όνομα του Θεού – είναι απλώς καθρέφτης. Κι αν έχεις το θάρρος να σταθείς μπροστά του, μπορεί να δεις πολύ καθαρά όσα αρνήθηκες να παραδεχτείς στον ξύπνιο σου.
Πολλές φορές, οι πιο «τολμηρές» φαντασιώσεις γεννιούνται από έλλειψη τρυφερότητας. Οι πιο «παράνομες» από την ανάγκη για αποδοχή και οι πιο «ανεξήγητες» από βαθιά μοναξιά.
Το σίγουρο είναι ότι ο νους δε διαλέγει εικόνες τυχαία! Όταν, για παράδειγμα, μια γυναίκα φαντασιώνεται ότι κάποιος την καθοδηγεί, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ίσως βαθιά μέσα της να διψά για έναν άντρα που να μπορεί να αναλάβει δράση, γιατί η ίδια κουράστηκε να κρατάει πάντοτε τον έλεγχο. Από την άλλη, όταν ένας άντρας φαντασιώνεται υποταγή, ίσως να ζητά, χωρίς να το ξέρει, λίγη απελευθέρωση από το βάρος του να είναι πάντα δυνατός.
Οι φαντασιώσεις, θα το λέγαμε απλά, είναι το πιο γυμνό σου «θέλω». Μόνο που δε ζητούν πράξεις — ζητούν απλώς κατανόηση. Αν, λοιπόν, τις αντιμετωπίσεις με ενοχή, θα τις θάψεις. Αν τις αντιμετωπίσεις, όμως, με περιέργεια, θα τις καταλάβεις. Και τότε θα δεις πως δεν είναι για να τις «εκτελέσεις», αλλά για να σε «μάθουν».
Το σεξ, όπως και η φαντασίωση, είναι ένας καθρέφτης ενέργειας. Ό,τι δεν εκφράζεις, ό,τι δεν τολμάς να ζήσεις, ό,τι πνίγεις στο φως της ημέρας, επιστρέφει τη νύχτα με άλλη μορφή. Μπορεί να ’ναι πρόσωπο, μπορεί να ’ναι σκηνή, μπορεί να ’ναι ένα συναίσθημα που σε κατακλύζει χωρίς λογική.
Η ψυχή, όταν δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερα, ονειρεύεται. Και μέσα στο όνειρο ξαναγεννιέται. Μα η φαντασίωση δε ζητά πάντα ικανοποίηση. Μερικές φορές, ξέρετε, ζητάει απλώς θεραπεία. Να θυμηθείς ότι έχεις ακόμα επιθυμίες, ότι το σώμα σου έχει ακόμα φωνή, ότι μέσα σου υπάρχει ακόμα πάθος που δεν έχει σβήσει από τις ευθύνες, την απόρριψη ή την απογοήτευση.
Γιατί στο τέλος, κάθε φαντασίωση είναι μια κραυγή: «Άκουσέ με. Θέλω να νιώσω ξανά ζωντανή/ός». Και τότε αρχίζει η αληθινή αυτογνωσία. Όχι όταν λες «αυτό δεν πρέπει να το σκέφτομαι», αλλά όταν ψιθυρίζεις «τι μου λείπει τόσο πολύ που το σκέφτομαι;».
Αν πάρεις το θάρρος και κοιτάξεις τις φαντασιώσεις σου με μάτια ανοιχτά, θα δεις μέσα τους την ιστορία σου. Όσα δεν έζησες, όσα δεν ειπώθηκαν, όσα δε φοβήθηκες να ζητήσεις. Είναι οι εσωτερικές σου επιστολές προς την ελευθερία.
Γι’ αυτό μην τις κρίνεις. Μην τις φοβάσαι. Άκουσέ τες! Γιατί ίσως, πίσω από τη φαντασίωση που σε τρομάζει, κρύβεται η πιο βαθιά σου ανάγκη: να αγαπηθείς χωρίς όρους, να αγγίξεις χωρίς φόβο, να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει.
Κάθε φαντασίωση είναι ένα κλειδωμένο γράμμα από την ψυχή σου. Δε χρειάζεται να την πραγματοποιήσεις — μόνο να τη διαβάσεις χωρίς φόβο. Και αυτό είναι από μόνο του ένα δυνατό challenge που αξίζει να δοκιμάσεις. Γιατί εκεί μέσα, ανάμεσα στις γραμμές του ανείπωτου, ίσως να κρύβεται το πιο δυνατό σου «θέλω».
Αφιερωμένο, λοιπόν, σε όλες εκείνες τις ψυχές που δεν ντρέπονται πια για όλα όσα ποθούν. Που μαθαίνουν σιγά σιγά ότι το σώμα τους είναι απλώς το μέσο, μα το συναίσθημά τους είναι η αποκάλυψη. Που, επιτέλους, καταλαβαίνουν πως το να νιώθεις δεν είναι αδυναμία, αλλά, απεναντίας, ο πιο γενναίος τρόπος να υπάρξεις!
Συντάκτης: Φραγκούλα Χατζηαγόρου
