Πιωμένοι μ’ ένα σωρό φαρμάκια, κάτω από ακούσματα καταθλιπτικά, προσπαθούμε να στήσουμε καμιά συζήτηση της προκοπής.
Πολλές φωνές, πολλά βλέμματα, πολλές χειρονομίες. Χανόμαστε μέσα στις παρέες και τις συζητήσεις και μένουμε σιωπηλοί, ακολουθώντας το ρεύμα εκείνων που έχουν μία δύναμη επανάστασης στον λόγο τους.
Τέτοια ένταση έχουν που δεν μπορεί να κλειστεί μέσα τους, ξεχύνεται στην ατμόσφαιρα και μας αποστομώνει. Εμείς κοιτάμε άναυδοι και αποπροσανατολισμένοι, ενώ αυτοί μιλούν και στήνουν μια ολόκληρη ζωή.
Κρεμόμαστε από τα χείλη τους -χωρίς να ξέρουμε γιατί -περιμένοντας να πιούν λίγο κρασί για να ξεδιψάσουμε, ενώ αυτοί ξεδιψούν με την προσοχή μας.
Τραβάνε όλα τα βλέμματα, κορδώνονται σαν να ‘ναι σε μια σκηνή στολισμένη με χρυσό και κόκκινες κουρτίνες, στο κέντρο του κόσμου μας.
Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο φόβος που μας παραμερίζει.
Όλοι εκ γενετής έχουμε το χάρισμα. Μα κανενός το χάρισμα δεν μοιάζει με του άλλου.
Το αν θα το κρατήσουμε για μας ή θα ανοίξουμε τις πόρτες και τα παράθυρα για να αφήσουμε άφωνο τον κόσμο με την ομορφιά που κρύβουμε μέσα μας, είναι δικό μας θέμα.
Είναι άνθρωποι κι αυτοί, ας μην σκεφτούμε πως είναι κάτι παραπάνω.
Είναι άνθρωποι που από την γέννηση τους συνήθισαν να έλκουν όλα τα βλέμματα, να τρέφονται με την προσοχή των γύρω τους και πλέον κατάντησαν εξαρτημένοι.
Ναρκομανείς σέρνονται από παρέα σε παρέα για να πάρουν την δόση τους. Μεγαλώνοντας βρίσκουν τρόπο να σου επιβληθούν υποσυνείδητα στην συζήτηση, μην τυχόν ακουστείς και πέσει η αυλαία στο θεατράκι που έστησαν με «κόπο» τόσα χρόνια.
Κι εσύ νομίζεις πως κερδίζουν έδαφος επειδή είναι αστραφτεροί. Στην πραγματικότητα είναι πιο αδύναμοι από σένα.
Μπορεί εσύ να κρέμεσαι από τα χείλη τους, αλλά αυτοί έχουν ποντάρει ολόκληρο το «είναι» τους σ’ ένα σου βλέμμα.
Για γύρνα το κεφάλι σου αδιάφορα στο περιβάλλον γύρω σου ενώ μιλάνε, η αγωνία θα απλωθεί στα μάτια τους. Οι πρωταγωνιστές σου έγιναν κομπάρσοι.
Ας μην φοβόμαστε, ας τους αγνοήσουμε την επόμενη φορά που θα μιλούν ακατάπαυστα και δυνατά χωρίς να έχουν κάτι να πουν.
Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω μας που περιμένουν να ξεδιψάσουν με συζήτηση κι όχι με προσοχή. Η ομορφιά βρίσκεται στον κόσμο και όχι σε λίγα μίζερα ανθρωπάκια που έμαθαν να χειρίζονται τον λόγο και τους ανθρώπους, επειδή φοβήθηκαν να μάθουν τον εαυτό τους.
Επίκτητο και αναπόφευκτο το ταλέντο του να είσαι πρωταγωνιστής, όταν η ζωή σου κυλιέται στο έλος του κενού συναισθηματισμού και της προσωπικής ανασφάλειας.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ξεκρεμαστείς από τα χείλη τους, να ξεκολλήσεις από πάνω τους -που γαντζώθηκες δίχως λόγο- και να ρίξεις μια ματιά γύρω σου.
Πολλές φωνές, πολλά βλέμματα, πολλές χειρονομίες.
Συντάκτης: Τσαμπίκα Βασιλειάδη
