H ψυχολογία του έξαλλου οδηγού

Όπως σε όλα τα πράματα, έτσι και στην οδήγηση, ο καθένας από εμάς έχει τις μέρες του και τις στιγμές του -αυτές που θέλει να γελάσει κι αυτές που θέλει να τσιρίξει. Πίσω από κάθε οδηγό, υπάρχει ένας άνθρωπος με θέματα που τον απασχολούν κι ίσως του περιπλέκουν την καθημερινότητα. Και θα  βοηθούσε πολύ να το έχουμε αυτό κατά νου και να το συμπεριλαμβάνουμε στους οδηγητικούς μας κανόνες.

Κανείς εκεί έξω δεν έχει κάτι προσωπικό με εμάς την ώρα που οδηγούμε. Κανείς δεν ξύπνησε με τη θέληση να μας βάλει τις φωνές, να γκρινιάξει, να πει και ένα-δυο πρωτότυπα κακεντρέχειες και να πάει σπίτι. Ας κρατήσουμε λοιπόν την περίπτωση να συμβαίνει αυτό ως εξαίρεση κι ας δούμε τι συμβαίνει με τους περισσότερους από εμάς. Όλοι έχουμε στο περιβάλλον μας ανθρώπους ήρεμους, πράους, συζητήσιμους, χωρίς πολλές εναλλαγές στη διάθεσή τους, καλά παιδιά γενικότερα -για πάστα. Έρχεται λοιπόν η στιγμή και μπαίνουμε στο αμάξι τους. Ξαφνικά φτάνει η στιγμή να δούμε κάτι που δεν έχουμε φανταστεί, τα ήρεμα παιδιά, έξαλλα. Ο μπροστινός οδηγός, φρέναρε απότομα, ένας πεζός περνούσε τη διάβαση με αργό ρυθμό, ένας ποδηλάτης βρέθηκε μπροστά ξαφνικά. Κρατήστε όποιο σενάριο επιθυμείτε. Κάποιος από αυτούς κατάφερε, για κάποιο λόγο, να μεταμορφώσει την ηρεμία και την πραότητα του ανθρώπου αυτού σε νευρικότητα και φωνές. Η ξαφνική όμως αλλαγή διάθεσης, που λαμβάνει χώρα σε ανύποπτη στιγμή και την ώρα που οδηγούμε είναι κάτι που δεν θα πρέπει να ξεφεύγει της προσοχής μας.

Τι συμβαίνει αλήθεια; Αφορά μόνο τους άλλους ή μας παίρνει και εμάς η μπάλα; Είναι κάτι που βλέπουμε να γίνεται στον περίγυρο ή αναγνωρίζουμε και τους εαυτούς μας μέσα σ’ όλα αυτά; Μπορεί ο καθένας να το ελέγξει; Και αν ναι, μέχρι ποιο σημείο; Πολλοί από εμάς, αν όχι όλοι, βγήκαμε εκτός εαυτού με κάποιον άλλον οδηγό, πεζό, ποδηλάτη κατά τη μετακίνησή μας. Διερωτηθήκαμε όμως ποτέ αν η έκρηξή μας αυτή είχε όντως σχέση με τη στιγμιαία συμπεριφορά του άλλου; H μήπως δεν ήμασταν τη δεδομένη στιγμή στα καλύτερά μας και οτιδήποτε κι αν ερχόταν ως αφορμή θα αντιδρούσαμε σαν κλασσικό θερμόαιμο παιδί της Μεσογείου;

Μια τέτοια κατάσταση, είναι το «κλικ» ουσιαστικά. Ο εσωτερικός μετασχηματισμός κινείται σε δευτερόλεπτα και μας μεταμορφώνει σε κάτι που δεν είμαστε εμείς. Κι αρχίζουν να αναδύονται συμπεριφορές τύπου «εγώ είμαι και κανένας άλλος», «σαν και μένα δεν οδηγάει κανείς», «δε θα μου πεις εσύ εμένα για τον κ.ο.κ.», «πόσο γρήγορος μπορώ να γίνω», «φάτε τη σκόνη μου». Το ζήτημα είναι κατά πόσο μένουμε σε αυτές τις εκφράσεις μόνο μες στο αμάξι μας, ή συνεχίζουμε μια συμπεριφορά που μπορεί να καταλήξει να γίνει μέχρι και βίαια.

Ο χαρακτήρας μας, εν μέρει, φανερώνεται από τον τρόπο που οδηγούμε αφού άλλοτε έχει να κάνει με την ηρεμία και τη σύνεση και άλλοτε με το θυμό και τον εγωισμό. Είναι φορές που κάνουμε χειρονομίες που εκφράζουν ευχαριστία, συγκατάβαση και παραχώρηση και μαζί μας χαίρεται κι ο απέναντι. Έχουμε όμως και εκείνες που πάνε χέρι-χέρι με τις βωμολοχίες, με αποτέλεσμα να προκαλούν την απότομη αντίδραση του άλλου οδηγού που βρίσκεται μπροστά, πίσω ή πλάι. Ας μην ξεχνάμε ποτέ την ύπαρξη των τριών καθρεπτών στο αμάξι μας. Εκεί γίνεται ορατή η γλώσσα του σώματός μας, ακόμη και αν έχουμε την εντύπωση ότι δεν μας έχει αντιληφθεί κανείς.

Η οδήγηση αποτελεί μέρος της παιδείας μας. Έτσι όπως έχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε στους άλλους, θεωρούμε ότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μπορούμε να συμπεριφερόμαστε και πίσω από το τιμόνι. Έχουμε νευρικότητα σαν χαρακτήρες; Αυτή η νευρικότητα θα εμφανιστεί και με την πρώτη ευκαιρία στο τιμόνι. Είμαστε οξύθυμοι; Θα έχουμε έλλειψη ηρεμίας όταν χρειαστεί κατά την οδήγησή μας. Χαρακτηριζόμαστε από την ικανότητα να έχουμε ψυχραιμία σε μια δύσκολη στιγμή; Το ίδιο θα κάνουμε κι όταν οδηγάμε. Το να ανοίξουμε με ευκολία την πόρτα μας και να πλησιάσουμε το μπροστινό αμάξι με έκδηλη την επιθυμία μας για φασαρία, είναι κάτι που γίνεται όντως αυτόματα; Στην πραγματικότητα όχι, αφού ο τρόπος που λύνουμε τα προβλήματά μας πίσω από το τιμόνι, λέει πολλά για το πώς τα λύνουμε στη ζωή μας.

Η οδήγηση κι η αίσθηση της επαφής με το τιμόνι, μας κάνει να νιώθουμε ότι έχουμε ένας είδος εξουσίας πάνω σε κάτι άλλο, που στην προκειμένη είναι το αμάξι μας. Υπάρχει απόλυτος έλεγχος σε αυτό και του δίνουμε, κυριολεκτικά, εντολές συνεχώς -λες και μας ακούει. «Σταμάτα εκεί!», «Κάνε μια στάση εδώ!», «Φρέναρε επιτέλους», «Επιτάχυνε αμέσως!», Όλες ανεξαιρέτως, έχουν να κάνουν με υποσυνείδητη προσταγή μας και όχι ευγενικό αίτημα. Οφείλει το αμάξι να υπακούσει σε αυτό που του λέμε και το ξέρουμε και μας αρέσει. Η σχέση εξάρτησης φυσικά είναι αμοιβαία. Πολλές φορές μας διαφεύγει, αν και το έχουμε ως σταθερά, ότι στους δρόμους δεν είμαστε μόνοι μας. Αντιθέτως, συνυπάρχουμε με πάρα πολλούς. Αν κάνουμε εικόνα όλους αυτούς και τις αντίστοιχες εντολές που δίνουν συνειδητά ή μη, στα δικά τους αμάξια, τότε μάλλον θα βάλουμε τα γέλια την επόμενη φορά που θα αποφασίσουμε να αρχίσουμε τις βωμολοχίες στα ισπανικά.

Πίσω από το τιμόνι, είμαστε υπόλογοι των πράξεών μας, τόσο στους άλλους όσο και στον εαυτό μας. Τυχόν ξεσπάσματα και διαφωνίες οφείλουν να λαμβάνουν έδαφος, εκτός οχήματος, προκειμένου να μειώνεται ο κίνδυνος για ανεπανόρθωτες ζημιές. Καλό είναι να δίνουμε χώρο και χρόνο στον ρόλο που έχουμε αναλάβει ως οδηγοί και να εφαρμόζουμε την τεχνική της δεύτερης σκέψης πριν αντιδράσουμε με τέτοιο τρόπο που σίγουρα μετά θα μετανιώσουμε. Ας έχουμε στα υπόψη μας το τεράστιο εργαλείο που βοηθάει στην αποσυμφόρηση ακόμη και των πιο δύσκολων στιγμών: Το χιούμορ.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!