Φοβόμαστε να συγχωρήσουμε γιατί τρέμουμε να εμπιστευτούμε

Όλοι έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις στη ζωή μας, όπου οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά μας δε μας αντιπροσώπευαν και πήγαιναν ενάντια στις αντιλήψεις και τις απόψεις μας. Αυτές οι στιγμές, λοιπόν, έρχονται τα βράδια και μας στερούν πολλές φορές την ηρεμία και τον ύπνο μας. Μπορούμε άραγε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον τρόπο που φερθήκαμε στους άλλους; Και κυρίως, μπορούμε να μας συγχωρήσουμε για τον τρόπο που φερθήκαμε σε εμάς τους ίδιους;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν είναι εύκολη και για πολλούς η συγχώρεση δεν είναι πάντα εφικτή – τουλάχιστον την προκειμένη στιγμή. Σίγουρα μια συζήτηση με τους φίλους μας και τους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε μπορεί να βοηθήσει αλλά το δύσκολο κομμάτι είναι η συζήτηση με τον εαυτό μας.

Κάποιες φορές το να παραδεχθείς το λάθος σου στον εαυτό σου δεν είναι καθόλου εύκολο και κάποιες άλλες ο εαυτός σου είναι αυτός που κατηγορείς για όλα, ίσως ακόμα και για πράγματα που δεν περνούσαν ποτέ από το δικό σου χέρι -οπότε κι αρνείσαι πεισματικά να σου δώσεις άφεση αμαρτιών. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, η συγχώρεση και εσύ δεν μπορείτε να συναντηθείτε, ίσως όχι ακόμη. Γιατί είναι τόσο δύσκολο όμως να αποδεχτούμε τα σφάλματά μας;

Το ερώτημα αυτό έχει νομίζω άπειρες απαντήσεις που ξεκινούν από το πώς μεγαλώσαμε, πώς αλληλεπιδρούμε με τους άλλους και τον εαυτό μας, πώς αντιμετωπίζουμε τα λάθη μας, πόσο υποστηρίζουμε τα ιδανικά και τις απόψεις μας -και η λίστα δεν έχει τέλος. Όλες αυτές οι απαντήσεις είναι σχετικές και σ’ ένα βαθμό όλες βάζουν το λιθαράκι τους και μας απομακρύνουν από τη συγχώρεση. Ίσως, ένας παράγοντας όμως να μας επηρεάζει περισσότερο απ’ όλους και αυτός έχει να κάνει με το πόσο πληγωθήκαμε ή πόσο απογοητευτήκαμε από τους άλλους ή τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Όταν οι πληγές μας είναι τόσο βαθιές, γινόμαστε αυτόματα πιο προστατευτικοί με τον εαυτό μας, προσέχουμε σε ποιον ανοιγόμαστε, προσέχουμε τι λέμε και τι νιώθουμε. Το να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, ίσως να σημαίνει αυτόματα ότι θα είμαστε πιο ελεύθεροι και πιο αυθόρμητοι κι αυτό πολλές φορές μας τρομάζει, γιατί μας κάνει πιο ευάλωτους σε νέα λάθη, τα οποία άντε να συγχωρήσουμε από την αρχή. Φοβόμαστε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί τρέμουμε τη στιγμή που θα χρειαστεί να τους δείξουμε ξανά εμπιστοσύνη. Τη στιγμή που θα πρέπει να κατεβάσουμε για λίγο τις άμυνές μας.

Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται σ’ όλες μας τις σχέσεις, και στη σχέση με τον εαυτό μας. Είναι ανθρώπινο και λογικό να έχουμε συναισθήματα, τα οποία πολλές φορές μας βγάζουν από τις νόρμες και μας κάνουν να κλείνουμε λίγο τα μάτια και τα αυτιά σ’ αυτά που μέχρι τώρα πιστεύαμε και υποστηρίζαμε τόσο σθεναρά, είναι ανθρώπινο να κάνουμε λάθη και ακόμα πιο ανθρώπινο να τα συγχωρούμε στους άλλους και σε εμάς. Κι όπως λέει και το κλασικό κλισέ «κανείς δεν είναι τέλειος» και αν δεν είχες κάνει όλα αυτά τα λάθη, τι ιστορίες για αγρίους θα είχες να πεις στους φίλους σου στις 3 τα ξημερώματα;