Αν νιώθεις πως έχεις φτάσει στο σημείο που ακόμη κι ένα «ντινγκ» από mail μπορεί να σε κάνει να θες να πετάξεις το κινητό από το παράθυρο, καλωσήρθες στο club. Το στρες έχει γίνει το νέο φυσικό μας άρωμα και η υπομονή εξαντλείται πιο γρήγορα κι από μπαταρία iPhone σε ταξίδι. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα deadlines, στις απαιτήσεις και στα “μην αργήσεις”, έρχεται μια νέα τάση να σου ψιθυρίσει ή μάλλον να σου φωνάξει ή ουρλιάζει. «Μήπως απλά να ουρλιάξεις;» κυριολεκτικά. Κάτσε να σου εξηγήσω τι εννοώ.
Η λεγόμενη «τελετουργία οργής», μια νέα θεραπευτική πρακτική που παρουσιάστηκε πρόσφατα σύμφωνα με δημοσιεύματα, έχει αρχίσει να γίνεται μόδα. Εκατοντάδες γυναίκες σε όλο τον κόσμο μαζεύονται σε δάση, παραλίες ή ακόμη και ειδικά διαμορφωμένα στούντιο και αφήνουν τον εαυτό τους να φωνάξει. Από ανάγκη. Ένα ουρλιαχτό για κάθε “όχι” που δεν ειπώθηκε, για κάθε “όλα καλά” που δεν ήταν, για κάθε φορά που έπρεπε να φανείς ψύχραιμη ενώ το μέσα σου καιγόταν.
Και να πεις ότι δεν έχει λόγο να υπάρχει τέτοια ανάγκη; Η καθημερινότητα έχει γίνει ένας διαγωνισμός αντοχής. Είναι ένα μείγμα από δουλειά, υποχρεώσεις, κοινωνικά φίλτρα, μηνύματα, λογαριασμοί και, φυσικά, το αιώνιο «να είσαι ευγενική». Οι γυναίκες ειδικά έχουν μεγαλώσει με την εντολή να μη φωνάζουν, να μη θυμώνουν, να μην κάνουν «σκηνές». Να είναι πάντα «ήρεμες», «λογικές», «ευγενικές». Οπότε ναι, το να φωνάξεις μέσα στη φύση, με άλλες γυναίκες δίπλα σου να κάνουν το ίδιο, μοιάζει σχεδόν επαναστατικό. Δεν είναι απλώς ένα ουρλιαχτό στον αέρα. Είναι ένα «υπάρχω». Ένα «με ακούς επιτέλους;».
Μην το πάρεις σαν αστείο, έχει και επιστημονική βάση. Σύμφωνα με ψυχολόγους, όταν ουρλιάζεις, ενεργοποιείς το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, αυτό που χειρίζεται τις αντιδράσεις “fight or flight”. Αμέσως μετά, το σώμα επανέρχεται στην ηρεμία, η κορτιζόλη πέφτει και νιώθεις εκείνο το παράξενο “ααααχ” που δεν είναι μόνο από το λαρύγγι, είναι από τα σωθικά σου. Δεν είναι ότι λύθηκαν όλα, αλλά για λίγο σταματάς να τα κουβαλάς όλα πάνω σου. Mάλιστα, γυναίκες από όλον τον κόσμο πληρώνουν αστρονομικά ποσά της τάξεως των 2.000 έως και 4.000 δολλάρια για να πάνε σε αυτού του είδους τα retreat που εξειδικεύονται σε αυτές τις τελετουργίες οργής.
View this post on Instagram
Και, φυσικά, δεν είναι λίγες όσες λένε πως μετά από ένα τέτοιο ουρλιαχτό νιώθουν “ανακούφιση”, “καθαρότητα”, σαν να άδειασαν και να ξαναγέμισαν με φως. Κάπως σαν το κλάμα, απλώς με περισσότερα ντεσιμπέλ. Όμως, μην μπερδεύεσαι, σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά την ψυχοθεραπεία, ούτε κάνει θαύματα. Δεν είναι η λύση, είναι μια μικρή ανάσα μέσα στο χάος. Μια πράξη αυτοφροντίδας που δε χρειάζεται να είναι όμορφη ή αθόρυβη για να είναι αληθινή, η οποία βέβαια έχει λάβει και κοινωνικό χαρακτήρα, αφού από πολλούς αποκαλείται σαν “rich white women hobby”.
Η αλήθεια είναι πως όσο η κοινωνία περιμένει από τις γυναίκες να είναι “cool”, “ήπιες” και “διαχειρίσιμες”, τόσο θα αυξάνονται εκείνες που θα πηγαίνουν στα βουνά για να ουρλιάξουν. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι απλώς να φωνάξεις, αλλά να ακουστείς. Να σπάσεις το «σιγά, μην κάνεις φασαρία» και να το αντικαταστήσεις με ένα «ναι, κάνω και πολύ καλά κάνω».
Ίσως, τελικά, αυτό να είναι και το πιο θεραπευτικό κομμάτι. Όχι το ουρλιαχτό αυτό καθαυτό, αλλά το δικαίωμα να το έχεις. Να μπορείς να αφήσεις τον ήχο να σε καθαρίσει, να σου θυμίσει ότι δεν είσαι ρομπότ, ούτε υποχρεωμένη να χαμογελάς όταν μέσα σου θέλεις να εκραγείς. Οπότε ναι, αν μια μέρα βρεθείς να ουρλιάζεις στο αυτοκίνητο, στην παραλία ή στο μαξιλάρι σου, μην απορήσεις. Δεν τρελάθηκες. Απλώς θυμήθηκες πως έχεις φωνή. Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι η πιο επαναστατική θεραπεία απ’ όλες
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
