Ε λοιπόν, η αλήθεια είναι μία: Στο ίντερνετ, εκεί δηλαδή που τα πάντα μπορούν να πουληθούν, πολλά ωραία ή και περίεργα μπορούν να συμβούν. Κάπως έτσι ξεκινά και η ιστορία της Izzy Parker, μιας γυναίκας που βρέθηκε να δοκιμάζει τα όρια ανάμεσα στο φετίχ και το παράλογο.
Η συγκεκριμένη είδηση μας έρχεται από τη μακρινή Μελβούρνη και έκανε τον γύρο του διαδικτύου: η Izzy Parker, πρώην σερβιτόρα σε παμπ, απολύθηκε -μάλλον επειδή αποκάλεσε το αφεντικό της @ntichrist – και βρέθηκε ξαφνικά χωρίς δουλειά. Αν και η ίδια πίστευε πως θα ήταν εύκολο να βρει μια άλλη εργασία, κάτι τέτοιο στην πράξη αποδείχτηκε αρκετά δύσκολο. Εκεί λοιπόν που η Izzy μάζευε τα πράγματά της, κοίταξε κάτω και είδε τις Dr. Martens μπότες της, που φορούσε στην παμπ και οι οποίες ήταν ακόμα –παρακαλώ– λεκιασμένες από μπίρα και κρασί, και αποφάσισε να τις πουλήσει ώστε να βγάλει λίγα χρήματα. Η ζωή όμως έχει τον δικό της τρόπο να μας εκπλήσσει, ακόμα κι αν νομίζουμε ότι την έχουμε βάλει σε σειρά.
Τουτέστιν, η αγγελία που έβαλε η Izzy δεν τράβηξε έναν τυχαίο αγοραστή, αλλά έναν άντρα με shoe fetish. Ο ίδιος της πρότεινε 50 δολάρια, όχι για να τις αγοράσει, αλλά για να τον αφήσει να γλείψει τις σόλες από τις μπότες για 20 λεπτά. Η Izzy, αν και στην αρχή το θεώρησε τρολ, του απάντησε χιουμοριστικά, και όταν αντιλήφθηκε πως τελικά ο τύπος το εννοεί, αυξάνοντας το αρχικό ποσό της πρότασής του στα 200 δολάρια, τότε η ίδια, έχοντας ανάγκη τα χρήματα, αποφάσισε να συναντηθεί μαζί του σε ένα πάρκο της Μελβούρνης, στο Phillips Reserve — μια γκρίζα ημέρα, χωρίς περίεργα βλέμματα. Εξάλλου, γι’ αυτήν τα 200 δολάρια ήταν σχεδόν το ενοίκιο μιας εβδομάδας.
Η ίδια εξομολογήθηκε πως: «Δεν ένιωσα αντικείμενο, όπως νόμιζα ότι θα ένιωθα, αλλά ένιωσα σαν το μικρόφωνο σε ένα τραγούδι. Όχι το επίκεντρο — το μέσο». Αυτή η πρόταση είναι το απόσταγμα όλης της ιστορίας.
Ας το πάρουμε όμως, ρε παιδιά, λίγο από την αρχή. Ζούμε — αν το σκεφτείτε — στην εποχή που τα fetish έχουν γίνει πιο mainstream κι από το avocado toast. Από τα κλασικά πατουσάκια μέχρι μυρωδιές, στολές, υφές, ρόλους — όλα μπορούν να ανάψουν κάποιον. Ο εγκέφαλος συνδέει ένα ερέθισμα με ηδονή, και κάπως έτσι δημιουργείται το φετίχ. Στην περίπτωση της Izzy Parker, το διαδίκτυο αναστέναξε — άλλοι από απορία, άλλοι από φθόνο και άλλοι γιατί έχασαν το νοίκι τους, ενώ εκείνη το έβγαλε σε 20 λεπτά. Το πιο αστείο; Κανείς δε σοκαρίστηκε πραγματικά. Μάλλον έχουμε δει και χειρότερα.
Το φαινόμενο, όμως, αυτό δείχνει και κάτι βαθύτερο: πόσο εύκολα εμπορευματοποιούμε τη φαντασίωση. Από τα OnlyFans μέχρι τα custom fetishes, η επιθυμία πωλείται σε πακετάκι κι έχει αριθμό iban διαθέσιμο προς όποιον θέλει να βγάλει γούστα. Κι εκεί κάπου μπερδεύονται τα όρια· πού τελειώνει η αυτοέκφραση και πού αρχίζει η εκμετάλλευση; Πώς μπορείς να ξέρεις ότι δε γίνεσαι μέρος ενός συστήματος που σκοπό έχει να βγάλει απλά χρήμα στον βωμό της ανθρώπινης ανάγκης για εξερεύνηση; Και το όριο, τελικά, το θέτει μόνο η συναίνεση μεταξύ ενηλίκων ή υπάρχουν κι επιπλέον ηθικοί κι άγραφοι κανόνες που οφείλουμε να ακολουθούμε;
Το φετίχ, θα έλεγε κανείς πως στη βάση του είναι καθρέφτης της εποχής μας· μια ανάγκη να νιώσουμε κάτι αληθινό μέσα σε έναν υπερκορεσμένο κόσμο, όπου όλα μοιάζουν ίδια. Οπότε, τι να πούμε; Αν θέλεις να βγάλεις το νοίκι σου, ψάξε απλώς ποιο καθημερινό αντικείμενο μπορεί να γίνει το «φετίχ» κάποιου και πρόσεχε: πριν πουλήσεις την μπότα, βεβαιώσου ότι δε θα χρειαστείς και τη δεύτερη για κάποιον άλλο αγοραστή. Λέμε εμείς τώρα…
Συντάκτης: Φραγκούλα Χατζηαγόρου
