Όταν το φεγγάρι σε προδώσει
και πάρει και τα αστέρια μαζί του
μη φοβηθείς.
Θα είμαι πλάι σου,
θα γίνω εγώ το φως
μέσα απ’ τα μάτια σου.
Κι ύστερα, απέναντί σου
σαν ένα αστέρι που έρχεται απαλά στον ορίζοντα
να μπορείς να το μετρήσεις με τα χέρια σου.
Κι αν φτάσεις πια να νιώσεις το βάρος του κόσμου ολόκληρου,
θα είμαι από πάνω σου,
τον ουρανό σου εγώ να τον σηκώσω.
Να πλέι ελεύθερα ο αέρας
κι εσύ, να ανασαίνεις.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» ή πίσω από «Μαύρες Κουρτίνες» (οι ποιητικές συλλογές μου από τις εκδόσεις Διάνοια). καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
