Ζούμε στην εποχή του fast-forward: fast food, fast fashion, fast σ3ξ. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, ξεφύτρωσε και η φράση-σήμα κατατεθέν των 20s και 30s μας: «Άλλο αγάπη και άλλο σ3ξ». Ισχύει; Ναι, μέχρι ένα σημείο. Μήπως όμως το έχουμε κάνει σημαία για να μη ζοριστούμε; Ε, κι αυτό ισχύει.
Γιατί η αλήθεια είναι κάπως πιο σύνθετη: Το “χωρίς δεσμεύσεις” lifestyle λειτουργεί υπέροχα… μόνο όταν είμαστε ήδη σε μια φάση που δεν νιώθουμε τίποτα έτσι κι αλλιώς. Ή όταν η βραδιά είχε τόσα bpm και τόση έξαψη που το συναίσθημα δεν προλαβαίνει ούτε να μας πάρει τηλέφωνο. Αλλά σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση; Το σώμα σου δεν ξέρει από “χαλαρά”. Το σώμα σου ξέρει μόνο από ορμόνες, νευρικό σύστημα και αλήθεια.
Η βιολογία δεν πιστεύει στο casual
Όσο κι αν το μυαλό μας έχει χτίσει ολόκληρη πεποίθηση πάνω στο “δεν χρειάζομαι συναισθήματα”, το σώμα μας έχει άλλη γνώμη:
– Δίνει οξυτοκίνη.
– Παίρνει οξυτοκίνη.
– Κολλάει, ακόμα κι αν εσύ το παίζεις ξεκολλημένο.
Ακόμη και το πιο raw, πιο γρήγορο, πιο “ήρθα – έφυγα – πάμε για σουβλάκι;” σ3ξ, κουβαλάει μια πληροφορία: τον τρόπο που αγαπάς. Κι εδώ είναι το πραγματικό debate: Όχι αν το σ3ξ μπορεί να υπάρξει χωρίς αγάπη (μπορεί), αλλά αν μπορεί να υπάρξει χωρίς αντίκτυπο. Spoiler: Δεν μπορεί.
Κάθε σύνδεση, μικρή ή μεγάλη, είναι καθρέφτης
Το πώς αγγίζεις κάποιον, το πώς ανοίγεις το σώμα σου, το πόσο αφήνεις τον άλλον να σε δει, το πώς φεύγεις μετά, όλα αυτά λένε την αλήθεια για το συναισθηματικό σου manual. Το σ3ξ δεν είναι απλώς πράξη. Είναι μοτίβο. Αν στο κρεβάτι είσαι “δώστα όλα” και στη ζωή σου είσαι “μη με πλησιάζει κανείς”, τότε κάποιος από τους δύο εαυτούς σου δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Αν διψάς για επαφή, αλλά προσποιείσαι το βαρύ πεπόνι, αυτό δε λέγεται απελευθέρωση· λέγεται άμυνα. Αν κάθε φορά που αγγίζεις κάποιον νιώθεις και λίγο exposed, αυτό δεν είναι αδυναμία, είναι ανθρώπινο.
Άρα τι ισχύει τελικά;
Ναι, υπάρχει σ3ξ χωρίς σχέση. Όχι, δεν υπάρχει σ3ξ χωρίς συναισθηματικό ίχνος. Και ναι, το connection, even το 20λεπτο, δείχνει καθαρά πώς δίνεις και πώς παίρνεις αγάπη. Όσο κι αν παίζουμε τους άφοβους, η πραγματικότητα είναι ότι ο τρόπος που μπαίνουμε στο κρεβάτι είναι ο ίδιος τρόπος που μπαίνουμε και σε όλες τις σχέσεις μας: με φόβο ή με θάρρος, με επίγνωση ή με θόλωση, με ανάγκη ή με άρνηση.
Το μεγάλο συμπέρασμα
Δεν είναι ότι “αγάπη” και “σ3ξ” είναι το ίδιο πράγμα. Είναι ότι δεν είναι ποτέ πραγματικά ανεξάρτητα. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο, το ένα αποκαλύπτει το άλλο, το ένα ξεσκεπάζει το άλλο. Και όσο πιο πολύ επιμένουμε ότι δεν συνδέονται, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτουμε ότι μέσα μας… ίσως να θέλαμε να συνδεθούν. Όχι όμως με τον καθέναν. Με τον άνθρωπο που θα μας χωρέσει, στο κρεβάτι και στη ζωή.
