Ας το παραδεχτούμε επιτέλους, ότι όποτε ακούμε για «θρυλικές ερωτικές σκηνές» στην τηλεόραση, το μυαλό μας πηγαίνει κατευθείαν σε σκηνικά με πάθος, δράμα και 90s γοητεία. Αλλά η αλήθεια που μας αποκάλυψε πρόσφατα η Τζένη Μπότση, με την ειλικρίνεια ενός ανθρώπου που μας δείχνει τι γίνεται πραγματικά πίσω από τις κάμερες, είναι πολύ πιο ανθρώπινη, πιο αμήχανη και, ενίοτε, πιο κωμική απ’ όσο φανταζόμασταν.
Η ηθοποιός θυμήθηκε τα γυρίσματα της σειράς «Το σημάδι του Έρωτα», όπου υποδυόταν τη σύντροφο του ζεν πρεμιέ τότε Στράτου Τζώρτζογλου. Όπως είπε, «ήμουν τόσο ψαρωμένη, που ξεχνούσα και το όνομά μου». Εκείνη τη στιγμή, ανάμεσα σε φώτα, κάμερες και τηλεοπτικά φιλιά η ίδια ένιωθε ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της.
Δεν είναι μόνο ότι η ρομαντική διάθεση δεν έρχεται «αυτόματα» μπροστά στις κάμερες. Σύμφωνα με την ίδια, πριν καν “πέσει” το φιλί, υπάρχει «μια ιστορία από πίσω που πρέπει να τη ζήσεις». Συμπέρασμα; Το φιλί είναι η κορύφωση, το πραγματικό ζουμί όμως είναι το άγνωστο backstage, το άγχος, η ανασφάλεια, ο αυτοσχεδιασμός και η ψυχραιμία που απαιτείται σε μια ερωτική σκηνή.
Όπως αποκάλυψε, έχει ξεσπάσει σε γέλια μέσα σε σκηνή πάθους και, όμως, δε θυμάται με ποιον ηθοποιό ήταν εκείνη τη στιγμή. Ειλικρινά, μια στιγμή που δείχνει πόσο ανθρώπινη, πόσο απρόβλεπτη, πόσο μακριά από τα “τέλεια ρομάντζα” είναι πολλές φορές η πραγματική δημιουργία πίσω από την οθόνη.
Και δεν είναι μόνο το συναίσθημα, υπάρχουν και logistics. Σύμφωνα με παλιότερες δηλώσεις της ίδιας, σε γυρίσματα στη Θήβα, όταν έκανε πολύ κρύο, της έδιναν να μασήσει παγάκια για να μην αχνίζει το στόμα της. Δηλαδή όχι μόνο έπρεπε να υποδυθεί την παθιάρα, αλλά και να παγώσει για να “αντέξει” στην κάμερα.
Όσο για την τέλεια εικόνα της σεξοβόμβας; Συχνά, δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα μιας εργαζόμενης ηθοποιού με φόρμες, κουρασμένης, πιθανότατα άυπνης από τα γυρίσματα, τόσο που στον δρόμο την κοιτούσαν και «νομίζαν ότι ήμουν η αδερφή της Τζένης».
Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται λίγο μακριά από τη λάμψη, ίσως αξίζει να κοιτάξουμε τα πράγματα από άλλη οπτική: το να βγάζεις μια ερωτική σκηνή γεμάτη πάθος στην αρχή της καριέρας σου δε σημαίνει ότι είσαι σε ετοιμότητα για ρομάντζα. Σημαίνει ότι έχεις θράσος, υπομονή και, κατά βάση, μια τεράστια δόση θάρρους, γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να θες να τρέξεις και να πεις «αφήστε με να πάω σπίτι μου».
Η Τζένη Μπότση, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι πια, μας εξηγεί στην τελική ότι υπάρχουν άνθρωποι γεμάτοι με άγχος, ανασφάλειες, αμηχανίες αλλά και δύναμη, σε κάθε επαγγελματικό χώρο. Γιατί όχι; Η τέχνη έτσι δε γίνεται ακόμη πιο ανθρώπινη; Με τα λάθη, τα αστεία, τα «ξεχνάω το όνομά μου» moments.
Ίσως την επόμενη φορά που θα δεις μια «καυτή σκηνή» στην οθόνη, να θυμηθείς πως πίσω από τα πάθη υπάρχει μια ομάδα που πάλευε να κρατήσει το βλέμμα, τον ρυθμό, και μερικές φορές το vibe για να μη γελάσουν οι πρωταγωνιστές την πιο αμήχανη στιγμή. Από την άλλη ίσως με ένα γέλιο ή μια αμήχανη ανάσα, να απολαύσουμε το ίδιο το ανθρώπινο στοιχείο μέσα στην τέχνη.
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
