Emotional s3x. Ένας όρος που ακούμε πολύ τελευταία! Θα μου πείτε άλλο το emotional, άλλο το σ#ξ; Κι όμως, τα τελευταία χρόνια ο όρος «emotional s3x» εμφανίζεται όλο και συχνότερα σε συζητήσεις, social media και άρθρα για τις σχέσεις – καλή ώρα! Παρότι, όμως, ακούγεται σαν μια ακόμη τάση που η γενιά μας υιοθετεί για να δώσει ένα «fancy» όνομα σε κάτι που υπήρχε πάντα, στην πραγματικότητα κρύβει ένα ολόκληρο ρεύμα σκέψης για το πώς αντιλαμβανόμαστε την οικειότητα σήμερα. Το «emotional s3x» δεν είναι απλώς «σ#ξ με συναίσθημα». Όχι, όχι! Είναι μια εμπειρία που βασίζεται σε βαθιά επικοινωνία, σε ψυχολογική ασφάλεια, στη δυνατότητα να δείξεις στον άλλον ότι είσαι ευάλωτος και στην ανάγκη για σύνδεση πριν καν υπάρξει σωματική επαφή.
Και εδώ έρχονται και τα νέα τα καλά – όπως τα βλέπει φυσικά ο καθένας. Είναι ίσως η πρώτη φορά που βλέπουμε μια γενιά να απομακρύνεται συνειδητά από το επιφανειακό «casual σ#ξακι», όχι επειδή «δεν κάνει», αλλά επειδή δεν αρκεί! Κι αυτό δεν είναι βήμα, είναι βηματάρα! Ζούμε σε μια εποχή όπου η σεξουαλική ελευθερία θεωρείται δεδομένη, αλλά η συναισθηματική διαθεσιμότητα είναι πια σπάνια! Μετά από χρόνια swipes, μηνυμάτων που τελειώνουν σε ghosting, «ημιτελών» σχέσεων και εμπειριών όπου όλα είναι εύκολα αλλά τίποτα δεν είναι πραγματικά βαθύ, οι άνθρωποι φτάνουν σε ένα σημείο που πια αναζητούν κάτι που να έχει ουσία. Κάτι που να τους γεμίζει και όχι απλώς να περνάει η ώρα. Γιατί η ώρα περνάει κι όταν βλέπω βιντεάκια στο Τικ-Τοκ.
Το «emotional s3x» λοιπόν γεννήθηκε κάπου εκεί, μέσα σε αυτό το κενό. Και για να δούμε και τα διαδικαστικά, δεν απαιτεί σχέση, δεν προϋποθέτει δέσμευση, αλλά απαιτεί μια μορφή ειλικρίνειας που λείπει πολύ από το σύγχρονο dating. Είναι η εμπειρία όπου δε συνδέονται μόνο σώματα, αλλά δύο συνειδήσεις που νιώθουν ότι μπορούν να εκτεθούν χωρίς φόβο. Δεν υπάρχουν τα παιχνίδια ρόλων που φορτίζουν συνήθως το σ#ξ – «είμαι η κοπέλα σου», «είμαι το αγόρι σου» – ούτε η πίεση να αποδείξεις κάτι. Αντίθετα, υπάρχει η αίσθηση ότι σε βλέπουν αληθινά, ότι μοιράζεσαι χώρο με κάποιον που δε χρειάζεται να εντυπωσιάσεις για να σε αποδεχτεί.
Κι αυτό είναι που το κάνει τόσο διαφορετικό. Το «emotional s3x» δε χτίζεται πάνω στο «αν μας παίρνει να συνεχίσουμε», αλλά στο «αν εμπιστεύομαι να είμαι ο εαυτός μου μαζί σου». Αληθινό και σπάνιο. Βλέπετε όμως, πριν αγγιχτούν τα σώματα, έχουν ήδη αγγιχτεί οι ψυχές. Έχει υπάρξει συζήτηση, άνεση, νυχτερινά μηνύματα που δεν προσπαθούν να προκαλέσουν αλλά να επικοινωνήσουν. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα ευαλωτότητας που μπορεί να τρομάζει, αλλά ταυτόχρονα ανακουφίζει με έναν τρόπο σχεδόν πρωτόγονο, γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος: να θέλει να τον βλέπουν, όχι απλώς να τον θέλουν.
Σε μια εποχή όπου όλοι προσπαθούν να φαίνονται cool, detached και συναισθηματικά αυτοδύναμοι, το emotional s3x μας σερβίρεται σαν μια μικρή επανάσταση. Λέει «μπορώ να μην είμαι μαζί σου, αλλά μπορώ να σε εμπιστευτώ». «Δε χρειάζεται να μοιραστούμε μέλλον, αρκεί να μοιραστούμε την αλήθεια μας». Κι αυτό το κάνει πιο ελεύθερο από το κλασικό ρομαντικό σ#ξ και ξεκάθαρα πιο ασφαλές από το casual. Γιατί δεν απενοχοποιεί μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή.
Το πιο ενδιαφέρον, φυσικά, είναι πως όλο αυτό συνδέεται βαθιά με τη χημεία. Η βιολογία λέει ότι η οξυτοκίνη, η ορμόνη της σύνδεσης, εκκρίνεται σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες όταν υπάρχει ψυχολογικό υπόβαθρο, οπότε το emotional s3x δεν είναι απλώς μια ρομαντική θεωρία — έχει πραγματική επίδραση στο σώμα. Το άγχος μειώνεται, η εμπειρία γίνεται πιο έντονη, οι άνθρωποι συγχρονίζονται με έναν τρόπο που δεν μπορεί να αναπαραχθεί σε ένα γρήγορο, επιφανειακό ραντεβού. Πολλοί φαίνεται επίσης να αναφέρουν ότι με αυτό το είδος σ#ξ νιώθουν «πιο παρόντες» και «πιο ζωντανοί», γιατί δε χρειάζεται να προσποιούνται κάτι άλλο από εκείνο που είναι!
Και κάπως έτσι το emotional s3x λειτουργεί ως αντίδοτο στην κουλτούρα του συναισθηματικού αναλφαβητισμού που έχει χτίσει η εποχή μας. Οι άνθρωποι σήμερα ξέρουν να κάνουν match αλλά όχι να συνδέονται. Ξέρουν να φλερτάρουν αλλά όχι να μιλούν ανοιχτά. Ξέρουν να κάνουν σ#ξ, αλλά δυσκολεύονται να βιώσουν οικειότητα. Το emotional s3x λοιπόν είναι εδώ και επαναφέρει αυτή την ικανότητα, γιατί απαιτεί τα πάντα: ειλικρίνεια, ενσυναίσθηση, αποδοχή, ασφάλεια και διάθεση να μοιραστείς την ιστορία σου, όχι απλώς το κρεβάτι σου! Ουπς!
Τελικά, δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό — είναι μια ανάγκη που προέκυψε φυσικά μέσα από μια εποχή υπερβολικής αποσύνδεσης. Μια επιστροφή σε κάτι αληθινό, χωρίς να απαιτείται σχέση, χωρίς να περιορίζεται η ελευθερία. Απλά ένας συμβιβασμός μεταξύ αυθεντικότητας και ανεξαρτησίας, και ίσως αυτό να είναι ακριβώς το σημείο που χρειαζόταν η γενιά μας: όχι ένα «μαζί» με όρους, αλλά μια εμπειρία που αφήνει και τους δύο πιο ευάλωτους, πιο ανθρώπινους και — για λίγο — πραγματικά συνδεδεμένους.
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
