Ας σταματήσουμε να λέμε ψέματα με ωραία γραμματοσειρά. Αν έλκαμε όντως αυτά που αξίζουμε, οι καλοί άνθρωποι δε θα έπεφταν πάνω σε συναισθηματικά διαθέσιμους όποτε βολεύει, κανείς δε θα εξαφανιζόταν επειδή απλώς πιέστηκε, το «δεν είμαι έτοιμος» δε θα ερχόταν πάντα αφού είχες ήδη επενδύσει— και οι πιο δοτικοί άνθρωποι δε θα κατέληγαν πάντα εξαντλημένοι.
Αλλά να που εδώ είμαστε και το συζητάμε, το σκεφτόμαστε, το εξαντλούμε. Πόσες φορές έχεις πει στον εαυτό σου: «Γιατί, ρε γαμώτο, δεν το αξίζω αυτό;» και αμέσως μετά πετάχτηκε εκείνη η μικρή φωνούλα να συμπληρώσει: «Μήπως εσύ κάνεις κάτι λάθος και πέφτεις στα ίδια;»
Η αλήθεια, όμως, παραμένει απλή και ενοχλητική. Δεν έλκεις αυτό που αξίζεις— έλκεις αυτό που δε σε σηκώνει από την καρέκλα και δε σε κάνει να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Έλκεις ό,τι το σώμα σου αναγνωρίζει ως γνώριμο. Την απουσία που έχεις μάθει να δικαιολογείς. Την καθυστέρηση που δε σε σοκάρει. Το λίγο, με τη δικαιολογία του «έτσι είναι οι άνθρωποι».
Κάπου στην πορεία της ζωής μπερδέψαμε την αντοχή με την αξία. Χειροκροτούμε αυτούς που «αντέχουν πολλά» χωρίς να αναρωτιόμαστε γιατί έπρεπε να τα αντέξουν. Δεν είναι ότι δεν αξίζεις περισσότερο. Είναι ότι έμεινες περισσότερο απ’ όσο σου έκανε καλό.
Δεν είναι ότι δεν ήσουν αρκετός. Είναι ότι προσπάθησες να μικρύνεις και να στριμωχτείς σε κάτι που δεν είχε χώρο. Και ας τραβήξουμε λίγο το τσιρότο, να πούμε αλήθειες που μπορεί να πονάνε. Μερικές φορές δεν έλκεις λάθος ανθρώπους. Τους κρατάς. Τους εξηγείς. Τους δικαιολογείς. Τους καλύπτεις. Τους δίνεις χρόνο που δεν είναι δικός τους.
Και κάπου ανάμεσα στο «έχει τραύματα», «έχει περάσει πολλά», «θα αλλάξει», ξεχνάς να ρωτήσεις το πιο σημαντικό: Μου κάνει καλό; Ή μήπως αντικατοπτρίζει τελικά τα δικά μου τραύματα;
Η φράση «έλκεις αυτό που αξίζεις» μπορεί να γίνει είτε επικίνδυνα βολική είτε ακραία αυτοκαταστροφική. Μετατρέπει κάθε απογοήτευση σε προσωπική αποτυχία και κάθε κακή συμπεριφορά σε καθρέφτη σου. Όχι. Η ζωή δε λειτουργεί με θετική σκέψη. Λειτουργεί με όρια. Η αξία σου δε φαίνεται από το ποιος σε επιλέγει — φαίνεται από το ποιος δεν περνάει πια την πόρτα.
Και το plot twist; Όταν σταματήσεις να ανέχεσαι, δεν αλλάζει το σύμπαν. Αλλάζει το κοινό σου. Όταν σταματήσεις να απαντάς σε μισές παρουσίες, να εξηγείς γιατί θες συνέπεια, να απολογείσαι που θες κάτι καθαρό, να φωνάζεις για να ακουστείς — αλλάζει και αυτό που έλκεις. Όχι επειδή έγινες κάτι άλλο, αλλά επειδή σταμάτησες να μικραίνεις και άρχισες να δουλεύεις με τα δικά σου τραύματα. Γιατί όταν τα δουλέψεις, ο άνθρωπος που σε πικραίνει με την απουσία του — όπως ο απόν γονιός σου όσο μεγάλωνες — δεν είναι πια τόσο ελκυστικός. Αυτός που σε κάνει να νιώθεις πως μόνο αν αλλάξεις θα είσαι αρεστός, όπως εκείνος ο πρώτος εφηβικός σου έρωτας, γίνεται κινούμενο red flag. Και δεν τον βλέπεις καν.
Όχι, δε ζητάς πολλά αν θες να λαμβάνεις λουλούδια από τον άνθρωπό σου. Ούτε αν θες τρυφερότητα και ειλικρίνεια. Είναι απλώς η γλώσσα αγάπης σου — και έχεις κάθε δικαίωμα να τη ζήσεις.
Σκέψου τι σε έχει πληγώσει και κάν’ το δύναμη. Γιατί πραγματικά δε σου αξίζει αυτό που έλκεις. Απλώς, ως τώρα, το επέτρεψες. «Δεν έλκουμε την αγάπη που αξίζουμε έλκουμε την αγάπη που επιτρέπουμε. Και αυτό, ευτυχώς ή δυστυχώς, αλλάζει απόφαση με απόφαση.»
Συντάκτης: Έλενα Τσάνου
