Κρίνοντας απ’ όσα ακούω και βλέπω γύρω μου, από τους φίλους, την οικογένεια, τους οικείους, τους γνωστούς, τους συναδέλφους, τον ευρύτερο κύκλο μου αλλά κι από όσα εκλαμβάνω σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο, η ψυχολογική μας κατάσταση δεν είναι η καλύτερη δυνατή, για να μην πω ότι έχει πιάσει πάτο.
Λίγο η απίστευτα στρεσογόνα καθημερινότητα του καθενός με τα όποια προβλήματα και δυσκολίες, λίγο ο υπέρμετρος όγκος πληροφοριών που δεχόμαστε από τα μέσα ενημέρωσης κι από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λίγο τα όσα απίστευτα έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια, μας έχουν γεμίσει ψυχολογικά προβλήματα και φοβίες, τα οποία καθένας μας εκφράζει ή εκτονώνει με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο κι αυτό είναι η συνεχής απογοήτευση που έχει οδηγήσει όλους μας στο να νιώθουμε κουρασμένοι σωματικά και ψυχολογικά. Μας έχει επίσης οδηγήσει στο να κλειστούμε όλοι στον μικρόκοσμό μας λες και πιστεύουμε ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουμε να περισώσουμε κάτι από την εύθραυστη πλέον ψυχική μας υγεία. Κι έτσι βιώνουμε όλοι μια άνευ προηγουμένου μοναξιά σε κάθε επίπεδο.
Πέτυχα λοιπόν πρόσφατα στο ράδιο ένα τραγούδι που ομολογουμένως είχα ν’ ακούσω αρκετά χρόνια. Ένα τραγούδι που στο άκουσμά του ταυτίστηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά κι έτσι ένιωσα την ανάγκη να το φέρω εδώ σήμερα, γιατί φαντάζομαι πάνω-κάτω όλοι μας νιώθουμε κάπως έτσι. Ο λόγος για το τραγούδι «Το αδιέξοδο».
Τίτλος: Το αδιέξοδο
Στίχοι και σύνθεση: Βασίλης Καρράς
Ερμηνεία: Γιάννης Πάριος, Δέσποινα Βανδή
Έτος Κυκλοφορίας: 1994
Μια χαραμάδα απ’ το παντζούρι λίγο φως
κι ένα παράθυρο που χρόνια έχει ν’ ανοίξει.
Νιώθω το τέλος κι ο πόνος δυνατός
σαν μια σελίδα που δε λέει να γυρίσει.
Θέλω να βγω απ’ τ’ αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω.
Μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια.
Την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω.
Τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια.
Με αναμνήσεις και με όνειρα μπορεί
να `χω γεμίσει το δωμάτιο που μένω.
Τη μοναξιά κι αν δεν τη νίκησε κανείς,
εγώ είμαι εδώ και να θυμάσαι περιμένω.
Θέλω να βγω απ’ τ’ αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω.
Μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια.
Την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω.
Τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
