Η ζωή στην Ελλάδα είναι γεμάτη στιγμές που λες «αποκλείεται, πλάκα μου κάνουν». Και μετά ανοίγεις τα sites, βλέπεις τη Δέσποινα Βανδή να μεταφέρεται με περιπολικό γιατί έπαθε λάστιχο το αυτοκίνητό της, ή ότι ένας αστυνομικός μετέφερε ένα ψυγείο με το περιπολικό όχημα, και συνειδητοποιείς πως όχι, δε σου κάνουν πλάκα. Το σύστημα, απλώς, έχει το δικό του χιούμορ.
Γιατί ναι, η Βανδή είναι η Βανδή. Είναι σταρ, είναι αγαπητή, έχει γράψει ιστορία. Και φυσικά δε φταίει εκείνη που κάποιος αποφάσισε πως το περιπολικό μπορεί να παίξει ρόλο ταξί, έτσι, για μια βραδινή μεταφορά προς τη Χαλκιδική. Δεν πήρε η ίδια τηλέφωνο την αστυνομία και είπε «παλικάρια, περάστε να με μαζέψετε, έχω πρόβα». Αλλά το ότι κάποιος το σκέφτηκε, αυτό είναι που πονάει.
Γιατί στην Ελλάδα, αν έχεις όνομα, τα πάντα γίνονται. Αν έχεις ανάγκη, τίποτα δεν κινείται. Και δεν είναι υπερβολή, είναι η σκληρή πραγματικότητα. Την ίδια ώρα που ένα περιπολικό τρέχει να μεταφέρει μια τραγουδίστρια για να μην αργήσει στο soundcheck, κάπου αλλού, κάποτε, μια γυναίκα στους Αγίους Αναργύρους μπαίνει στο τμήμα τρομαγμένη, λέγοντας ότι την απειλεί ο πρώην της. Και εκεί; Ξέρεις τι απάντηση παίρνει; «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τώρα». Και μετά, την Κυριακή, τη βρίσκουμε νεκρή.
Αυτή είναι η διαφορά μας. Όχι ανάμεσα στη Βανδή και στην κάθε «άλλη». Αλλά ανάμεσα σε εκείνους που το σύστημα βλέπει και σε εκείνους που δεν τους βλέπει ποτέ. Το περιπολικό δεν είναι ταξί, προφανώς. Αλλά όταν βλέπεις ότι για ένα δημόσιο πρόσωπο βρίσκεται πάντα τρόπος, και για μια απλή γυναίκα ποτέ, αρχίζεις να σκέφτεσαι μήπως τελικά στην Ελλάδα υπάρχουν δύο διαφορετικά κράτη. Ένα για τους ανθρώπους που έχουν μέσο ή διάσημο επώνυμο, και ένα για τους ανθρώπους που είναι “κοινοί θνητοί”.
Και ξέρεις ποιο είναι το πιο οξύμωρο; Όλοι το ξέρουμε, απλώς κάνουμε πως γελάμε. Το αντιμετωπίζουμε σαν «αστείο της επικαιρότητας», σαν viral video που θα ξεχαστεί μέχρι την επόμενη είδηση. Λες κι αυτό δεν είναι αληθινό πρόβλημα, αλλά σκηνή από κάποια παλιά ελληνική ταινία όπου ο αστυνόμος βοηθάει την ντίβα να μην ιδρώσει. Όμως δεν είναι κωμωδία. Είναι τραγελαφικό και όσο γελάμε, το σύστημα μένει ίδιο και μας θυμάται μόνο όταν υπάρχει κάμερα.
Η Δέσποινα, λοιπόν, δε φταίει. Ας είμαστε δίκαιοι. Αλλά φταίει το γεγονός ότι για να σε πάρει στα σοβαρά η πολιτεία, μάλλον πρέπει να έχεις ήδη πλατινένιο δίσκο. Φταίει που το περιπολικό έγινε πιο πρόθυμο για μια τραγουδίστρια παρά για μια γυναίκα που ζητούσε προστασία, ενώ θα έπρεπε να είναι και για τις δύο, εφόσον είχαν ανάγκη την αστυνομία. Φταίει που έχουμε μάθει να συγχωρούμε την υποκρισία, γιατί απλώς έχουμε συνηθίσει.
Κι αν κάτι πρέπει να αλλάξει, δεν είναι το ποιος μπαίνει στο περιπολικό. Είναι το ποιος δικαιούται να μπει όταν κινδυνεύει. Γιατί αλλιώς, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε «ωραία» στιγμιότυπα στις ειδήσεις, την ώρα που στην πραγματική ζωή, κάποιοι παλεύουν μόνοι τους να επιβιώσουν.
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
