Υπάρχει μια ειρωνεία στο work-life balance που σπάνια λέμε φωναχτά: από τη στιγμή που έγινε στόχος, έγινε και άλλη μία υποχρέωση. Κάτι που υποτίθεται ότι θα μας απάλλασσε από το άγχος, τελικά προστέθηκε στη λίστα με όσα πρέπει να καταφέρουμε σωστά, οργανωμένα και χωρίς γκρίνια.
Γιατί κάπου ανάμεσα στα deadlines, στα reminders που μας λένε πότε να πιούμε νερό και πότε να αναπνεύσουμε βαθιά, στα podcasts αυτοβελτίωσης και στα posts που μας υπενθυμίζουν να «κλείνουμε τον υπολογιστή στις 6», η ισορροπία μετατράπηκε σε checklist. Και τα checklist δεν ηρεμούν· πιέζουν. Δημιουργούν την αίσθηση ότι αν δεν τα τικάρεις όλα, κάτι πάει στραβά με εσένα. Το παράδοξο είναι ότι προσπαθώντας διαρκώς να είμαστε ήρεμοι, παραγωγικοί και mindful, τελικά γινόμαστε πιο νευρικοί, πιο ενοχικοί και πιο κουρασμένοι. Γιατί αν δεν καταφέρεις να είσαι zen και αποτελεσματικός και παρών και ξεκούραστος, τότε μάλλον αποτυγχάνεις. Ακόμα κι αν απλώς ζεις μια γεμάτη, απαιτητική καθημερινότητα. Κι έτσι γεννιέται το ερώτημα: τι είναι τελικά πιο χαοτικό;
Το ίδιο το χάος της ζωής ή η εμμονική προσπάθεια να το τιθασεύσεις; Η ακαταστασία, τουλάχιστον, είναι ειλικρινής. Δεν υπόσχεται τίποτα. Δε σου πουλάει ευεξία σε δέκα βήματα ούτε σου λέει πώς θα έπρεπε να τα κάνεις όλα τέλεια. Σε βρίσκει όπως είσαι: με άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη, ανοιχτά tabs στο μυαλό, εκκρεμότητες που δε χωράνε σε ημερολόγια. Και σε αφήνει εκεί, χωρίς σχόλια. Η επιβεβλημένη ισορροπία, από την άλλη, κουβαλά προσδοκία. Να τα κάνεις όλα σωστά. Να έχεις χρόνο για δουλειά, για εσένα, για άσκηση κι αν γίνεται, να μη νιώθεις ποτέ εξάντληση. Κι όταν δεν τα καταφέρνεις, το χάος δεν είναι πια γύρω σου. Γίνε
ται ενοχή, σύγκριση, αίσθηση ανεπάρκειας. Ίσως γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι νιώθουν πιο ήρεμοι όταν παραδέχονται ότι δεν τα προλαβαίνουν όλα. Όταν αποδέχονται ότι υπάρχουν περίοδοι που η δουλειά καταπίνει τη ζωή και άλλες που η ζωή διαλύει το πρόγραμμα. Και ότι αυτό δε σημαίνει αποτυχία, αλλά κύκλο. Ροή. Πραγματικότητα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι θέλουμε ισορροπία. Το πρόβλημα είναι ότι τη φανταζόμαστε στατική, τέλεια και μόνιμη. Σαν να υπάρχει ένα σημείο όπου όλα κουμπώνουν για πάντα. Στην πράξη, όμως, η ζωή είναι συνεχής μετατόπιση βάρους — λίγο πιο πολύ εδώ, λίγο λιγότερο εκεί.
Ίσως, τελικά, το ζητούμενο δεν είναι να βρούμε τέλειο work-life balance, αλλά να αντέχουμε τις ανισορροπίες μας χωρίς ενοχές. Να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε την κούραση σαν προσωπική αποτυχία και το χάος σαν ελάττωμα χαρακτήρα. Γιατί η πραγματική ηρεμία δεν έρχεται όταν όλα είναι τακτοποιημένα. Έρχεται όταν παύεις να πολεμάς την ακαταστασία της ζωής σου σαν να είναι κάτι που πρέπει να «διορθωθεί». Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο χάος και στην προσπάθεια να το εξημερώσεις, ίσως ανακαλύπτεις ότι δε χρειάζεται να τα κάνεις όλα σωστά. Αρκεί να τα κάνεις βάζοντας την αλήθεια σου.
Συντάκτης: Στρατούλα Ανεμέλλη
