Όταν μένεις γιατί εναλλάσσει like a pro την κακοποίηση με την καλοσύνη

Θεωρητικά, άνθρωπός μας γίνεται εκείνος που ξέρουμε πως δε θα μας πονέσει, τουλάχιστον όχι από πρόθεση. Αυτός που απογυμνώνει την κακία από τη διαδρομή της ζωής του μαζί μας, εκείνος που δίπλα του νιώθουμε αυτή την πολυπόθητη ασφάλεια. Όταν είσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο και πιστεύεις πως είσαι ό,τι χειρότερο του έχει συμβεί ή πως σου αξίζει κάτι καλύτερο, ήρθε η στιγμή να ξεφύγεις από αυτό που δε σε γεμίζει, από αυτό που πονάει και σε κρατάει χρόνια σε μια φυλακή μην μπορώντας να αποδράσεις, κάνοντας τον πόνο συνδετικό κρίκο.

Κι αν δε φεύγεις, δεν είναι γιατί ο έρωτα είναι τελικά τυφλός. Είναι γιατί, ακόμα κι αν σε πονάει, ο ίδιος ο άνθρωπος μετά βάζει τσιρότο στις πληγές για να περάσουν όλα κι έτσι μπερδεύεσαι, θεωρώντας ότι πρέπει να σε πονάει για να είστε πάλι καλά μαζί. Σου δείχνει στοργή και συμπεριφέρεται με καλοσύνη, τρυφερότητα. Μέχρι που δεν το κάνει πια.

Ζεις διαρκώς σε on/off συμπεριφορές. Από τη μια το καλόπιασμα, οι όμορφες κνήσεις και τα γλυκόλογα κι από την άλλη εκρήξεις θυμού και κακοποιητικές συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να νιώθεις πως δεν μπορείς να αποδράσεις. Μόλις αισθανθεί πως αντιστέκεσαι και σηκώσεις κεφάλι, πως ετοιμάζεσαι να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να αποχωρήσεις, μετατρέπεται σε παρθένα Μαρία. Ξαφνικά θέλει να σε πάει έξω, στρέφει όλη την προσοχή πάνω σου, να σου και τα δώρα, οι συγνώμες, τα γλυκόλογα κι οι απολογίες. Στεναχωριέται, δήθεν, μέχρι να πετύχει και πάλι να σε χειριστεί.

Σε οδηγεί με επαγγελματική ακρίβεια ξανά και ξανά στο να προσπερνάς τα προειδοποιητικά σημάδια μέχρι να ρθει το επόμενο ξέσπασμα. Μέσα σου ξέρεις πως αυτό είναι μόνο για λίγο, μα ταυτόχρονα, πιστεύεις πια πως χώρια δεν μπορείς να ζήσεις και να προχωρήσεις. Βάζεις μπροστά σου μια ασπίδα και κρύβεσαι πίσω από αυτή, από φόβο να μιλήσεις, μην τυχόν αποκαλύψεις το πρόσωπο που κρύβει πίσω από τη μάσκα. Κι έτσι, ρίχνεις όλο σου το βάρος στο να προστατεύεις μια σχέση που σε κατασπαράζει.

Το στρες και το άγχος παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή σου. Φοβάσαι να φύγεις και προσπαθείς πάντα να βρεις ελαφρυντικά, να πείσεις τον εαυτό σου ότι σε νοιάζεται. Οι φίλοι και η οικογένειά σου επισημάνουν με γεγονότα τη θέση σου και σου λένε τις ανησυχίες τους, όμως εσύ επιμένεις να δίνεις ενέργεια σε αυτή τη σχέση, παρ’ όλο τον συναισθηματικό και σωματικό πόνο που μπορεί να νιώθεις. Σε χειρίζεται, σε αδειάζει και σε εκμεταλλεύεται και το χειρότερο, μολύνει την ευτυχία και το χαμόγελό σου. Και ταυτόχρονα, ξέρει να στο προκαλεί με τόση ευκολία.

Όσο κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις και να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Είναι σημαντικό να μιλήσεις, μπορεί να σκέφτεσαι πως οι δικοί σου άνθρωποι στα έλεγαν και θα ακούσεις τον εξάψαλμο, όμως πρέπει να τα πεις. Σίγουρα θα σε βοηθήσουν με τον δικό τους τρόπο να ξεφύγεις. Καλό θα ήταν να ζητήσεις βοήθεια από έναν ψυχολόγο. Ξεκίνα μόνο από το να παύσεις να πνίγεις τα θέλω και τις ανάγκες σου από φόβο μήπως αλλάξει τροπάρι. Να δε θα είναι τίποτα εύκολο στην αρχή, όμως σου αξίζει να ανθίσεις και πάλι.

Κι έπειτα, μπλόκαρε κάθε μέσω επικοινωνίας σας. Βάλε τα όριά σου και προχώρα. Ήρθε η στιγμή να βάλεις αυτό το Χ που σκεφτόσουν καιρό τώρα. Καλύτερα να πονέσεις μία και καλή, παρά λίγο-λίγο κάθε μέρα σε ανύποπτο χρόνο. Για πόσο καιρό νομίζεις ότι θα αντέξεις; Μην αφήσεις κανέναν να παίζει το παιχνίδι για σένα. Πάρε την παρτίδα στα χέρια σου.