Τα υπαρξιακά σου σού στερούν την απλότητα στη σκέψη

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι η πιο δυνατή μηχανή που θα βρεις στον κόσμο. Όλα ξεκινούν απ’ αυτόν. Η σκέψη, η δράση, η υλοποίηση. Οι ιδέες που ξεκινούν από το μυαλό καταλήγουν σε δράσεις κι οι δράσεις σε αλλαγές. Κι οι αλλαγές, με τη σειρά τους και τα θαύματα που μπορεί να καταφέρει το μυαλό είναι πολλές φορές ανήκουστα. Το υγιές μυαλό σκέφτεται πρακτικά και ζει. Ζει και δημιουργεί.

Κάποιες, όμως, είναι οι φορές που μπλοκάρει. Πολλά μεγάλα μυαλά ζουν με έντονα υπαρξιακά προβλήματα που δυστυχώς δεν μπορούν να εξημερώσουν κι όσο αυτά φουντώνουν άλλο τόσο ο εγκέφαλος μπλοκάρει. Μάλλον οι υπαρξιστές της εποχής μας περνούν το μέγιστο της ζωής τους προσπαθώντας να δώσουν στη ζωή νόημα ενώ τελικά πρέπει να ζήσουν!

Κι οι σκέψεις είναι κακός οιωνός και κακός δάσκαλος για να μπορείς να ζεις μία ζωή ευτυχισμένη. Κι ακόμα κι αν έχουν ένα σχέδιο στο μυαλό θα δυσκολεύονται να το υλοποιήσουν διότι έτσι λογικά θα βασανίζονται από τη σκέψη της ύπαρξης που τελικά θα μπλοκάρει κάθε πιθανή ιδέα κάθε βούληση, κάθε προσπάθεια για ζωή και δημιουργία. Κι όσοι ασχολούνται με τα υπαρξιακά τους και σκέφτονται πάρα πολύ μπορεί να καταλήγουν να τρελαίνονται και να οδηγούνται στην απομόνωση όταν τελικά η υπερβολική σκέψη μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή εσωτερική και σε ένα νοητικό αδιέξοδο όταν δεν υπάρχει απάντηση για ένα σωρό προβλήματα ύπαρξης.

Αναρωτιόμαστε γιατί ζούμε, ενώ η ζωή μάς πληγώνει, γιατί υποφέρουμε που μας παράτησε το γκομενάκι, πονάμε, ενώ ξέρουμε πως ο πόνος μας κρατάει πίσω. Και σκεπτόμενοι ένα σωρό αρνητικά πράγματα δημιουργούμε μία λανθασμένη προβολή στον ίδιο μας τον εαυτό θέτοντάς τον σε λειτουργία αδράνειας και θεωρώντας τον δυνητικά ανίκανο να κάνει το οτιδήποτε.

Οι υπαρξιστές τελικά αμφισβητούν την εγκυρότητα πολλών θεωριών και  γνωμικών και συνεχίζουν να αναιρούν γνώμες και πράγματα ψάχνοντας μία αλήθεια που πιθανόν να τους ικανοποιήσει προσωπικά.

Κι έτσι χαλούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους ψάχνοντας απάντηση σ’ ερωτήματα αναπάντητα, δίνοντας σκοπό σε καταστάσεις που δεν είχαν κάποιο υπόβαθρο, αφαιρώντας το δικαίωμα από τον νου τους να χαλαρώσει και να αφεθεί σε λίγη αδράνεια πριν πατήσει το κουμπί εκείνο που οδηγεί σε κατάσταση μαζικής καταστροφής.

Υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες; Υπάρχει κόσμος σε άλλους γαλαξίες; Το κουτάκι του αναψυκτικού ήταν πάντα ένα κουτάκι αναψυκτικού; Τι ήμασταν πριν το big bang; Πότε θα έρθει το τέλος του κόσμου; Γιατί ζούμε ενώ ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε; Γιατί ερωτευόμαστε ενώ οι έρωτες πληγώνουν; Και η λίστα δεν τελειώνει. Ούτε το άγχος.

Τέτοια τα διλήμματα ενός έντονα ενοχλημένου υπαρξιστή. Έχει τόσες φοβίες και σκέψεις που καταλήγει να απομονώνεται στον εαυτό του, να μην έχει ασφάλεια και σιγουριά να ζήσει και να καταλήγει σε μία επίπονη αδράνεια χωρίς να εξελίσσεται σε προσωπικό και γενικό επίπεδο και τελικά, χωρίς να ζει!

Καλύτερα λοιπόν να ζεις, χωρίς να σκέφτεσαι την επόμενη μέρα. Να ερωτεύεσαι ακόμα κι αν ξέρεις πως το τέλος δεν είναι πάντα το ίδιο. Να αποκτάς περιπέτειες χωρίς να σκέφτεσαι γιατί υπάρχεις. Υπάρχεις, γιατί έτσι. Υπάρχεις σήμερα, κανείς δε ξέρει γι’ αύριο! Έχεις ένα δώρο που ίσως δεν εκτιμάς καμία φορά και ξεχνάς πόσο σημαντικό είναι. Ζεις! Μη ζεις λοιπόν στην αδράνεια αλλά ζήσε στην επιφάνεια μέχρι να χορτάσεις τη ζωή! Κι αυτή δε τη χορταίνεις ποτέ! Ξέχνα λοιπόν τις θεωρίες του Άμλετ του τύπου «να ζει κανείς ή να μη ζει» και κοίτα δίπλα σου. ίσως εκεί να βρίσκεται ένας τόσο απλός αλλά και σπουδαίος λόγος για να χαμογελάσεις.